Mijn gedichten die in woorden gevoelens bij je oproepen in die Wondere Wereld.....
Deel 2....
Copyright ~ Els van de Donk-Pennings.
----------------------------------------------------------
Het Baken.
De Snelle Loop slingert zich een weg tussen de velden, de akkers en het bos.
Je hoort het ruisen van de wind door het gebladerte van de bomen.
De zon werpt speels haar stralen op al dat groen.
Aan de voet van de stammen der bomen groeien welig de varens en het mos.
Op de velden grazen de Schotse hooglanders oud en jong naast elkaar.
Je hoort het happen en het trekken aan de grashalmen.
Je hoort hun snuivende geluid, het geroep wanneer hun keel diens klank
produceert.
Hoog boven hen in de lucht vliegt een valkenpaar.
De valken buitelen om elkaar heen in elkaars gezelschap.
Zij voelen zich hier thuis en gaan er niet vandaan.
In elk element ervan voelen zij zich vrij.
Aan voedsel hebben zij ook geen gebrek, vangend in dit mooie Brabantse
land snel en rap.
De buizerd, de reiger en de gans vertoeven hier ook graag.
Duiven, kraaien, ijsvogeltjes en roodborstjes weten ook hoe mooi het hier is.
De zon twinkelt met het licht in het water dat stroomt.
Het vervolgt in de Snelle Loop zijn weg gestaag.
Op een afgebakend deel op een der velden staan spotters te turen,
waarvoor het is gemaakt.
Het geeft plaats aan eenieder die deze plek bemint.
Zij komen voor de valken om hun vliegkunsten te kunnen zien.
Keer op keer worden zij hiermee beloont, de valk die nimmer verzaakt.
Alles is gegroepeerd rondom het Baken waar het om gaat.
Het is een zendtoren te midden van die mooie natuur.
Grijs en fier steekt het de hoogte in en beroert welhaast de wolken.
In de top bevindt zich een nestkast, het lijkt alsof hij hiervoor staat.
Jaar na jaar ontvangt hij het valkenpaar om hun soort te laten voort-
bestaan.
Hij begroet hen met open armen.
Elk broedseizoen groeien er mooie jongen op, om uiteindelijk gedragen
te worden door hun eigen vleugels.
Zodat zij hun eigen weg kunnen gaan.
Voor valk en mens is de Toren het Baken in de rijkelijke natuur dat
eenieder ontspant.
Reeën, hazen en konijnen passeren hen ongestoord.
Kikkergekwaak vanuit het water maakt welhaast het natuurgevoel compleet.
Elk element alhier geeft elkaar vanzelfsprekend de hand.
Het is daar waar menigeen telkens bij elkaar komt in een spottende
genietende bezigheid.
De mens die er mee kijkt hoe de natuur daar voor alles zorgt.
Een gebiologeerde blik gericht op die prachtige roofvogels daar hoog in de
lucht.
Die je telkens geboeid laten kijken omdat zij uniek zijn in hun soort.
De Toren in De Mortel is het Baken die valk en mens biedt deze
zekerheid……
De menselijke blik immer op het Baken gericht waar de Falco Peregrinus woont…..
Els – mei 2009.
Het Baken ~ The Queen and her Castle.. ~ juni/juli 2009.
---------------------------------------------------------
Uitzondering....
----------------
Het gedicht van zus Maria ter afsluiting van het mooie broedseizoen
van de valken in De Mortel die zij mij op het Gastenboek gaf in
augustus 2009......
***Afscheid ***
Het laatste ei het laatste kuiken, de laatste die ging takken.
De anderen zijn al weg gevlogen, maar ik blijf nog even plakken.
Kan moeilijk weg van deze plek, wil het afscheid nog wat rekken. Houd alles nog heel even vast, toch zal ook ik vertrekken.
Want zo is nou eenmaal de natuur, zo zijn de regels van het spel. Maar eigenlijk zou ik willen blijven, dus ik bepaal het tijdstip wel.
Dag mam, dag pap,
Dag hoge toren.
Dag veilig nest,
Waar ik ben geboren.
Maria - 30 augustus 2009.....
Op de dag dat zus Maria het mooie plekje van de valken
voor het eerst zag ~ 26-6-2009.
--------------------------------------------------------
Een troostrijk gedichtje....
DE OGEN...
De ogen zijn de vensters van het leven.
Zij laten jou alles intens beleven.
Zij geven jou een traan, zij geven jou een lach.
Zij vullen jouw uren en kleuren jouw dag.
De ogen zijn de vensters van het leven.
Zij zullen jou altijd alles met heel veel Liefde geven......
Els - 18 september 2009.
---------------------------------------------------------
Begonia's in achtertuin ~ 23-9-2007.
De vier seizoenen....
___________________
HERFST.
Bomen in het vlakke land laten hun bladeren los.
Zij laten eerst hun mooie tinten zien voordat zij de aarde raken.
Bomen in de parken, in de steden en in het bos.
De voeten geworteld in de zwarte grond waar zij houvast maken.
De wind die aan de takken schudt en de bomen van hun kleed ontdoet.
De bomen staan stil en naakt in de koude winterdagen.
Totdat de Lente in haar voorzichtige warmte hen weer ontmoet,
En de bomen hun de bladeren in ontluikend groen weer schenkt, zonder te hoeven vragen......
WINTERSTILTE.
Kale bomen in een wit landschap staan verstild.
De naakte takken raken het grijs boven hen voorzichtig aan.
Zij hebben zich in de herfst van hun blad ontdaan.
Zij deden dit kleurrijk en ongewild.
De kale bomen tonen ons de naakte schoonheid van hun bestaan.
De koude winter nam hen in zijn bezit.
En zette hen in een ongerept landschap neer puur en wit.
De takken lieten weemoedig hun bladeren gaan.
De kale bomen voelen de warmte als de winter zijn laatste dagen telt.
De takken krijgen ontluikend hun bladeren terug.
Zij dragen het telkens volhardend en stug.
De bomen staan in de lentezon dan weer in het groene veld…..
LENTEKLEUREN....
De bomen voelen de eerste lentewarmte als deze de aarde raakt.
Dankbaar nemen de takken de eerste lentebode in ontvangst.
Dan ontluiken zich de eerste blaadjes in voorzichtig groen.
De bomen krijgen hun bladeren terug, door de lente die nimmer
verzaakt.
De bomen zien rondom hun voeten de eerste lentekleuren verschijnen.
Bloemen in vele soorten laten voor het eerst hun kopjes zien.
Ze lijken te kunnen toveren met hun vele tinten in de lentezon.
Ze komen in de warmte tot volledige bloei om voorlopig niet te
verdwijnen.
De bomen zien al dit moois overal om hen heen.
De bloemen en planten tonen in volle pracht hun mooiste kleuren.
De lentezon geeft hen dagelijks de warmte die zij nodig hebben.
Zij is er voor deze nieuwe Lente, omdat zij aan de blauwe hemel
op tijd verscheen…….
ZOMER.
De wortels van de bomen zijn gehuld in de ochtenddauw.
Boven hun kruin omspant zich het hemelse blauw.
De zon kleurt nog rood en belooft veel warmte.
De bomen wachten geduldig af in al hun kalmte.
De dag die vordert en laat de warmte tot zich komen.
De zonnestralen beroeren de bloemen en de bomen.
De zon geeft een variëteit aan kleuren in optimaal licht.
Het geeft je het weldadige zomerse gezicht.
Alles is vol leven, het benut het licht en de warmte intens.
En wij kijken er genietend naar als een tevreden mens.
De zomer lijkt eindeloos te duren in al haar weldaad.
Totdat de herfst zich aankondigt en de zomer gaat....
Els - 2008/2009.
Meeuwen op het Eindhovense Henri Dunantpark ~ 8-11-2008.
---------------------------------------------------------
Onze kleinkinderen….
Twintig grappige miniteentjes,
Twintig lieve minivingertjes,
Vier kleine armpjes en vier kleine
beentjes.
Twee lieve toetjes,
Met twee grappige dopneusjes,
Met vier stralende oogjes,
In twee verrukkelijke snoetjes.
Vier lieve kleine oren,
Gevat in vier mooie schelpjes.
Twee luisterende kindjes,
Die daarmee jouw stem horen.
Twee kleine minimensen,
Twee knuffelige lijfjes,
Twee lieve kleinkinderen,
Is het mooiste dat twee grootouders
zich kunnen wensen…..
Els 20 september 2009.
Onze kleinkinderen ~ 21-6-2009.
---------------------------------------------------------
Handen.
Handen kunnen breken, handen kunnen maken.
Handen kunnen je troosten, handen kunnen je
raken.
Handen geven je houvast, handen weten je te
vinden.
Handen weten je te treffen, handen die jou
binden.
Handen kunnen subtiel zijn, handen kunnen teder
zijn.
Handen kunnen verzachtend zijn, handen helend
bij pijn.
Handen die een arm om jou heen laten slaan.
Handen die jou niet alleen een weg laten gaan.
Handen zijn het mooiste instrument waarmee
iets wordt gemaakt.
Handen weten immer wanneer het jou raakt.
Els 20 september 2009.
De handen van ons Mam ten tijde van vezorgingshuis Engelsbergen ~ 2003/2007.
---------------------------------------------------------
Vleugels.
De vleugels van een vogel brengen hen daar waar zij willen zijn.
Het stuwt hen de hoogte in, in het hemelse blauw.
In die enorme weidsheid zijn zij in hun element.
Gevleugelde vriend jij doet daar waar jij zo goed in bent.
De vleugels van een vogel dragen het dier met gemak.
Het trotseert de regen en de wind en laat hen verder gaan.
IJverig maken zij hun slagen en laten de vogel niet in de steek.
Gevleugelde vriend dat is de reden waarom ik telkens naar je keek.
De vleugels van een vogel laten ook mij mee gaan op de wieken.
De Wondere Wereld laat zich van haar mooiste zijde zien.
Het laat je kijken zoals een vogel doet onbegrensd.
Het doorstaat elk element van die fascinerende natuur.
Gevleugelde vriend ik zal ervan blijven genieten elke minuut en
en elk uur......
Els - woensdag 9 september 2009
- n.a.v. het 1 jarig bestaan van deze site op 21-11-'09.
Afbeelding via internet.
----------------------------------------------------------
Het gedicht van de Adventstijd 2009....
VIER LICHTJES TWINKELEN....
Vier lichtjes twinkelen op het einde van Advent.
Vier twinkelende lichtjes bovenop een kaarsje.
Zij staan allemaal op een krans van dennentakken.
Vrolijke vlammetjes niet een maar vier en dat went.
Vier flakkerende lichtjes omwille van een mooi Feest.
Vier brandende kaarsjes vertegenwoordigen het Licht.
Hoopvol leiden zij eenieder naar die Bijzondere Nacht.
Zij omarmen je met warmte en zijn er altijd bij geweest.
Vier lichtjes twinkelen in de Heilige Nacht.
Vier twinkelende lichtjes om ook het Kindje te verwarmen.
Hij vertegenwoordigt het Licht van geheel de aarde.
Het Kindje is onze Hoop waarop eenieder heeft gewacht....
Els - december 2009.
--------------------------------
Het kerstgedicht voor het Kerstfeest van 2009....
DE HERDERS.
Zij hoorden als eerste engelengeschal.
Zij waren als eerste bij de stal.
Eenvoudige mensen omringt met schapen.
In een eenvoudig onderkomen waar het Kindje lag te
slapen.
Zij waren met heel veel Liefde vervuld.
Zij wachtten op het ontwaken van het kindje met heel
veel geduld.
Toen de kleine kijkertjes open gingen zag het Kindje
hun gemoed.
Hij werd bevangen door de warmte van deze mensen
en dat deed Hem goed.
De herders, de stal met de kribbe en het Goddelijk
Kind omvatten het waarachtige leven.
Het zegt ons vanuit deze eenvoud dat je daarmee
alles kunt geven....
Els - december 2009.
----------------------------------
Gedicht voor de jaarwisseling '09/2010.
TIKKENDE KLOKKEN.
Tikkende klokken brengen de tijd van seconden naar minuten, naar een
heel uur.
Tikkende klokken staan nooit stil, staande op schoorsteenmantels, han-
gend aan een muur.
Beierende klokken geven gehoor wanneer het volgend uur zich aangekon-
digd heeft.
Beierende klokken geven dat nieuwe uur een stem en zullen je alles brengen waar jij om geeft.
Tikkende klokken vertellen jou dat het leven alsmaar voortgang vindt.
Tikkende klokken laten je ook volwassen worden, want je was voorheen
een kind.
Beierende klokken geven jou een stem en laten je welluidend elk jaar
jouw weg gaan.
Beierende klokken horen jouw voetstappen en weten op welke wegen jouw
voeten staan.
Tikkende klokken bepalen mede jouw levenswandel en de richting waar-heen het gaat.
Beierende klokken bejubelen telkens jouw Nieuwe Jaar en vergezellen je
waar jij ook staat....
Els - december 2009.
---------------------------------------------------------
Gedicht naar aanleiding van het feit dat de cams gesloten werden
van de valken in het Brabantse De Mortel om redenen van, en wat
mij verdrietig maakte....
ONBEVANGEN EN VRIJ.
Onbevangen en vrij, vliegt de Falco peregrinus boven mij.
Ongeremd en puur gaat hij zijn gang.
Het menselijk oog houdt hem gevangen en laat hem ook weer vrij.
Dat is wat ik wil voelen, niet de grens die de mens hem stelt.
De valk zal boven het menselijk oog dan alleen maar goed gedijen.
En ik voel in al zijn puurheid het schitterende verhaal dat hij ons
allemaal vertelt.....
Els - 31 januari 2010.
Geschreven na het sluiten van de cams.
En geschreven met de intentie dat de cams weer hun mooie beelden
laten zien....
-------------------------------------------
De beelden keerden op 7 maart '10 refresh weer terug....
In De Mortel ~ 3-10-2007.
---------------------------------------------------------
Maandag 23 augustus '10.
Afsluiting broedseizoen slechtvalken De Mortel 2010.
_____________________________________________
Wederom sluiten we ook in 2010 een heel mooi broedseizoen af van
de slechtvalken die wonen in het Brabantse De Mortel.
Na een vierde reeks van De Slechtvalksage van De Mortel sluit ik ook
dit jaar het geheel af met een gedicht gekoppeld aan een tekening.
Ik doe dit met een eerbetoon aan deze rotsbroeders, vanwege hun
schoonheid qua uiterlijk, karakter en hun ongekende vliegvaardigheid.
En het is daar waar het allemaal oorspronkelijk begon......
GEVLEUGELD NIEUW LEVEN.
Tegen een rotsmassief aan zit een nis uitgehouwen door de Schepper.
Het biedt beschutting voor hen die dat nodig hebben.
Een nieuwe generatie kondigt zich aan.
Deze plek biedt de belofte voor een nieuw bestaan.
De sterke vleugels van de Falco peregrinus brengen haar daar naar toe.
In de warmte van de zonnestralen legt de moedervogel haar eieren
op de harde bodem in het nestkuiltje tussen het grind.
Zij koestert haar eieren, keert ze en broedt ze uit.
Zij laat zich bijstaan door de vadervogel zodat de permanente warmte
elk eitje behoudt.
De twee vogels vormen een prachtige eenheid omdat elk van hen aan
de toekomst van nieuw leven bouwt.
Aan het toeval wordt niets over gelaten.
De dag komt waarop de eieren behoedzaam breken.
De eerste kuikengeluidjes worden gehoord.
De witte donzige lijfjes zien voor het eerst het levenslicht.
Het ouderpaar kijkt er liefdevol naar en opent daarmee dit gedicht.
Voortdurende warmte, voldoende voedsel vallen de kuikentjes ten deel.
Hun groei gaat snel bij hun stuntelige beweginkjes.
Hun motoriek wordt trefzekerder hun vleugelslag sterker.
Het donzige kleedje maakt plaats voor een mooi verendek.
In het nest hebben de juvenielen elk hun eigen plek.
Zij worden gevoederd en leren zelf te eten van de prooi.
Dan komt de dag dat de juvenielen gaan takken.
Elke richel op het rotsmassief wordt benut.
Vervolgens worden de vleugels uitgeslagen en maken zij zich los.
Voor het eerst vliegen zij door het luchtruim boven de bergen
en boven het bos.
Het landschap onder hen vouwt zich voor hen open, het luchtruim
laat hen gedijen.
Het moment komt dat zij het ouderlijk huis voorgoed verlaten.
Plotseling biedt het nest geen leven meer.
Het nieuwe gevleugelde leven is voorgoed op de wieken gegaan.
Van het hulpeloze hebben zij zich ontdaan.
In het nest blijven de gebroken eieren als stille getuigen achter,
zij hebben hun taak uitstekend volbracht……
Els - april 2010.
Gevleugeld nieuw leven ~ juni 2010.
De tekening krijgt gestalte ~ 16-6-2010.
---------------------------------------------------------
GILLENDE HEKSEN.
Gillende heksen op een bezem met stok.
Gekleed in een oude gerafelde bloes en gescheurde rok.
Een hoed op met een punt eraan.
Een kapsel van elke schoonheid ontdaan.
Een gebit die nergens fatsoenlijk een tand in kan zetten.
De neus gekromd die blijft hangen in alle visnetten.
Het gegil voortkomend uit een stem dat je gehoor doorkliefd.
Handen die menig gebruiksvoorwerp ontrieft.
Ook al gillen die heksen om aandacht bij mannelijk schoon.
Griezelig zullen zij altijd blijven, zij ondervinden slechts gehoon.
Zij kunnen fluiten naar al wat man is in hun hele leven.
Vandaar dat zij blijven gillen hun verdere leven.
Els - oktober '10.
Gedicht geschreven voor Halloween 2010.
---------------------------------------------------------
Gedicht n.a.v de tweede verjaardag van de site
op 21 november 2010.
Dwalen.
Een potlood dwalend over een maagdelijk vel.
Een stuk papier dat nog niets te vertellen heeft.
Het potlood zet enkele lijnen neer en doet dit snel.
De hand die het in beweging zet doet dit trefzeker
zonder dat het beeft.
In het lijnenspel ontstaat een vogel zittend op een boomstronk.
Het potlood zet de contouren en het beeld is onmiskenbaar.
De vogel begeeft zich dicht bij diens honk.
Het verhaal wordt vertelt, het is reeds voelbaar.
Kleuren worden gelegd in de vlakken die het potlood getekend heeft.
Het is een tekening die het maagdelijk vel verkiest.
De vogel is herkenbaar, de creatie leeft.
Het papier ontvangt de inhoud en weet dat het dit nooit meer verliest.
De tekening krijgt zijn voltooiing en vindt de begaanbare wegen.
Dankbaar maakt het hier gebruik van, en deelt de vreugde met die ander.
De vogel, een Falco peregrinus beschouwt dit als een zegen.
Het brengt mensen vanuit alle windstreken voorgoed bij elkander......
Els september 2010.
Om deze tekening gaat het ~ de slechtvalk - juli 2006.
---------------------------------------------------------
Vier wegwijzertjes.
Vier wegwijzertjes fonkelend in de nacht.
Zij staan in een houdertje en zijn op een krans aangebracht.
Vier wegwijzertjes omhult door dennengroen.
Zij hebben een lontje dat brandt, dat is wat kaarsjes doen.
Vier wegwijzertjes die brandend het donker doorbreken.
Zij doen dat in dagen, een voor een, en dat worden vier weken.
Vier wegwijzertjes verlichten jouw pad naar daar waarop de
mensheid heeft gewacht.
Zij brengen je naar de kribbe in die stille, heilige nacht.
Vier wegwijzertjes verlichten de stal waarin de kribbe staat.
Zij vertellen je dat jouw weg niet meer verder gaat.
Vier wegwijzertjes geven de stal warmte en geven jou het aangezicht.
Zij laten je het Kindje zien in goddelijk licht.
Vier wegwijzertjes laten je zien wat zij bedoelen.
Zij laten jou het Kind aanschouwen en laten je de boodschap voelen.
Vier wegwijzertjes vertellen jou zonder woorden het mooiste verhaal
op aard'.
Zij geven jou het Licht van de kleine kijkertjes in de kribbe en dat is
alles waard.....
Els ~ Advent 2010.
------------------------------------------
GERUISLOOS.
______________
Geruisloos vallen de sneeuwvlokken op de donkere aarde neer.
Het laat mijn voetstappen dempen op weg naar de eenvoudige stal.
Overal is er de stilte, overal om mij heen.
Toen ik de stal bereikte zeeg ik op mijn knieën neer.
De stilte wordt verbroken door de schaapjes die mij omringen.
Zij staan om een kribbe waarin het Kindje ligt.
Ik aanschouw dat lieve lijfje gelegen in het stro.
De schaapjes leken met hun keelklankjes deze Stille Nacht jubelend
te bezingen.
Ik zie twee liefdevolle gezichten starend naar hun Kindje in deze bijzondere nacht.
Hun gezicht is vol van devotie en dat ontroerd mij zeer.
Achter mij staan de herders van wie de schaapjes zijn.
Ik besef dat mijn voetstappen in deze Heilige Nacht mij naar de Redder
heeft gebracht.....
Els ~ Kerstmis ~ december 2010.
--------------------------------------
Sloffende pantoffels.
--------------------------------
Sloffend gaan de pantoffels over het levenspad van Vadertje Tijd.
Het pad is plat getreden door de voetstappen en dat slijt.
Vadertje Tijd hanteert een wandelstok en zijn kleren zijn versleten.
Zijn baard is lang zijn haren ook omdat hij in zijn leven de schaar
finaal was vergeten.
De gehele verschijning van Vadertje Tijd vertelt je dat hij zal gaan.
Een nieuw jaar ligt er in het verschiet, een ander gaat er voor staan.
Als de klok twaalf slagen slaat verdwijnt de oude man.
Een jonge verschijning laat ons allen zien dat ie alles kan.
Vadertje Tijd is een jong kereltje met stevig schoeisel aan zijn voeten.
In goede kledij zal hij het nieuwe jaar begroeten.
Een wandelstok heeft hij niet nodig, hij loopt met snelle tred.
Maar waar had hij nu de bewaarkast voor zijn nieuwe schaar neergezet?
Als het nieuwe jaar ten einde loopt gaan de pantoffels sloffend over het levenspad.
Vadertje Tijd schuifelt met zijn schoeisel, met daarboven een versleten kleed dat hij zijn hele leven aan had.
Zijn schaar had hij nooit meer gevonden daarom was zijn baard -en haargroei lang.
Hij had het uiterlijk van een oude man die het stokje weer overgaf omwille van de vooruitgang....
Els ~ december 2010 ~ Oud/Nieuw '10 ~ 2011.
--------------------------------------------------------
Een gedicht opgedragen aan hen die niet kunnen horen...
IN STILTE.....
Zij die alle klanken moeten missen.
Het ritme van de regen.
Het gedonder na de bliksem.
Het geruis van de wind.
Zij kunnen zich in geen enkele klank vergissen.
Zij die de muziek nimmer zullen horen.
De buitelende klanken van een muziekinstrument.
De welluidende klank van je eigen stem.
De voetstappen die je zet.
Alles is in stilte bij elk ochtendgloren.
Zij die alle klanken opvangen in de stilte om hen heen,
omdat hun hart het bruisende ritme van het leven hen
dag na dag laat horen......
Els december 2010.
Tijdens het verblijf op Ameland ~ 17-9-2007.
---------------------------------------------------------
Gedicht geschreven n.a.v. mijn gezondheidssituatie.....
Dit vloeide als van zelf over mijn toetsenbord.
Emoties die daarop haar weg vonden.....
Geplaatst op Ingrid's Forum en alhier op donderdag 19 mei 2011.
WONDER.....
Plotseling voelde ik me een klein radertje in het grote geheel.
Het geheel dat Wonder heet.
Om mij heen ging alles verder, alles bruiste van de energie.
In mij werd me verteld dat niet alles meer klopte en dat werd mij te veel.
Teveel van dingen te weinig, ik voelde mij klein in de Wonderen om mij heen.
Niet beseffend dat klein heel groot kan zijn.
Dan krabbel je weer op, je bent daar druk mee doende en voel je datgene dat
Wonder heet.
Het dringt tot je door dat je daarin staat niet alleen.
Je gaat weer in jezelf geloven, het radertje binnen dat mooie bestaan.
Je voelt je herleven en luistert naar je zelf.
Vanaf nu zal ik herboren leven, niets zal meer hetzelfde zijn.
Alles is alleen maar mooier op de weg die ik wil gaan.
Ik besef meer dan ooit tevoren dat ik bij dat Wonder hoor......
Els 15 mei 2011.
Klein radertje ~ bij de valken in De Mortel - 8-11-2010.
---------------------------------------------------------
De pagina "Mijn Gedichten - 2" gaat verder op de pagina "Mijn Gedichten - 3."
----------------------------------------------------------