Verslagen De Mortel.

De verslagen van 2020.

 

 

De Wondere Wereld biedt je de verslagen van rondom de Gemert-

toren van Alticom in het Brabantse De Mortel waar de Falco pe-

grinus gehuisvest is....

 

 

 

Deel 1.

 

------------------------------------------------------------------------------------

( klik op foto voor vergroting )

 

 

---------------------------------------------------------------------

Welkom valken in 2020!

Zaterdag 11 januari 2020 ~ het vrouwtje op de bekisting van de Toren.

 

 

 

Van winterweer in het nieuwe jaar 2020 is tot nu toe geen sprake.

Het regent veel en de temperaturen zijn te hoog.

Deze dag echter wees de thermometer 7 graden aan, en de wind

was niet echt aangenaam die aan je trok.

Maar het was droog en het winterzonnetje kreeg een kans.

Sjef en ik grepen dat aan om de valken in De Mortel te gaan bezoeken.

Die middag, terwijl we op de spottersplaats op een van de bengskes

zaten, was het stil boven rondom de Toren. Ook de nestkast stond er

verlaten bij.

Maar plots dook er een valk op, scherend over de spottersplaats.

De valk verdween achter de bomen boven het onverharde deel van de

Hemelsbleekweg. Maar dat duurde niet lang.

De valk kwam weer terug. Het was het vrouwtje. Ze had moeite om

op de Toren terecht te komen omdat de wind graag met de Toren

speelde.

De valk verdween achter de Toren. Slechts kort. V koos weer voor

haar vaste plekje op de Toren, de bekisting pal onder de onderste

torenring. Ze had geen haast meer en ging er goed voor zitten.

 

Sjef en ik kozen toen weer voor een wandeling in het gouden zonlicht

dat het landschap sierde.

Hier en daar kwamen varens alweer tevoorschijn. Enkele bomen die

al niet al te vast in de grond stonden lagen langszij.

Je moest daar als wandelaar rekening mee houden.

 

In de paardenwei stonden de twee roestbruine paarden weer met de

witte bles. Het schaapachtige dier hield hen weer gezelschap.

Ik liep naar de afscheiding. Ik begon tegen ze te praten.

Het grootste paard keek me aan en kwam naar mij toe gesjokt.

De smekende ogen lieten mij dit mooie dier aanhalen. Het bleef

niet bij een knuffel, maar bij meerdere. Het paard kreeg er niet

genoeg van, maar ik ook niet. Ik bleef maar praten. Waarover?

Over van alles en nog wat. Dit was ontegenzeggelijk een lief samen-

zijn.

 

De wandeling werd voortgezet.

De natuur voelde de wind en voelde de warme stralen van de zon.

Wij ook.

Toen we op de spottersplaats terugkeerden zat het valkenvrouwtje

nog steeds op de bekisting van de Toren.

Bij de toegang nabij de spottersplaats van het landgoed was een bord

aangebracht waarop stond te lezen "body secrets."

Ik keek even naar de valk op de Toren. Ik meen mij immers te kunnen

herinneren dat de valken voor ons geen lichamelijke geheimen ken-

den. Dus ik nam dat bord maar voor lief....

....( ondertussen weten Sjef en ik wat het dan wel is )

....Valkje was aan de andere zijde van de bekisting op de Toren gaan

zitten, zoals vaak gebruikelijk.

Sjef en ik besloten om toen huiswaarts te keren, omdat het best wel

koud was op de spottersplaats door de wind die telkens grip op ons had.

 

Het mannetje hebben we niet gezien. Maar we vonden het fijn dat het

vrouwtje wel thuis was.

Een nieuw jaar heeft ook de valken ontvangen. De nestkast is gereed

om weer nieuwe nakomelingen te verwelkomen....

"Mannetje van me, jij bent er even niet, maar ik weet dat je ons nestje

niet vergeten bent."

"Dit is mijn plekje".

 

--- Margo denkt dat het niet het vrouwtje is, maar het mannetje ---

De nestkast wacht.

Sjef aan de wandel.

Een genietmoment.

Omgevallen boom.

In goud zonlicht.

Speels zonlicht.

Sfeervol!

...En deze ook.

"Ik hou van knuffeltjes."

"Dat kreeg ik ruimschoots."

"En ik durfde al wat dichterbij te komen."

 

 

----------------------------------------------------------------

Donderdag 6 februari 2020 ~ "Echt waar, wij hebben samen zin in het

nieuwe broedseizoen."

 

 

"We vinden elkaar nog steeds heel erg leuk. We spelen-vliegen samen.

We spelen tikkertje. We weten feilloos waar ons nest is. Die zoeken

we ook steeds vaker op. We geven elkaar een prooitje. En ja, we klet-

sen wat af met elkaar in slechtvalktaal. Kortom, het gaat goed hier-

boven!"

 

Na een blik op de site van VWG waar de cams weer ijverig hun werk 

doen, op twee na, zag ik een valk op het nestrooster zitten. Ik ver-

moed het vrouwtje. "Mooi zo,"dacht ik, "We komen eraan!"

We reden pal erop deze morgen meteen naar De Mortel.

Daar aangekomen was de lucht grotendeels grijs en kreeg de zon geen

kans.

Op de spottersplaats zag ik dat er nog steeds/of opnieuw een valk op

het nestrooster zat. Ik haalde meteen onze compact camera

tevoorschijn. Dichtbij genomen had ik de indruk dat ik naar het

vrouwtje keek.

Achter ons zagen we dat het "buizerdbos" drastisch was uitgedund.

De boomstammen lagen keurig gestapeld links langszij.

De buizerds zullen andere bomen moeten gaan opzoeken voor hun nest.

Langs de Hemelsbleekweg staat de afscherming voor de paddentrek.

Afgelopen vrijdag ermee begonnen om ze te plaatsen.

 

De valk vloog van het nestrooster af. Niet lang daarna kwam de tweede.

Speels vlogen ze elkaar tegemoet, tikten elkaar speels aan, waarna er

een op de linker grote antenne dook.

De ander verdween.Niet lang. Die koos voor de dakrand links voor bij

de rechter kleinere antenne op de Toren.

Die situatie bleef.

 

Sjef en ik besloten toen om een wandeling aan te gaan, want het was

erg koud.

Je hoorde regelmatig een buizerd.

Je hoorde af en toe een specht tegen een boom timmeren. Die heeft

er dus ook zin in.

Verder was het heel stil. Zelfs de kraaien en de kauwtjes lieten zich

niet horen.

Her en der lag afval verzameld dat uit de Snelle Loop gehaald was.

De paarden in de paardenwei waren een eind naar achteren op een

andere wei geplaatst. Ze zagen ons wel.

Ik keek ze nog na.

 

Sjef die op een gegeven moment achter mij liep begon te janken als een wolf.

"Hahahaaaa, Sjef!"

De echte wolf kwamen we niet tegen.

Ik had er spontaan tegen staan kletsen. Zomaar in de ruimte. En dan

maar hopen dat ik er een fotootje van had kunnen nemen.

Want ja, het is bevestigd. Er is een wolf in de omgeving gezien, en

zelfs meer dan dat! Wolven zien een schaap als een prooi (!) 

 

We kwamen weer op de spottersplaats.

De valk op de dakrand van de Toren zat er niet meer. De valk op de

grote antenne trotseerde nog steeds de koude wind. Stoer valkje.

Wie weet, het mannetje.

 

Het werd middag en we kregen het steeds kouder.

Af en toe waagde de zon erop om door het grijze wolkendek heen te

breken. Dat lukte soms heel even.

 

Toen gingen we weer naar huis waar een grote stad op ons wachtte

en ook ons nest......

 

 

 

 

Pal voordat we vertrokken:  screenshot van de valk op het nestrooster.

Wapperende veertjes.

Valk op de dakrand. Ik vermoed het vrouwtje.

Het flink uitgedunde "buizerdbos."

Erg koud.

Sjef bij het bruggetje.

In het gele gras.

In het gele gras.

Sfeervol....

 

 

----------------------------------------------------------------

Zondag 15 maart 2020 ~ in de nestkast gebeurt het.

 

 

 

 

Rond het middaguur waren Sjef en ik bij de slechtvalken in De Mortel.

Onderweg er naar toe was het overal opvallend rustig.

Terwijl het leven van de slechtvalk gewoon door gaat, gaat de mensheid

gebukt onder een virus dat zich snel verspreid

Het is het nieuwe coronavirus.

De mens wikt en weegt welke maatregelen daartegen het beste genomen

kunnen worden. Het ene land is daar rigoureuzer mee dan de ander.

Prioriteit is om het snel in te dammen.

 

De slechtvalk gaat gewoon diens gangetje.

Evenals de rest van de natuur. Het laat je weten geen echte winter

geleverd te hebben, waardoor het voorjaar extra vroeg aanwezig is.

 

Vandaag was daar weinig van te merken, hoewel het wel voorspeld was.

Een venijnige wind sneed over de spottersplaats terwijl Sjef en ik op

een van de bengskes zaten.

Het slechtvalkmannetje zat op de linker grote antenne op de Toren.

Het vrouwtje zat in de nestkast.

Het herbergt twee eitjes die gekoesterd worden door de moeder.

Ze beschermt haar eitjes goed. 

De verwachting is dat er 1 á 2 eitjes meer bijkomen.

 

Omdat de wind gemeen aan onze kleren trok, we niet in ons blootje er wilden zitten, gelet op het coronavirus ( grapje ), gingen we aan de

wandel.

Hier en daar was voorzichtig groen zichtbaar. Langs de Hemelsbleek-

weg in de berm stond een groepje vrolijke narcissen waar de wind

aan rukte.

Je zag geen duif, geen kraai, geen kauwtje. Alleen een overvliegende

reiger. Statig vloog het over de spottersplaats, pal voordat we ver-

trokken waren.

 

Hier en daar lag dood hout van gerooide bomen.

Er stond een paard op de paardenwei. Hij/zij zag ons en begon luid-

keels te hinniken. Ik riep. Het paard twijfelde. Hij/zij bleef staan.

Hij/zij kwam niet naar de afrastering. Toen we definitief wegliepen

werden we een paar keer na gehinnikt.

 

We kwamen weer op de spottersplaats.

De mannetjesvalk had de linker grote antenne verlaten.

Plotseling hoorden we het vrouwtje vanuit de nestkast roepen.

Ze riep duidelijk naar het mannetje ook al zagen wij hem niet.

Totdat ook wij hem in het vizier kregen. Het mannetje dook op de

Toren af, terwijl het vrouwtje steeds kenbaar maakte in de nestkast

te zijn bij hun twee eitjes.

Het mannetje had moeite om weer terug te keren op de linker grote

antenne. Met veel gestuntel lukte het hem, waarna zijn poten stevig

om de stang heen klauwden.

Hij zat.

Het vrouwtje werd stil. Ze wist dat haar mannetje weer vlakbij

haar was.

Af en toe kwam de zon door terwijl de middag diens eerste uren

telde.

 

We besloten tegen 2 uur huiswaarts te keren omdat het harder

was gaan waaien.

Maar we kregen waarvoor we gekomen waren.

Het mannetje was voor ons zichtbaar. Het vrouwtje was hoorbaar

terwijl ze haar twee eitjes beschermde.

 

Hopelijk blijft alles voorspoedig verlopen, zodat we weer van een

mooi broedseizoen kunnen genieten.

En hopelijk kan binnenkort de mens zich weer vrijelijk bewegen....

 

 

 

Het mannetje op de grote linker antenne.

De nestkast dichterbij genomen.

Ik op de spottersplaats.

Voorzichtig groen tegenover de Toren.

Sfeervol.

Dood hout.

Naaldbomen.

Sjef aan de wandel over het onverharde deel van de Hemelsbleekweg.

 

 

 

Copyright © VWG 2020 Gemert

Eenmaal thuis zag ik dat het vrouwtje weer naar het mannetje riep....

 

 

--------------------------------------------------------------------

Donderdag 2 april 2020 ~ wisseling bij het broeden.

 

 

 

 

Waar je ook om je heen kijkt, de natuur siddert. Het nieuwe leven

ontspruit.

Als mens voel je je daar extra goed bij.

Onder de mensheid heerst er een gegronde angst.

Terwijl nieuw leven zich overal aandient geeft de natuur de mens

een virus dat men moet vrezen.

De straten zijn nagenoeg leeg. Het menselijk leven heeft een stap

terug gezet. Ook Sjef en ik hebben dat gedaan. Ook wij zijn alert.

Je hebt geen keus. We doen dit gezamenlijk om het coronavirus de

baas te worden!

Ik heb er vertrouwen in dat dit gaat lukken.

 

Dan sta je deze morgen oog in oog op de spottersplaats met de

slechtvalken. De natuur laat je zien hoe mooi de wisselwerking tussen

een koppel slechtvalken gaat. Het ontroerde me. Dit kwam door mijn

gemoedstoestand waarin ik verkeer. 

Je bezit een bepaalde angst. Des te mooier is daarom voor mij te zien

hoe mooi de natuur in elkaar zit.

Elke plant, elk dier weet wat de natuur hen ingegeven heeft. Het ge-

draagt zich daar ook naar.

 

Sjef en ik waren blij weer bij de Toren te zijn, verankerd in de grond

van een heel mooi plekje.

In eerste instantie bleef het stil rondom de Toren.

Totdat een valk kwam aangevlogen. En plots nog een. Een van de ouders

joeg een derde valk weg. Dat ging niet agressief. De oudervalk had

de situatie goed in de poot.

De vreemdeling verdween. De oudervalk vloog terug naar de Toren, en

dook het dak op.

Via onze mobiel zagen we op de nestcam dat er ondertussen ijverig

in de nestkast gebroed werd.

Want jazeker, er liggen vier mooie eitjes in de nestkast!

 

Omdat het opnieuw rustig werd gingen Sjef en ik weer aan de wandel.

Overal zie je het uitbotten van loofbomen en van struiken. Op het veld

genoot de kudde Aberdeen Angus ook van de lentezon. Het gaf je be-

slist een lentegevoel. Een buizerd liet zich horen. Het zweefde boven

de bosrand links van de Toren, gesitueerd vanaf de spottersplaats.

We doken het bosgebied in. Op de bodem krioelde het van de kleine in-

gedroogde dennenappeltjes. Overal hoorde je het lied van de vogels

om ons heen.

Ja, het bruist ook daar van nieuw leven.

 

We kwamen weer terug op de spottersplaats. Het was rustig boven

op de Toren. We wachtten rustig op wat er nog kon komen.

We hoorden gak-geluidjes vanuit de nestkast.

Zou het mannetje of vrouwtje in aantocht zijn?

Ja!

Er dook een valk op. Behendig werden er rondjes gemaakt, totdat het

recht op de nestkast afvloog onder luid gekwetter naar elkaar.

Ze hadden elkaar weer heel wat te vertellen.

Ik had mijn compactcamera in de aanslag. Wat is het dan mooi om te 

zien dat de een plaats maakt voor de ander, om koesterend op de

eitjes weer verder te gaan met broeden.

 

Gaat het goed tot nu toe? Ja, het gaat heel erg goed.

En dat is prachtig om te zien. Hopelijk blijft dit zo.

 

Rond het middaguur reden Sjef en ik weer voldaan naar huis. 

Ik houd me vast aan het sidderende nieuwe leven.

Soms komt de dood plotseling heel dichtbij, en dat hoeft niet persé

te maken te hebben met het geduchte virus. Het maakt je extra

verdrietig, dan je door de ontstane situatie al bent.

Ik kan dan alleen nog maar naar boven kijken en me aan het leven

vast grijpen, omdat de natuur mij vooral hele mooie dingen vertelt....

 

Aankomst van de valk voor de wisseling. Ik vermoed het vrouwtje.

De kleine kudde Aberdeen Angus.

Echt lente.

Heerlijk aan de wandel.

De top van de Toren.

Sjef geniet ook.

Voorzichtig groen in de loofbomen.

Gezien vanaf de spottersplaats.....

 

 

 

----------------------------------------------------------------------

Donderdag 16 april 2020 ~ valk op de grote linker antenne bovenop

de Toren.

 

 

 

 

De vrolijke lentezon nodigde Sjef en mij uit om weer naar de slecht-

valken in De Mortel te gaan. Daar gaven wij deze morgen graag ge-

hoor aan.

Nog steeds gaat de mensheid gebukt onder een pandemie. Je hebt soms

het gevoel alsof je vanaf de zijlijn mee mag kijken wat de natuur bui-

ten voor moois onder de warmte van de lentezon aan nieuw leven tovert!

Dat gevoel bezat ik even toen ik met Sjef op de spottersplaats stond.

Ik moest dat gevoel van mij afschudden. Dat deed ik door de natuur

die vrolijk werd van het sprankelende zonlicht en het nieuw leven dat

zich ook daar openbaart nadrukkelijk op te souperen.

Toen kon ik alleen maar heerlijk genieten.

Ik keek om mij heen, en zag weldra een valk bovenaan op de linker

grote antenne bovenop de Toren zitten.

Hij/zij zat heerlijk in het zonnetje, en had nu niet bepaald haast.

In de nestkast was het stil. Het broeden is onverminderd door ge-

gaan. Dat betekent dat het einde daarvan in zicht is. Als alles

blijft verlopen zoals het nu gaat,komen daar vier mooie kuikentjes

van.

Een vreemde valk wordt nog altijd gesignaleerd, zelfs een vierde

vorige week in koppelvorming door spotter Piet gespot.

 

We hoorden geroep vanuit de nestkast.

De valk op de antenne koos het luchtruim. Even zagen we de valk

niet.

Maar weldra kwam hij/zij aangevlogen. Het vloog diens ruime rondjes

rondom de top van de Toren.

De broedende slechtvalk in de nestkast kwam naar buiten het nest-

rooster op. Hij/zij hield de andere valk in de gaten.

Soms een wissel, of soms een vreemde valk die rond vloog?

Het ging er totaal niet agressief aan toe.

Als het om een wissel van het broeden ging, ging dat niet door.

Rond vliegend valkje koos de dakrand rechts boven de nestkast van-

af de spottersplaats gezien. Daar bleef hij/zij even zitten.

Vruchteloos verdween de reeds broedende valk weer in de nestkast.

 

Omdat het verder rustig bleef, ondernamen Sjef en ik weer een

wandeling. Dat leverde overal uitbottend jong groen op. Het liet zich

stralend aan ons zien door de zon die boven dat alles aan een strak-

blauwe lucht stond.

Het buitelende gezang van de vogels deed je voelen dat je leefde en

dat je daar bij mag horen. En dat doet een mens goed.

Achter de Toren stond de kudde Aberdeen Angus op het veld heer-

lijk te grazen. Op de paardenwei stond het bruine paard tussen on-

telbare paardenbloemen. Ik nam daar een foto van.

Dat had ik jaren terug ook gedaan. Ik nam de foto terwijl ik onverge-

telijke Bob Lodeizen in mijn gedachte had. Ik maakte deze foto voor

hem. De vorige foto vond hij namelijk zo mooi!

 

We kwamen weer op de spottersplaats, waar Piet ook kwam, op gepas-

te afstand uit respect voor elkaar.

Een babbeltje met hem is altijd heel gemakkelijk ook met hem ge-

maakt.

Het was inmiddels middag geworden.

 

We besloten huiswaarts te keren. We zwaaiden Piet na, die joviaal

terug zwaaide.

Het voelde weer goed er weer te zijn geweest met de wetenschap

dat we er ook mochten zijn. Expres de rust van de dag aldaar gekozen

om respect te hebben voor de natuur en de mens naar elkaar....

 

--- 19-4-2020 ~

dankzij Margootje en Eleonara weet ik dat het mannetje aan het

broeden was en het vrouwtje buiten de nestkast verbleef, en graag

op de top van de grootste antenne op de Toren zit. 

De foto aan de kop van dit verslag staat nu ook op de site van Beleef

de Lente bij verslaglegging van zondag 19-4-'20 door Eleonore.

Want ja, ik deel graag mijn materiaal aan foto's/tekeningen. Het mag

altijd ten alle tijden gebruikt worden ---

 

 

Samen op de spotterplaats.

De nestkast wacht op de kuikentjes.

Inderdaad, je bent niet alleen.

Dakrandje zitten is ook best wel interessant.

Bloeiende brem langs de ingang van de spottersplaats.

Detail.

Langs de Hemelsbleekweg.

Tegenover de Toren.

In de schaduw.

Langs de waterkant van de Snelle Loop.

Langs het onverharde deel van de Hemelsbleekweg....

 

 

 

----------------------------------------------------------------

Donderdag 7 mei 2020 ~ het vrouwtje op het nestrooster.

 

 

 

 

Opnieuw was het een stralende mooie lentedag waarop het lijkt

alsof het nieuwe leven uit zijn voegen barst.

Overal bespeur je het in flora en fauna waar je ook gaat. En

wat is dat toch mooi om te zien.

Ondertussen zijn er vier mooie kuikentjes in De Mortel die de

lentezon kunnen aanschouwen.

De pandemie onder de mensheid is nog steeds gaande.

De maatregelen laten je voorzichtig zien dat ze nut hebben.

Regels zijn wat versoepeld. En daar houd ik me aan.

 

Onderweg naar De Mortel deze morgen vlakbij Lieshout viel mij

een vogel op, op een hoge lantaarnpaal langs de doorgaande weg.

Ik dacht: 'het zal toch niet?' En ja hoor, het-zal-wel.

De vogel draaide zijn kop opzij. Ik keek eerst alleen tegen de 

achterkant aan.

Het was een slechtvalk! En ik vermoedde direct dat het om een

mannetje ging. Ik kon niet de auto uit, daarvoor was het te druk op 

de weg. Ik keek de valk nog na.

 

We arriveerden bij de zendtoren en op de spottersplaats.

Op het nestrooster zat het vrouwtje vrolijk en warm te wezen in de

lentezon. Dat waren beslist een aantal foto's waard!

Sjef keek op zijn mobiel of het mannetje soms in de nestkast zat.

Nee hoor. Je zag het vrouwtje van achteren mooi op het rooster zitten.

De vier kuikentjes waren aan het scharrelen bij de achterwand.

Hun snaveltjes pikten telkens in het dons op hun buikjes, en onder hun

vleugeltjes. Het verenkleedje zit al onder het dons.

 

Dan zien we plots een valk aan komen vliegen. Zwoegend, ietwat ploe-

terend. Het was het mannetje die ondanks het zwoegje toch voor

een rondje Toren koos. Toen dook hij op de rand van de bovenste

ring links langs de nestkast. Hij had een prooi bij zich. Het leek op

een mannetjes merel. Helaas heeft hij vanmorgen voor het laatst 

zijn hoogste lied gezongen.

Het vrouwtje week niet van het nestrooster. Daar zat het mannetje

met de prooi. Beide ouders werden er wat onrustig van.

En nee, zien kunnen we de kuikentjes ter plekke niet.

"Maar we hoorden jullie wel, hoor"

En toch, ze moesten wachten op een volgend hapje. Het mannetje ging

er vandoor. Het vrouwtje bleef steevast op het rooster zitten.

Was wellicht de valk op de hoge lantaarnpaal het mannetje....?

 

Sjef en ik maakten weer onze wandeling. Je dompelde je in het lente-

gevoel. Dit was weer genieten. We kwamen enkele wandelaars tegen.

Want ja, de mens wil af en toe toch naar buiten.

De Snelle Loop raakt op sommige delen al best wel dicht begroeid.

Alle loofbomen laten hun jonge groen zien. De brem staat nog steeds

in bloei.

 

We kwamen weer terug op de spottersplaats waar een wandelaar was

neergestreken en een fietsend stel. En ja, ook zij wisten dat bovenop

de Toren slechtvalken wonen.

We hielden gepaste afstand van elkaar. Maar een gemoedelijk praatje

werd al snel gemaakt.

Het valkenvrouwtje zat nog steeds op het nestrooster.

 

Het was inmiddels middag, de zon werd warmer.

We besloten weer huiswaarts te keren na weer een mooi bezoek.

Het heeft de belofte dat het goed zal gaan met de valken.

Ik hoop dat dit ingelost wordt.......

Samen.

Het vrouwtje.

Sjef zag cambeeld in de nestkast van Beleef de Lente als eerste.

Ik fotografeerde de valk op het rooster dichterbij.

Dichterbij.

Breedbeeld.

Overal weelderig voorjaarsgroen.

In de lentezon.

Ik op het bruggetje over de Snelle Loop.

Rustiek.

Sfeervol.....

 

 

 

---------------------------------------------------------------

Beschermende ouders.

Woensdag 20 mei 2020 ~ het vrouwtje op het nestrooster.

 

 

 

De lokroep van de valken streelden weer onze oren. Dat had tot gevolg

dat we deze morgen weer naar De Mortel reden.

Het was druk op de weg. De mens wil in heerlijk weer naar buiten.

Zolang we op elkaar letten hoeft dat geen probleem te zijn.

 

De spottersplaats lag er eenzaam bij. Toen wij op een van de bengskes

er plaatsnamen was de eenzaamheid voorbij. We zaten heerlijk in de 

lentezon. De temperatuur was ideaal!

 

Er zat een valk in de grote linker antenne op de top van de Toren.

Ik vermoedde het mannetje, aan het formaat te zien en de wangvlek.

Hij zat heerlijk ook van de lentezon te genieten.

Er kwam een tweede valk aangevlogen. Je hoorde de bijna-juvenielen.

Zij hebben nu elk twee ringetjes om. Het zijn twee jongetjes en twee

meisjes. Zij zijn nu bezig om hun jasjes van dons uit te trekken.

De tweede valk cirkelde even en plofte "bats" op het nestrooster neer.

Niet voor lang. Het was het vrouwtje die opnieuw even weg ging.

Het mannetje strekte toen ook even zijn vleugels, verliet de antenne

om toch weer in de top ervan terug te keren.

Zij laten telkens aan ons zien hoe beschermend zij voor hun bijna-

juvenielen zijn. Dat is heel mooi om te zien. Ook ter plekke!

Het mannetje staarde het vrouwtje na.

 

Terwijl het mannetje op de antenne bleef zitten ondernamen Sjef en

ik weer onze gebruikelijke wandeling.

Onder het lied van talrijke vogels genoten wij alleen maar.

De kikkers in de grote poel zorgden voor de "basgeluiden" om het jube-

lend vogelgezang te vervolmaken.

Je moest goed uitkijken waar je liep omdat er overal een gespreid bed

lag van kleine dennenappeltjes. Dat gaf wel een mooie aanblik.

Eenmaal op de terugweg naar de spottersplaats zagen we via het onver-

harde deel van de Hemelsbleekweg dat het vrouwtje weer thuis gekomen

was. Ze zat weer op het nestrooster in de weldadige zon.

Via de mobiel zagen we op de cam haar ook mooi zitten.

De bijna-juvenielen waren allevier in het hoekje gaan liggen buiten het

zicht van de cam.

Voorheen zat er eentje in het hoekje links langs de ingang heel par-

mantig vrolijk om zich heen te kijken.

 

Opnieuw was het goed toeven op een van de bengskes op de spotters-

plaats.

Tijdens onze wandeling heeft het mannetje zijn kroost gevoederd.

Dat was op de cambeelden te zien.

Daarna had hij weer plaats genomen op de antenne.

 

De morgen naderde zijn einde. We besloten weer huiswaarts te keren.

Ik ben blij dat de bijna-juvenielen tevreden zijn met hun ringetjes.

Ik was anders bereid geweest hen een aantal ringetjes te geven, en

tevens hun dons te strelen.....

Het mannetje een tree lager.

In het zonnetje.

Het vrouwtje.

Dichterbij.

Sjef bergt spullen op om daarna aan de wandeling te beginnen.

Geniet moment.

Achter de Snelle Loop nabij de grote poel.

Rustiek.

Achter de Toren.

Ontelbare dennenappeltjes.

Het vrouwtje op het nestrooster....

 

 

-----------------------------------------------------------------

Dinsdag 2 juni 2020 ~ twee takkende juvenielen.

 

 

 

"Wij zijn takkelingen geworden. We hebben onze witte jasjes van dons

uit gedaan en dragen nu ons juveniele kleedje.

Maar wat is dit takkenwerk, zeg! Kukelt een van ons onze vader achter-

na en plots moest ie beseffen: dat heet vliegen. Dat was een stunt

van broertje EXP. Weet ie nu wel hoe een andere torenring eruit ziet.

En dan tweebener Els die de Toren met de valkenbewoners al vanaf

2006 jaarlijks volgt. Haar neus zit dagelijks tegen het computerscherm

aangeplakt. Het is maar goed dat daar nog een neus en een bril tussen

zit! Ze ziet via de cambeelden werkelijk alles van ons. Niets ontgaat 

haar wat voor haar maar enigszins mogelijk is. 

En dat is nog niet alles. Vanaf 2006 staat zij regelmatig bij ons rots-

massief de Toren. Ook daar houdt zij nu ons in de gaten.

Maar wij vergeven het haar, omdat ze van ons houdt en ook van het

mooie plekje waar wij wonen.

We laten haar nu zelf weer aan het woord...." 

 

Gisteravond wenste ik de valken een goede nachtrust via het cambeeld.

Het staat op de subpagina "Webcambeelden De Mortel 2020 - 2."

Dat gaat binnenkort "Terugblik webcambeelden De Mortel 1+2 heten."

Nog later nam ik weer een screenshot om zelf erna mijn nachtrust te

nemen. Ik zag dat twee juvenielen in de nestkast waren, en eentje zat 

onder het nestrooster. Nummertje vier was EXP en bivakkeerde op de

torenring eronder.

Deze morgen tikte ik op de pc weer de cambeelden aan. Ik trof een

lege nestkast aan en erbuiten was geen juveniel te bespeuren. Toen

wist ik dat de vier dappere juvenielen het takken wederom heel serieus

oppakten. En ja, takkenwerk is het zeker.

Het moet heel wat van hen vergen.

Ik sloot mijn pc af en mannetje Sjef en ik reden deze morgen linea-

recta naar De Mortel.De twee cambeelden stonden nog op mijn net-

vlies. ( zie hieronder )

 

 

Copyright © VWG Gemert 2020.

Beide cambeelden.

Er aangekomen troffen we een juveniel langs de nestkast aan en een 

onder het nestrooster.

Plots zag ik een juveniel op de onderste torenring zitten. Mijn compact

camera draaide "overuren" met de wetenschap dat ik een aantal waas-

design exemplaren eruit moest gaan kieperen.

"Takkenwerk" is ook dat soms. Maar ik doe het ondanks dat met liefde.

Ik zat op een van de bankjes aan de picknicktafel. Dat geeft extra

steun aan mijn digitaalinzoomhandje.

Ondertussen maakten twee vliegende valken telkens hun opwachting.

Luidkeels!

Beide ouders, of een juveniel erbij? Omdat een valk wel erg "fladde-

rig" vloog. Niet vleugel-vast zogezegd.

Het leek erop dat het om een lokroep ging om de juvenielen tot vlie-

gen aan te zetten. De juvenielen riepen ook terug.

 

Er streek een juveniel op het nestrooster neer zodat we drie juvenielen

nu goed in het oog kregen.

Ik probeerde de valken in de vlucht te fotograferen, maar dat lukte

mij op de spottersplaats niet.

 

Toen het rustiger werd ondernamen Sjef en ik weer onze wandeling.

En nu in zomers lenteweer!

Waarom blijven de duiven daar toch telkens rondvliegen? De slecht-

valken vinden dat helemaal niet erg. 

Tijdens onze wandeling kregen we een stereo-effect. Enerzijds het

geluid van hard kwakende kikkers in de grote poel, anderzijds het op-

nieuw roepen naar elkaar van de slechtvalken.

Daarnaast was het vrolijke lied van de overige vogels overal te horen.

Het water in de Snelle Loop staat laag.

Een wandelaar met hond, voor ons ook een bekende, zag Sjef mij foto-

graveren.

"Dat is nou liefde,"riep hij ons toe. Daar moesten we om lachen. Hij

lachte met ons mee.

En ja, toen lukte het me wel om beide valken in de vlucht te fotograferen. Het was op-het-nippertje-werk. Maar ik had ze!

Wat mij ook goed lukte om langs de paardenwei twee roestbruine

paarden te fotograferen en het "schaap-achtige" dier.

Zij lieten mijn praatje graag welgevallen. Het kleinste paard had

zich naar voren gedrongen zodat hij knuffeltjes van mij kon ont-

vangen.

 

We kwamen weer terug op de spottersplaats. De juveniel op de onderste

ring zat er niet meer, evenals de juveniel op het nestrooster. Wel de

juveniel rechts van de nestkast gezeten.

Af en toe bleven de valken in hun vlucht rondom de Toren cirkelen.

Het geroep verstomde.

 

Tegen het middaguur reden we weer naar huis.

Ik ben blij dat ik de vier mooie, ijverige juvenielen aan het woord heb

gelaten, en dat ik mij daar naadloos op aansloot...

Takkende juveniel.

De juveniel EXP op de onderste ring en die de valken boven zich ziet vliegen.

                                      Twee juvenielen bij de nestkast.

Ik fotografeer hen nabij de Toren.

Sjef nabij de Toren.

Achter de kikkerpoel.

Aldaar achter de bosrand.

Speels zonlicht.

En tussendoor zag ik dat ook met mijn sneldigitaalfotoinzoomhandje.

En deze ook nog eventjes.

Met ze kletsen en knuffelen.

Copyright © VWG Gemert 2020.

------------------------------------------------------------------

Dinsdag 16 juni 2020 ~ twee juvenielen op stellage op de tweede ring van onderen.

 

 

 

 

Het was nevelig deze ochtend toen wij de spottersplaats betraden.

Af en toe viel er een verdwaald regendruppeltje. Die was schijn-

baar nog over van de regen van de afgelopen nacht.

De natuur snakt naar water en heeft dat ook gekregen.

Voorzichtig klaarde het op. De zon kwam af en toe twijfelend te-

voorschijn tussen het grijs door van de wolkenmassa. Dat oogde me-

teen heel vriendelijk.

De temperatuur was heel aangenaam. Het deed je aan de zomer

denken die al op de deur van de lente klopt.

 

De vier juvenielen vliegen inmiddels dat het een lieve lust is.

Ze waren vanmorgen al weg bij de nestkast toen ik even op de webcam

keek, voordat we richting De Mortel reden. Dat beloofde volop bedrij-

vigheid op en rondom de Toren. 

We zagen telkens drie juvenielen en een ouder. De ouder, het vrouwtje,

was op de bekisting van de Toren neergestreken. Haar vaste plekje.

Daar bleef het niet zitten. Ze vloog mee met haar kids. Wat doen zij 

het goed, en wat zijn zij bedrijvig.

Toren op, Toren af. Geroep naar elkaar.

Ringen verwisselen is ook een leuk spelletje. Dak en reling zitten ook.

We kwamen ogen tekort. Onze compact camera schoot alle kanten op,

omdat ze overal op de Toren, leek wel, opdoken.

 

Tussen al die bedrijvigheid door maakten Sjef en ik weer onze wandeling.

Je merkte dat het hard geregend had. De loofbomen droegen hun

opgefriste groen. Het gras had een diepere kleur door de verzadiging 

van al het vocht.

De buitelende vogelgeluiden maakten je weer vrolijk. Het gezang van

de merels kwam daar bovenuit.

 

Op de spottersplaats terug gekeerd zagen we dat de bedrijvigheid van

de juvenielen gewoon was doorgegaan. Tijdens onze wandeling ging het

geroep naar elkaar ook gewoon door. Ook hun vliegbewegingen.

De morgen naderde zijn einde.

Spotter Piet maakte zijn opwachting. Ik wees hem waar de juvenielen

zaten. Met zijn telescoop had hij ze daarom snel gevonden, evenals

een ouder het vrouwtje op de bekisting.

 

Grote vluchten maken de juvenielen nog niet.

Maar dat zal vast niet zo lang meer duren. Zij zijn zeer vaardige

vliegers.

Het doet je goed de familie Slechtvalk in zo'n goede doen er telkens

aan te treffen!

We besloten weer huiswaarts te keren.

En toch, er stond nog steeds iets op mijn netvlies. En mijn oren 

leken ook nog steeds iets op te vangen.

Onder de foto's vertel ik je wat ik bedoel......

 

 

 

 

Sfeerbeeld van de ochtend. De juvenielen plukken weer de dag.

Een slechtvalk in de lucht.

Juveniel op de onderste ring.

Het vrouwtje op de bekisting van de Toren. ( ontluchting) 

Juvenielen op onderste ring en op het dak van de Toren.

De eikenprocessierupsen wonen vlakbij de Toren!

Juvenielen op de ringen, de stellage , op de antenne en op het dak.

Jonge bomen schieten als paddenstoelen uit de grond.

Sfeerbeeld bij het overwoekerende kleine kikkerpoeltje.

Langs de Snelle Loop.

Sjef aan de wandel.

En ik ook.

Maar toennnnn..........

Tijdens onze wandeling bereikte een ander geluid ons oor.

Het was het gehuil van een wolf!

We liepen achter de Toren.

De juveniele slechtvalken trokken zich van dat gehuil niets aan.

Ze vlogen Toren op, Toren af, en hadden nergens last van.

Spelen met de lucht en met de Toren is nu eenmaal een heerlijke

bezigheid voor ze.

 

Maar Sjef en ik keken elkaar verschrikt aan.

Het wolvengehuil kwam steeds dichterbij!

Ik sprong soepel gelijk een hinde over een boomstronk.

Ik ging er plat achter liggen.

Ik wist niet dat ik nog altijd zo lenig en zo snel was!

"Sjef, kom hier!" riep ik angstig en met overslaande stem, gelijk een

slechtvalk. Sjef liet zich vallen gelijk een slechtvalk in prooivlucht,

en dook achter een varen ergens achter mij.

Plots lag ik oog in oog met de wolf. Het beest zag mij ook!

Sh*t...ik moest een paar keer slikken, hoewel er niets door te slikken

viel. 

Zijn gehuil was verstomd.

Het dier met zijn priemende ogen stond in een afwachtende houding.

Toen begon hij toch weer te huilen. Het jankerige geluid ging door

merg en been en been en merg.

Ik hield mijn oogcontact op de zijne.De wolf deed dat ook met de mijne.

Was dit de wolf die inmiddels uitgeweken was naar buurland België?

En was ie nu toch weer terug?

Een medegevoel overspoelde mij. Ik bespeurde geen Belgisch accent

bij zijn gehuil. Ik bespeurde een Duits accent!

"Ich weis das doe thuis hoort in Deutschland bij jouw roedel, het land

van de reibekuchen. Waarum ga jij nicht zurück?" vroeg ik hem heel

heldhaftig.

De wolf keek mij stom verbaasd aan bij mijn kreupel Duits.

Het fototoestel bungelde nog om mijn hals. Ik haalde het voorzichtig

naar voren om geen onverhoedse bewegingen te maken. 

Ik kon het prachtige dier fotograferen.

Bij de laatste flits sprong hij naar links. Hij draaide zich om en 

rende weg. Hij keek nog eenmaal om. Toen verdween hij uit ons

gezichtsveld.

Ik hoop dat dit mooie dier zijn thuishaven terug vindt....

 

 

En zonder dat ik het wist was Sjef achter mij achter de varen wegge-

kropen. En waarom? Om van mijn positie een foto te nemen.

Dat vond ik heel erg dapper van Sjef.....

--------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------

 

Dit is het einde van deel 1.

Het tweede gedeelte en het slot vind je op de pagina VERSLAGEN DE MORTEL 2020 - 2.

  

--------------------------------------------------

-----------------------------------------------