Verslagen De Mortel.
De verslagen van 2019.
De Wondere Wereld biedt je de verslagen van rondom de Gemert
toren van Alticom in het Brabantse De Mortel waar de Falco pe-
regrinus gehuisvest is....
Deel 2.
--------------------------------------------------------------------------
Citaat van Jeanette Renders als antwoord op Verslag
17 juli '19: op FB De Mortel:
ma. 11-11-'19:
Els, je voelt de liefde die je beschrijft over ons gebied.
Daarom dacht ik dat je het wel fijn vind om de dingen goed te weten.
Onderstaande foto is de Esperloop. De dubbele Snelle loop op je foto's
is enkele jaren terug opnieuw gegraven als EVZ. De Esperloop kronkelt
iets verderop vanaf de toren/spottersveld gezien door de Grotelsche
Heide. En de afwatering die je noemt was ooit een gedeelte van de
"echte" Snelle Loop....
Dank je wel, lieve Jeanette!
Schitterende foto van Jeannette Renders, herfst 2019.....
----------------------------------------------------------------
( klik op foto voor vergroting )
---------------------------------------------------------------
Een bijzondere gift....
Woensdag 19 juni 2019 ~ juveniel op de onderste torenring.
Vroeg in de morgen reden we naar De Mortel op deze zomerse lentedag.
Er was regen en onweer voorspeld rond het middaguur en dat wilden Sjef en ik graag voor blijven.
We kwamen na 40 minuten rijden aan op een zonovergoten spotterplaats.
Er stonden fietsen langs de picknicktafel af.
Er stonden auto's in de berm van de Hemelsbleekweg nabij de ingang
geparkeerd.
We werden op VM getrakteerd, het mannetje, die in de grootste anten-
ne van de Toren zat.
Weldra kwam er een groep jonge vrouwen kwebbelend aan gewandeld.
Ze liepen de spottersplaats op. Zij bleken van een plaatselijke sport-
school te zijn. Zij hadden vandaag de natuur opgezocht.
En ja, ook zij kenden de slechtvalken woonachtig op de zendtoren.
De eigenaresse, naamgenote Els, trakteerde mij heel lief op thee.
Toen kreeg ik van haar een bijzondere gift: onlangs toen zij de spotter-
plaats betrad werd zij tot haar grote verbazing geconfronteerd met
een juveniel die op de rugleuning zat op het oudste bengske van de
spottersplaats.
Zij fotografeerde dit meisje met haar mobiel.
Meisje juveniel vloog weg, maar kwam ook een weer terug!
Graag gaf zij mij de twee foto's voor mijn site.
"Past ook echt bij mij,"zei ze, "Els' Wonderde Wereld."
Want ook deze Els is een waar natuurmens!
Ik bedankte haar er hartelijk voor!
( verslag gaat onder de twee foto's verder )
De voor mij bijzondere gift!
Dank je wel, lieve naamgenote Els....
Fotografie: Els v.Dongen Slow Sports Gemert/Bakel ~
De Mortel juveniel op de spottersplaats: juni '19.
Site sportschool ~ Klik:
Els van Dongen Slow Sports Gemert/Bakel.
De lieve dames verlieten de spottersplaats terwijl er boven de bosrand
links van de Toren een donkergrijze lucht hing, waaruit gedonder weer-
klonk.
Achter al dat grijs doemde een streepje licht op.
We bleven toch kijken naar het heerlijke spelen-vliegen van de juvenie-len. Want na het takken zijn zij al snel op de wieken gegaan.
Een ouder was in de nestkast gedoken. Ik denk NV, het vrouwtje.
De Torenringen zijn ook geliefde objecten voor de drie meisjes.
Evenals de dakrand en het dak.
Het begon te regenen.
Er weerklonk luid geroep van de valken naar elkaar daarboven.
Sjef en ik pakten ons boeltje en doken onze auto in.
Het gedonder was weggedreven boven ons. Er was sprake van alleen
een korte regenbui.
Toen het droog werd keerden we terug op de spottersplaats.
We werden op een juveniel op de onderste torenring getrakteerd.
Deze vloog daarna weg.
We gingen weer aan de wandel. Op een gegeven moment brak de zon
weer door het wolkendek heen. Daarboven zag het er weer vriendelijk uit.
De rijkelijke begroeiing overal vertelde ons dat het genoeg regenwater
ontvangt.
Achter de Toren bleef de natuur tegen ons zeggen behept te zijn met
de gevolgen van de januaristorm van vorig jaar. Veel is blijven liggen.
Eindelijk konden we zien dat de varens voorzichtig er weer tevoorschijn
komen.
We hielden de eikenbomen in de gaten. Wij ontdekten gelukkig geen
nesten van de eikenprocessierups. Vorig jaar was dat wel.
Hopelijk slaan ze deze plek over.
Terug op de spottersplaats was NV op de bekisting van de Toren neer-gestreken
Tijdens de wandeling hadden we opnieuw telkens de valken gehoord,
roepend naar elkaar.
Nu was het stil geworden. De drie juveniel-meisjes zagen we niet.
Tijdens de wandeling had de morgen plaats moeten maken voor de middag.
Het zonnetje bleef wisselend door de bewolking schijnen.
Een blauwe reiger dook naar de grote waterplas, waar de padden im-
mers hun intrek genomen hadden.
We keerden weer huiswaarts met een zeer voldaan gevoel.
We hadden ruimschoots de fladderende juvenielen en hun ouders ge-
zien. Een valkengezin bij wie het heel goed gaat.
Ik werd getrakteerd op een voor mij bijzondere gift op de spotters-
plaats, waar zich al heel wat mooie menselijke momenten hebben afge-
speeld......
VM, het mannetje.
VM, het mannetje.
NV, het vrouwtje speelt "kiekeboe."
Juveniel.
Juveniel.
De juveniel vliegt weg.
Sjef turend naar boven bij de natuurkijker.
Ik tijdens de wandeling.
Bij de Snelle Loop.
De sporen na de ruiming van de januaristorm van 2018.
Er duiken hier en daar weer varens op.
Speels zonlicht.
Sfeerplaatje.
NV, het vrouwtje.
NV, het vrouwtje.
NV, het vrouwtje heel statig als een trotse moeder, op de bekisting van de
Toren. En ja, zij mag trots zijn.....
------------------------------------------------------------------
Een fantastische meeting!
Zaterdag 6 juli 2019 ~ de top van de Toren waar wij op gericht waren....
Er stond een vrolijke zomerzon aan de hemel in het gezelschap van
grote en kleine donzige wolken.
Ik legde deze ochtend nog een laatste hand aan huishoudelijke taken.
Maar de Toren in De Mortel riep.
De keelklanken van de slechtvalken die er wonen bereikten ook mijn oor.
Klanken die na al die jaren zo vertrouwd zijn geworden.
Klanken die verbonden zijn aan de vogel die niet alleen genesteld is in
een nestkast, maar ook in mijn hart.
Ik gaf gehoor aan de lokroep. Sjef die mij daarin telkens weer trouw
volgt.
Via het forum DE MORTEL EN ANDERE SLECHTVALKEN stond deze
dag de jaarlijks meeting op het programma bij de familie Slechtvalk
in De Mortel.
Sjef en ik gaven daar graag gehoor aan.
Om 10 voor 12 arriveerden we. En natuurlijk leverde dat hartelijke
kennismakingen en begroetingen op bij valkliefhebbers die we voor
het eerst ontmoetten, en bij bekende slechtvalkliefhebbers.
De saamhorigheid was groot. We zijn gelijkgestemden, en de "Klik"
naar elkaar toe nestelden zich meteen.
Sjef en ik zaten niet aan de picknicktafel, maar aan de"prooitafel"
om in slechtvalktermen te blijven. Ook Sjef en ik lieten er een prooi
achter.
De familie Slechtvalk was ons welgezind.
Niet alleen de valken werden via Beleef de Lente met de cam gespot,
ook de spottersplaats waarop live te zien was hoe vrolijk en gezellig
spotters het er samen kunnen hebben, in het kielzog van de Toren.
De juvenielen lieten telkens luidkeels aan ons merken er nadrukkelijk
te zijn.
De roep had ik dus goed gehoord.
Er werd heel wat afgevlogen rondom de top van de Toren en links
en rechts daarvan. Ook beide ouders vlogen ijverig met de drie
juveniel-meisjes mee.
Twee juvenielen leerden wat tikkertje spelen was.
Prooitje plukken was hen ook al niet vreemd, evenals ringrandje zitten,
antenne-balans-zitten....zelfs de bekisting onder de onderste ring werd
onder andere door een juveniel bezocht terwijl zij een prooitje plukte.
Achter de Snelle Loop stond de kudde Aberdeen Angus heerlijk in
het gras te happen. Zij maakten het plaatje voor ons compleet.
Sjef en ik maakten tussendoor weer onze wandeling. Het vrolijke geel
van het jacobskruidkruid in de zomerzon nodigde ons daartoe extra uit.
Dat leverde ook weer mooie plaatjes op.
Opnieuw valt er te weinig regen. De sporen van de vorige hete droge
zomer zijn rondom de Toren nog steeds zichtbaar.
Hopelijk gaat er deze zomer toch nog voldoende regen vallen.
We kwamen weer teug op de spottersplaats en hernamen weer datgene
waar we voor gekomen waren.
Er werd gespot, gedronken en gegeten. Onze keelklanken verstomden
niet. Tweebeners raken nooit uitgepraat. Zij hebben elkaar altijd heel
wat te vertellen.
Op een van die momenten raakte ik stil. Ik hield de slechtvalken in
de gaten gezeten in het klapstoeltje dat Sjef en ik voor ieder van ons
meegenomen hadden.
Ik nam genoeglijk alles in mij op. Ik genoot ook van het gezellige gekeuvel achter mij. Er werden grappen over en weer uitgedeeld.
Er werd een slechtvalk in de nestkastopening waargenomen.
Ik had de compactcamera direct al in de aanslag.
"Ik zie telkens het kopje boven de rand van het nestrooster!" riep
ik in mijn stilte-moment uit.
Het bleek om een veer te gaan van een prooi.
"Ik heb de hele tijd een veer gefotografeerd!" grinnikte ik. Tja,
daar werd natuurlijk ook om gelachen. Ik wist dat die foto tevergeefse
moeite was geweest.
Toen was het moment aangebroken dat Sjef en ik afscheid namen van
de lieve spotters/vrienden op de spottersplaats, nadat Sjef een mooie
groepsfoto had gemaakt.
Het was weer een fantastische Meeting. Ook weer een met een gouden
randje. De herinnering hieraan zal met een warm gevoel bij me blij-
ven.........
Juveniel op de top van de grootste
antenne.
Juveniel op de bekisting van de Toren.
Juveniel, gemakkelijk aan de witte band onderaan de staart te herkennen.
De kudde grazende Aberdeen Angus achter de Snelle Loop.
Twee juvenielen bij de nestkast.....
....en toen een.
Mooie oefenfoto door vriendin José met mijn compactcamera van de Toren
genomen. Dank je wel, José!
Jacobskruiskruid op de rand van de spottersplaats.
Henriëtte, José en ik aan de "prooitafel".
Juveniel met prooi aan de rand van een van de toren-
ringen.
Tegelijk zit een juveniel rechts op de toren-ring.
Bloeiende jacobskruiskruid.
Zebrarups, waar uiteindelijk de sint-jacobsvlinder uit voortkomt.
Ik bij het kruid.
Bloeiende jacobskruiskruid.
Bloeiende jacobskruiskruid.
Bloeiende jacobskruiskruid.
Sjef aan de wandel.
Langs de Snelle Loop.
Langs de Snelle Loop.
Langs de Snelle Loop.
Langs de Snelle Loop.
Sjef op het bruggetje.
Het veld achter de Toren waar het jacobskruiskruid ook welig bloeit.
Aan de bomen zie je hoe de hitte en droogte van de vorige zomer zijn tol
heeft geëist.
Juveniel die een prooi plukt op de bekisting van
de Toren.
IJerig bezig.
Juveniel op de rechter kleine antenne van de
Toren.
Groepsfoto door Sjef genomen bij ook een fantastische meeting met een
Gouden randje!
---------------------------------------------------------------------
Spelen-vliegen.
Woensdag 17 juli 2019 ~ "Wat is vliegen leuk!" vinden de juvenielen.
Het mooie zomerweer zei tegen Sjef en mij: "Ik verwacht dat jullie
weer naar De Mortel zullen gaan. De familie Slechtvalk vliegt op jullie
te wachten."
Wij tweebeners zitten of staan vaak als wij wachten.
En ja, als wij VERwacht worden dan gaan we toch gewoon.
Dus tufte onze auto deze morgen naar de zonovergoten spottersplaats.
Daar aan gekomen was spotter Piet ook aanwezig met een wandelaar
die het gebied ook kent. Hij had diens hond bij zich. Een Turkse her-
der. Het was een zij anders was ze nóg groter geweest. Ze had het
formaat van een shetland pony. Ze liet zich maar wat graag door mij
aanhalen. Ze smolt ervan ( ik ook ).
Sjef en ik installeerden ons.
We werden meteen door de familie Slechtvalk op onze wenken bediend.
Ze hadden ons immers verwacht.
Piet wees aan waar de ouders zaten.
Weldra begon het heerlijke spelen-vliegen van de juvenielen. Twee
speelden tikkertje. Ze zetten ook regelmatig hun keeltje op. De klan-
ken schalde door het luchtruim.
Een buizerd maakte zijn opwachting. Ook hij vond het heerlijk om zijn
rondjes te draaien rondom de top van de Toren. Hij liet zich ook heer-
lijk meedeinen op de thermiek.
Een valk dirigeerde hem met zachte poot verder van de Toren af.
Maar Buizerd was niet bang en bleef zijn rondjes maken. Buizerd
bepaalde zelf het tijdstip van vertrek.
De man met de Turkse herder ging. Samen met Piet hielden we de
valken nauwlettend in de gaten.
Ik had Buizerd weten te "strikken" en een juveniel met mijn inzoom-
handje gekleefd aan de compactcamera. Dat lukte heel mooi.
Wat ook mooi was om het vrouwtje een prooi te zien plukken op de
bekisting, terwijl het mannetje in een vensterbank zat recht onder
de bekisting. Hij keek telkens omhoog, alsof hij wilde zeggen: "Ik
weet tóch wel dat jij boven mij zit, mét prooi!"
Beide ouders vlogen tussendoor ook hun rondjes met de juvenielen.
Eentje belandde even op de grootste antenne links bovenop de Toren.
Toen het wat rustiger werd gingen Sjef en ik aan de wandel.
Overal stond het jacobskruiskruid nog steeds uitbundig te wezen.
De kudde Aberdeen Angus had de schaduw van de loofbomen opge-
zocht.
Voortdurend hoorden we de valken roepen naar elkaar. We zagen
ook dat zij hun rondjes rondom de top van de Toren weer maakten.
Op dit moment is de familie veel rondom en op de Toren te vinden.
Maar vaak niet meer in het zicht van de webcams. Vaak zitten ze op
een ring, op het dak, op de bekisting, in een venster van het raam
en elders.
Als ze op het dak zitten, of op de balustrade, of op het rooster
weten de cams ze nog te vangen. Ook als zij daar op de wieken gaan.
De begroeiing in de Snelle was rijkelijk en ook uitbundig.
We kwamen weer terug op de spottersplaats. Piet was er niet meer.
Een blauwe reiger streek neer bovenop het zwaluwheuveltje.
Ik wist hem te spotten.
Telkens hoorden wij de valken en buizerds. Ons vermoeden was dat het om jonge buizerds ging.
De middag vorderde. Het was rustig geworden.
Net alsof de valken tegen ons zeiden dat wij ruimschoots op hun vlieg-
activiteiten getrakteerd waren.
En ja, daar hadden zij gelijk in. Wij waren daar ook heel dankbaar
voor.
Voldaan reden we terug naar onze woonplaats Eindhoven.
Op mijn pc doemde weldra de foto's op van allerlei mooie momenten
waar wij op getrakteerd waren.....
Buizerd maakt zijn rondjes.
Vrouwtje peuzelt aan een prooi.
Smullen maar.
Met een hapje.
"Ik weet dat boven mij iets te halen valt."
"Ik heb niks."
"Lukt het daarboven?"
"Ik vrees dat het haar alléén lukt!"
Een ouder even op de grootste antenne.
Gigantisch uitzicht!
Weelderig jacobskruiskruid.
Bloeiende waterlelie in de Snelle Loop.
Ik aan de wandel.
Sjef aan de wandel.
De rijkelijke begroeiing.
Bloeiend jacobskruiskruid.
Met de zebrarups.
Van dichtbij.
De blauwe reiger zit grijs te wezen.
Slim bekeken van de Aberdeen Angus kudde.
Met dammetje....
-----------------------------------------------------------------
Op zoek naar een eigen levensweg.....
1 augustus 2019 ~ sfeervol achter de Snelle Loop in gebied Bakel.
Onze auto tufte deze morgen weer naar De Mortel om met eigen
ogen te kunnen zien hoe het vooral met de drie meisjes gaat.
Zij zijn zo zachtjes aan op zoek naar hun eigen levensweg.
De live streaming beelden van Beleef de Lente heeft hen wereldwijd
begeleidt in hun eerste levensfase. En wat was dat weer mooi om te zien.
Dank je wel daarvoor!
Ik had twee dagen ervoor zelf weer een levensfase van een jaar afgesloten. Twee dagen ervoor vierde ik mijn verjaardag om de dag
erna aan de volgende fase te beginnen. Een fase die tegen mij zegt
vooral te blijven genieten dag na dag van de mooie dingen in het leven.
De valken woonachtig in De Mortel is daar een van tesamen met het
mooie plekje waar hun woning is.
Op de spottersplaats gezeten zagen Sjef en ik dat moedervalk weer
op de bekisting boven in de Toren zat.
Heel laag net voor de Snelle Loop scheerden best wel snel twee licht-
bruine grote vogels. Ze verdwenen achter de bomen daar waar buizerd-
nesten zitten.
Ons vermoeden was dan ook dat het om twee jonge buizerds ging, ge-
zien het formaat, de vleugels en de kleuren.
Een tweede valk kwam aangevlogen. De moedervalk riep ernaar.
Maar de valk verdween toch weer.
Er was weinig vliegverkeer van de valken. Je zag ze nauwelijks.
Een bevestiging dat de drie juvenielen het gebied hoe langer hoe
verder verkennen. Ze blijven voort langer weg.
Sjef en ik ondernamen weer onze wandeling. Het bracht ons achter de Snelle Loop daar waar het bosgebied verder loopt en daar waar het
tegen een weiland aan rust. Het is het gebied van Bakel.
Vervolgens bracht het ons ook weer rondom de Toren.
Het viel ons op dat de natuur ook hier gereageerd had op de verzeng-
ende hitte van de week ervoor die recordtemperaturen kende.
De varens hebben hierdoor het onderspit moeten delven, eveneens het
gras er omheen!
We kwamen weer terug op de spottersplaats.
De moedervalk vloog weg van de bekisting.
Inmiddels was een valk op de grootste antenne neergestreken links
bovenop de Toren. Deze vloog naderhand er ook weer van vandaan.
Het had een krachtige vleugelslag. Ik bewonderde dat want het ging
waarschijnlijk toch om een juveniel. De witte staartband was zichtbaar.
De morgen had inmiddels plaats gemaakt voor de middag.
Kraaien vlogen nabij ons laag over het veld roepend naar elkaar.
Verder was het erg rustig. Er was verder ook geen duif te zien.
Je raakte prettig bevangen door de stilte van deze mooie zomerdag
waarin de zon speels overal diens stralen legde in jubelend licht.
Waarin de wolken ons ook vertelden dat er regenkansen waren.
Maar de natuur snakt immers weer naar water.
We keerden weer huiswaarts in de wetenschap dat we dankzij de
cambeelden, die nu live bij Beleef de Lente afgesloten zijn, en
dankzij eigen waarnemingen, dat we een mooi broedseizoen van de
valken er beleefd hebben.
Ik wens de drie juveniel-meisjes alle geluk die zij op hun levensweg
hopelijk gaan vinden.
We bereikten Eindhoven, met de wetenschap dat we altijd weer
terugkeren naar De Mortel......
Deze uitstekende stang op een van ringen viel ons nu pas op.
Moedervalk.
Moedervalk.
We denken dat dit een van drie meisjes is.
Meisje.
Meisje.
In de schaduw aan de wandel.
In de verte ligt de spottersplaats.
Het jacobskruiskruid is uitgebloeid.
Speels zonlicht.
Sjef zoekt de schaduw op.
Achter de Snelle Loop.
Achter de Snelle Loop.
Bospad beslist achter de Snelle Loop......
-------------------------------------------------------------------
Stilte.....
Donderdag 22 augustus 2019 ~ verstild....
Deze morgen reden we vrij vroeg naar De Mortel.
Het zomerweer was weer helemaal terug.
Een klein zomerbriesje waaide over de akkers, de grasvelden en over de spottersplaats toen we er aankwamen.
Er was verder alleen maar de stilte van een gevorderde zomer.
Bovenop de Toren was het stil. Er was ook niets te zien. Dus ook geen
valk.
In de verte hoorden we kraaien en een buizerd. Een zilverreiger klap-
wiekte over de Snelle Loop en dook naar beneden.
Er kwam een trimmer vanuit de bossen aangehold. Duidelijk geen slecht-
valk. Het was een hij, hij had grijze haren, en puffend en zwoegend
passeerde hij de spottersplaats. Maar hij volhardde in datgene waar
hij mee bezig was.
Er dook een slechtvalk op de grootste antenne bovenop de Toren!
Een volwassen valk.
In het felle zonlicht kon je diens verenpak heel goed zien.
Niet zo heel lang bleef de valk zitten. Het luchtruim lonkte weer.
Sjef en ik gingen weer aan de wandel.
Het vrolijke zonlicht had nagenoeg overal grip op. Daar waar het niet
bij kon zag je de schaduwpartijen. Dat zorgde vaak voor een mooi
effect.
In de grote waterplas aan de bosrand stond heel weinig water.
Daar waar voorheen de padden luid kwakend talrijk zaten.
Het is jammer om te zien dat ook dit jaar de varens geen echte kans
hebben gekregen. Al snel moesten zij het onderspit delven ten opzichte
van de verzengende hitte die deze zomer kende.
Het ruige gras zag geel.
Overal lagen vallende dennenappeltjes en eikels op de grond.
Je moest opletten waar je liep.
We kwamen weer terug op de spottersplaats.
Voortdurend hoorden we twee buizerds naar elkaar roepen. We
zagen ze niet.
Af en toe vloog er een passagiersvliegtuig over richting Eindhoven
Airport.
De valken vertelden tegen ons duidelijk op de vlucht te zijn.
De jongen kiezen hoe langer hoe meer voor een groter luchtruim.
De ouders hebben daardoor weer alle vrijheid om ook hun eigen weg
te gaan, wetend terug te kunnen keren naar hun thuishaven.
De drie valkenmeisjes zullen definitief op de wieken gaan om een
eigen weg te kiezen voor een thuishaven die van hen is.
Aan het begin van de middag reden we weer naar huis.
We verlieten de stilte van dit mooie plekje om uiteindelijk in de ge-
luiden van een grote stad te verdwijnen, zonder verloren te gaan.....
De maan liet zich verrassend zien.
Samen op de spottersplaats in het zicht van de Toren.
"Valk, laat je kopje eens zien."
"Dit is al iets beter."
"Dit is uitstekend. Dank je wel! "
Doorkijkje.
Bij een zeer dicht begroeide Snelle Loop.
Zonlicht en schaduw.
Bij het hoge gele gras.
Nabij dood hout.
Het was weer genieten.....
--------------------------------------------------------------------
De wijde wereld in....
Dinsdag 10 september 2019 ~ het vrouwtje heeft weer de tijd voor haarzelf.
Meteen na het ontbijt reden Sjef en ik weer naar De Mortel.
Deze mooie nazomerdag lokte Sjef en mij naar de valken.
Daar aangekomen troffen we het vrouwtje weldra meteen aan op de
bekisting van de Toren onder de onderste ring.
Dan zat zij tegen de Toren aan. Dan zat zij rechts bij de rand. Dan
zat zij links bij de rand. En toen zat zij toch maar weer rechts bij
de rand.
Tja, je kunt maar ergens mee bezig zijn, hé.
Sjef en ik zaten alleen op de spottersplaats aan de picknicktafel.
Dat bood mij een steviger compact-inzoomhandje om de valk te
kunnen fotograferen.
Duiven vlogen af en aan. Kauwtjes streken kauwend en krijsend neer
in het veld voor ons. Door de begroeiing waren hun kopjes telkens
alleen maar zichtbaar.
Een tweede valk scheerde zich nu niet bepaald gehaast langs de Toren.
De valk nam een ruime bocht om vervolgens te verdwijnen. Ons ver-
moeden was dat dit om het mannetje ging. Hij werd door het vrouwtje nagekeken.
Plotseling hebben beiden de tijd weer voor zichzelf.
De drie juveniel-meisjes zijn de wijde wereld ingetrokken.
Definitief? Ik verwacht van wel.
De wijde wereld lonkt. Wat gun ik hen een fantastisch valkenleven!
Sjef en ik gingen aan de wandel. Er waren weer bomen gerooid en geruimd. De boom die sinds vorig jaar januari over het bospad achter
de Toren lag was in stukken gezaagd en links en rechts van het pad
neergelegd. Sjef en ik hoefden niet meer een boomspringertje uit te
voeren. We konden weer rustig doorlopen.
Telkens hoorden we tok-tok-tok. De ene keer harder dan de andere
keer. Het waren de eikels die massaal uit de eikenbomen vallen.
Ook hadden weer heel wat eikenbomen zich vermenigvuldigd.
De Snelle Loop kan niet meer snel lopen. De begroeiing dit jaar is
ontzettend weelderig geworden. Zodanig dat je het water op veel
plaatsen nog maar nauwelijks ziet.
Gelukkig wordt dat elk jaar in het najaar geruimd.
Toen we over het onverharde deel van de Hemelsbleekweg liepen za-
gen we dat het vrouwtje nog steeds op de bekisting van de Toren zat.
Dus kon ik haar van nog dichterbij fotograferen.
We kwamen weer terug op de spottersplaats en ploften op een van de
twee bengskes neer.
Er kwam een groep wandelaars voorbij. Kinderen met begeleidsters.
Niet veel later kwam de tweede groep. Graag maakte deze groep een
pauze op de spottersplaats aan de picknicktafel.
Zij waren van basisschool De Driesprong. De kinderen kwebbelden
door elkaar heen en aten hun meegenomen lunch vanuit hun rugzak.
Daarna raapten ze hun moed weer bij elkaar om de wandeling weer te
hervatten.
In de middag vertrokken Sjef en ik weer.
Het valkenvrouwtje keek eens naar beneden, en zag ons in een grijs
blikken ding stappen op vier zwarte schijven. Als Pa er nog was geweest
zou hij feilloos weten te zeggen dat het om een auto ging op vier zwarte
wielen en dat Sjef en ik twee tweebeners zijn.
Nu kon niemand dat in valkentaal tegen dit vrouwtje zeggen....
NV, het vrouwtje op de bekisting van de Toren.
Het vrouwtje.
Het vrouwtje.
Sjef aan de wandel.
Nabij de Snelle Loop.
Ik aan de wandel.
Sfeervol!
Langs de Snelle Loop.
Afwatering.
Blik op het veld die achter de Toren doorloopt.
Hier is de Snelle Loop volledig dichtgegroeid.
In stukken gezaagde boom die voorheen over het bospad lag.
Tenslotte bij de wandeling kwamen we de vrouwtjesvalk weer tegen....
--------------------------------------------------------------------
Herfstwandeling ~ 1....
De valken waren beiden thuis.
Donderdag 17 oktober 2019 ~ deze herfst kent vele paddenstoelen.
De herfst laat aan ons zien nadrukkelijk aanwezig te zijn.
Harde wind en veel regen werd ons deel.
Deze dag beloofde regen maar ook een droge periode.
Graag wandel ik in deze jaargetijde door een grijze sfeer die de
herfstkleuren verzacht en er tevens diepte aan brengt.
Het accentueert de herfsttemperatuur en het gevoel wat ik in de-
ze jaargetijde altijd bezit.
De gehele morgen zijn Sjef en ik in De Mortel geweest om de sfeer
te proeven.
We werden daarop rijkelijk getrakteerd.
Op de spottersplaats aangekomen cirkelde VM, de mannetjesvalk, be-
hendig rondom de top van de Toren. Toen landde hij links op de groots-
te antenne op het dak van de Toren.
Dat deed het mannetje twee keer, zodat we van zijn vliegkunst dubbel
konden genieten.
Terwijl VM uiteindelijk op de antenne bleef zitten ondernamen wij
onze eerste herfstwandeling van dit jaar rondom de Toren, de thuis-
haven van de valken.
Van de nieuwsberichten wisten we dat de herfst de natuur dit jaar
veel paddenstoelen schenkt. Sjef en ik waren benieuwd of dit mooie
plekje er ook mee opgesierd werd.
En ja hoor, overal kwam je deze herfstboden tegen.
Ons fototoestel zag hen natuurlijk ook, en al het andere herfst moois
om ons heen.
De valken weten ook wat mooi is, en ook wat poseren is.
We kwamen andere wandelaars met kinderen tegen. Het was immers
herfstvakantie.
"En heb je datgene kunnen fotograferen waar je voor kwam?" vroeg de
opa van de twee kinderen.
"Ja hoor, ruimschoots," antwoordde ik.
"Ze zoekt alleen nog naar vliegenzwammen," voegde Sjef daaraan toe.
"Er staan er enkele hierachter,"zei een jongere vrouw en ze wees naar
achteren richting het bengske aan de bosrand achter de Snelle Loop.
We bedankten hen, wensten hen nog een fijne dag, en we liepen naar
de plek die ons aangewezen was.
En ja hoor er stonden er twee mini te wezen. Maar ze waren het wel.
We liepen verder, om vervolgens terug te keren om het torenrondje
te maken.
Langs de Snelle Loop ontdekten we nog meer vliegenzwammen die gro-
ter waren. We werden daarmee op onze wenken bediend.
In de paardenwei langs het bosgebied stonden de paarden weer.
Maar een ander dier keek ons aan.
Een hertje? Nee, een ezel. Nee, toch niet. Soms een soort van de
familie schaap, aan de kop te zien?
Het mooie dier hield ons continue in de gaten, en zocht tevens graag
het gezelschap op van een roestbruin paard. Het bood hem/haar
schijnbaar houvast.
We liepen verder om uiteindelijk weer op de spottersplaats terug te keren.
We zagen dat NV, het nieuwe vrouwtje, haar plaats weer ingenomen
had op de bekisting van de Toren, terwijl VM, het mannetje nog
steeds op de grote antenne zat.
Ze waren allebei thuis.
Net na het middaguur keerden Sjef en ik voldaan weer huiswaarts
waarbij de zon af en toe doorbrak.
De herfst heeft zich aan ons mooi laten zien op het plekje van de
valken.
En ja, op het plekske waar ik graag ben en er mijn rust vindt....
Wandel met ons mee....
KLIK:
-------------------------------------------------------------------
Herfstwandeling ~ 2....
Vreemde vogels.
Zaterdag 6 november 2019 ~ langs de Snelle Loop.
In het zuiden zou het deze dag droog blijven.
Toen ik die morgen naar buiten keek vanaf mijn slaapkamerraam zag
ik dat de bestrating nat was.
Toch regen?
Ik keek naar de lucht.
Een grijs wolkendek brak open. Voorzichtig zonlicht deed een poging
om door te breken.
Ik ging naar mijn pc. Ik tikte regenradar aan. Ik zag dat het er gun-
stig uitzag. Ik had immers de intentie om de valken in De Mortel weer
te gaan bezoeken, samen met mijn Sjefke.
Ik was blij dat dit ook door kon gaan.
Rond half elf reden we aan. Bijna drie kwartier later stopte onze auto
tegenover de ingang van de spottersplaats op de Hemelsbleek weg.
Het viel mij direct al op dat er nog steeds loofbomen waren die het
groen van de bladeren liever nog langer vasthielden. Daarnaast zag ik
bomen die beslist aan het verkleuren waren. En ik zag ook al kale
bomen.
Gezeten op de spotterplaats zagen we twee Aberdeen Angus runderen
grazen in het veld achter ons. Een zwart exemplaar en een roestbruin
exemplaar.
Het was stil op en rondom de Toren. Er was geen valk te zien.
Nu de nieuwe generatie diens eigen weg is gegaan hoeven de ouders
immers niet honkvast meer thuis te blijven.
Maar de reden hiervan bleek toch een andere te zijn.
Sjef en ik ondernamen er onze tweede herfstwandeling. Het zonnetje
brak dan wel, dan niet door. Het wolkendek zag er hoe langer hoe
meer vriendelijker uit.
Tijdens de wandeling werden de herfstkleuren en de ontelbare afge-
vallen herfstbladeren ons deel.
De paddenstoelen waren niet zo talrijk meer.
We zagen dat de overdadige begroeiing in de Snelle Loop volledig
was weggehaald. Het water kon weer sneller doorlopen.
Er stopten een aantal auto's nabij de Toren. Mensen stapten uit en
wachtten op elkaar. Wij dachten aan wandelaars nu de natuur met
al diens bonte kleuren beslist mooi is.
Vele bomen waren opnieuw weggehaald. Het zonlicht had op die plek
meer kans gekregen.
Toen we langs de paardenwei liepen zagen we, nu verder weg, op-
nieuw het niet te duiden dier. En ja, het had het gezelschap van het
roestbruine paard beslist gevonden. Het schaapachtige mooie dier
voelde zich door het paard extra beschermd.
We kwamen weer terug op de spottersplaats.
Geen valk te zien.
Maar opeens kwam er een aangevlogen. Ik had mijn fototoestel in de
aanslag. Toen de valk vlakbij de top van de Toren was draaide hij/zij
zich ijlings om en verdween gehaast. Ik had niet de kans gekregen om
er een foto van te maken.
Wat was er aan de hand?
Er zaten vreemde vogels op de bovenste torenring nabij en bij de
nestkast.
Het waren de wandelaars, maar dan met overduidelijk de bestemming
de Toren.
Ik weet al langer dat de valken in De Mortel op mensen gericht zijn.
Door overlevering van Pa werden zij steevast nog altijd tweebeners
genoemd.
Maar ik wist niet dat ze zo erg op mensen begonnen te lijken ( ?! )
Het viel ons al op dat de auto's in ieder geval uit de omgeving kwamen.
Soms de werkgroep Gemert met familieleden?
En ja hoor, ik heb het nu toch echt over échte tweebeners.
Zij bezochten de Toren. En dat was de reden waarom de valken er
niet wilden zijn.
Jammer.
Het was inmiddels middag. We bleven daarboven de zaak in de gaten
houden. Er werd daarboven duidelijk van het uitzicht genoten.
Die is dan ook ontzettend mooi.
Sjef en ik besloten om huiswaarts te keren, na beslist weer een erg
mooie herfstwandeling, met "vreemde snuiters". En toch minimaal met
één valk die ik de Toren graag had gegund.....
Wandel met ons mee....
KLIK:
-------------------------------------------------------------------
"Ja, wij zijn thuis."
Afscheid van een mooi valkenjaar....
Dinsdag 10 december 2019 ~ het mannetje in het kozijn van een
torenraam.
Het einde van 2019 nadert.
Het is het jaar waarin de slechtvalken in De Mortel via de cams en
ter plekke konden vertellen dat zij een mooi jaar achter de rug hebben.
Drie jongen werden groot gebracht in een valkensfeer dat voor hen het
beste was.
Wij mensen hebben er meelevend ook heel erg van genoten.
Bewust betraden Sjef en ik deze morgen het spottersveld om afscheid
te nemen van dit mooie broedjaar van de valken.
Ik hoopte ze allebei thuis aan te treffen. En ja hoor, dat gebeurde.
Het vrouwtje zat op de bekisting op de Toren. Ze verorberde een
geslagen prooi.
Ondertussen kwam het mannetje aangevlogen. Ze hoorden elkaar.
Na een aantal mooie gevleugelde zwenkingen rondom de top van de
Toren streek het mannetje achter de Toren op een der ringen neer.
Het vrouwtje peuzelde genoeglijk verder. Daar was ze nog wel even
zoet mee.
Sjef en ik gingen weer aan de wandel langs de ontelbare naald -en
loofbomen. Op de grond was het een massaal bont tapijt aan afgeval-
len bladeren, omdat de loofbomen zich van diens blad volledig hadden
ontdaan.
In de Snelle Loop stond het water beslist hoog, omdat er nu ruim-
schoots regen valt.
De grond was dan ook erg drassig. Je moest uitkijken om niet uit te
glijden. Daarom letten wij dan ook goed op.
De zon kon de aarde beter bereiken vanwege de vele kale bomen.
Dat leverde speelse lichteffecten op de grond op.
Het hoge stugge gras was geel geworden. Vele gerooide bomen waren
nu geruimd.
De natuur ook hier is klaar om definitief de winter te ontvangen.
We kwamen weer terug op de spottersplaats.
De vrouwtjesvalk, NV, was uitgegeten en had haar uitkijkpositie op de
bekisting weer ingenomen.
Het mannetje, VM, had voor een raamkozijn gekozen links ten opzichte
van de bekisting. Je zag dat ze wisten in elkaars gezelschap te verke-
ren.
Ik voelde mij op mijn wenken door hen bediend.
Tot volgend jaar mooi koppel op de Toren. Ik wens jullie weer net
zo'n mooi jaar als wat 2019 jullie gegeven heeft.
Tot ziens......
Het vrouwtje bij een geslagen prooi.
Ze houdt het mannetje in de gaten.
Zij peuzelt ijverig haar maaltijd op.
De Toren.
Speels zonlicht.
Ik aan de wandel.
Sfeervol!
Sjef aan de wandel.
Speels zonlicht.
Sfeervol!
Telkens weet het zonlicht de accenten te leggen.
Het vrouwtje zit op haar uitkijkpost en weet het mannetje dicht bij haar.
Ondertussen zit zij genoeglijk ook uit te buiken.
VM: "Ja hoor, we weten van elkaar dat we er zijn."
Heerlijk in het zonnetje.......
--------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
Dit is het einde van VERSLAGEN DE MORTEL
2019.
In VERSLAGEN DE MORTEL 2020 gaan we
weer even vrolijk verder....
--------------------------------------------------------