Verslagen De Mortel.
De Wondere Wereld biedt je de verslagen van rondom de Gemert-
toren van Alticom in het Brabantse De Mortel waar de Falco pe-
regrinus gehuisvest is....
De verslagen van 2015.
Deel 2.
----------------------------------------------------------
( klik op foto voor vergroting )
--------------------------------------------------------
Op visite....
Donderdag 9 juli 2015 ~ Het jacobskruiskruid staat weer volop in bloei!
Na een hete periode, waarin de zomer zich nadrukkelijk aan ons liet zien, was het deze middag goed toeven in De Mortel.
Bij een aangename temperatuur, een vrolijk zonnetje en een verkoelend windje zochten Sjef en ik de spottersplaats op.
Om ons heen stond de Aberdeen Angus kudde in het zonnige groen. Maar wat vooral zomers aandeed was het vrolijke geel van het bloeiende jacobskruiskruid.
Je leek je erin te baden.
De Toren stak fier de hoogte in. Grote donzige wolken vergezelden hem.
Maar vergezelden de bewoners de Toren ook?
Nee.
De valkjes waren kennelijk ergens op visite. Je zag ze niet, je hoorden ze niet.
Als er zes valken wonen mag je best verlangen dat je op zijn minst er eentje mag zien.
Een bescheiden verlangen.
Maar nee hoor, er viel niets te verlangen. Want de valken dachten daar kennelijk anders over.
Maar als zij op visite zouden zijn bij Pa, zodat hij zijn vier nakomelingen toch nog kan zien, neem ik er genoegen mee.
Ik heb dat er graag voor over.
Het besluit om een wandeling te maken was gemakkelijk te nemen vanaf de spottersplaats die alleen door Sjef en mij bemand en bevrouwd werd.
We doken tussen het vrolijke gele kruid. De runderen duldden ons gezelschap. Zij zijn gewend geraakt aan die tweebeners die ook graag hun neus ergens in steken.
We schrokken van de Snelle Loop. Snel lopen kon ie niet meer.
Het stond nagenoeg droog!
De extreme hitte en droogte had de Loop geen goed gedaan.
Het veld achter de Toren kende het vrolijke gele kruid ook. Ik ging daar ook graag op af.
Sjef had aandacht voor de Esperloop, omdat daarin de bodem goed zichtbaar was, en je daar goed bij kon komen.
Er was geen visje te bekennen in water dat nagenoeg niet aanwezig was.
We liepen verder.
We zagen hoe de natuur weer voor rijkelijke begroeiing had gezorgd.
Het deed weldadig aan.
Telkens blikten we naar omhoog als we de Toren zagen opdoemen.
Nee, geen valkje te zien, geen valkje te horen.
We kwamen weer terug op de Hemelsbleekweg. Het verharde deel was langs de spottersplaats en daaraan vooraf en daaraan voorbij van een nieuwe dikke asfaltlaag voorzien.
De begroeiing in de berm links en rechts van de weg was dor en geel door de droogte.
We streken weer op een van de bengskes op de spotterplaats neer.
Overal was het stil.
De zomer was intens aanwezig.
Maar niet de valken.
In de loop van de middag tuften we weer naar Eindhoven.
We weten dat het broedseizoen vier prachtige nakomelingen heeft voortgebracht in een prachtig stukje natuurschoon.
Dat te weten maakt ook dit Torenbezoek bijzonder.
Ik gun hen een bijzondere visite.....
Samen achter de picknicktafel. Wel leeg.
Zicht op het bloeiende jacobskruiskruid tegenover de Toren.
De Snelle Loop staat nagenoeg zonder water!
De Toren.
Het prachtige bloeiende kruid!
De kudde Aberdeen Angus tussen het bloeiende kruid.
Het veld achter de Toren rijkelijk gevuld met het bloeiende jacobskruis-kruid.
Een hommel op het bloeiende kruid.
---------------------------------------------------------
Heerlijk vliegen.
Dinsdag 21 juli 2015 ~ Een sfeerfoto! Een blik op het bloeiende jacobs-kruiskruid achter de Toren op het veld.
De zon scheen uitbundig toen we de Hemelsbleekweg opreden.
Ik had een screenshot genomen, pal voordat we vertrokken.
Een valk meldde zich thuis.
Dat deed mij hoopvol stemmen, om nu wel de valken deze middag te kunnen zien.
We stopten nabij de ingang van de spottersplaats. Ik stapte uit de auto.
"Kijk daar!" riep spotter Piet ogenblikkelijk naar mij. Hij zat samen met Gerrit112 de valken in de gaten te houden.
En ja, toen ik Piet's blik naar omhoog volgde zag ik hoe een valk moeizaam vloog omdat hij/zij een prooi bij zich had.
Zwoegend bereikte hij de bosrand achter de Snelle Loop om daarachter te verdwijnen.
"Mooi," dacht ik, "dat is in ieder geval een valk, en nog wel met prooi!"
Sjef en ik kozen het picknickbankje. Op de tafel legde ik de verrekijker binnen handbereik.
Het bleef rustig.
Buizerds. Piet zag ze het eerst. We bleven ze volgen.
Plotseling aanhoudend geroep vanaf de Toren van een slechtvalk. Het geroep hield aan.
Ineens werden we hoog in de lucht een slechtvalk gewaar. Toen twee.
Heerlijk vliegend om elkaar heen bleven ze bij elkaar. Op een gegeven moment hingen ze hoog boven de spottersplaats.
Ze zwenkten steeds hoger van de spottersplaats vandaan om vervolgens te verdwijnen.
Gerrit keerde huiswaarts.
Het werd weer rustig.
Sjef en ik gingen aan de wandel.
Er kwam een groepje van vier mensen aangefietst die aan ons vroegen waar precies de slechtvalken zaten.
Dat werd een gemoedelijk praatje over de slechtvalken.
Meteen liet er eentje daarboven op de Toren zich weer horen. De klank verraadde onrust. Er waren wel telkens buizerds in de buurt.
We vervolgden onze wandeling. De Snelle Loop kan weer snel lopen. De natuur had het weer hersteld. Er was weer water in overvloed.
Het jacobskruiskruid bloeide overal. Het vrolijk geel doemde overal weer op.
De kudde Aberdeen Angus hield zich her en der verspreid achter de Toren op, op het weidse veld.
Je zag hoe het dorre gras vanwege de voorgaande droogte zich weer aan het herstellen was.
Aanhoudend hoorden we een slechtvalk roepen. Telkens als we de Toren tussen de bomen zagen blikten we naar omhoog.
Een paar keer zagen we een valk rondom de torentop vliegen. Toen dook de roepende valk op een der torenringen.
We kwamen weer bij de spottersplaats. Piet was ook huiswaarts ge-keerd.
"Ik ga straks aardappelen schillen," zei hij toen we aan de wandeling begonnen. Ik wenste hem alvast smakelijk eten.
We waren nu alleen.
De rust was weer terug op dit mooie plekje. De zomerwind trok aangenaam aan je.
Het geruis van de bomen deed je opnieuw weer ontspannen.
Het is de rust die ik er altijd opzoek, en die ik er altijd vind.
De keelklanken van de valken maakten dat plaatje compleet.
Ook het heerlijk vliegen van hen daar hoog in de lucht.
We keerden huiswaarts.
De zes slechtvalken maken het uitstekend. De vier juvenielen hebben hun thuishaven nog niet verlaten.
Toch zullen zij vertrekken om hun eigen thuishaven te gaan zoeken....
Copyright © 2015 VWG Gemert
Pal voordat we naar De Mortel gingen maakte ik deze screenshot van een valk op de dakrand van de Toren.
Er zit weer water in de Snelle Loop.
Aan de wandel.
Bloeiende jacobskruiskruid tegenover de Toren.
Het bloeiende kruid op het veld achter de Toren.
Weliswaar giftig, maar heel erg mooi!
Weelderige begroeiing.
Zon en schaduw.
---------------------------------------------------------
Bankhangen bij runderlapjes.
Oftewel: een invasie ván runder-lapjes!
Zondag 2 augustus ~ "Ook al zijn wij jong, wij weten de drinkplaats te vinden. We weten ook dat we bruin worden door de zon."
In schitterend zomerweer arriveerden Sjef en ik op de Hemelsbleekweg in De Mortel.
De spottersplaats was verlaten.
We reden door en parkeerden onze auto bij de Toren in de schaduw.
Met onze spullen wandelden we naar het bengske aan de bosrand achter de Snelle Loop.
Een enorme afstand zou je zo denken want we liepen van De Mortel naar Bakel.
Door op dat bengske plaats te nemen zochten we ook daar de schaduw op en vonden we die.
We deden daar gerieflijk aan bankhangen, omdat de zon op de spotterplaats aan het bakken was.
We kregen ogenblikkelijk gezelschap van een aantal jongetjes zonder een zachte Gee, die op vakantie waren op een camping in Bakel. Zij trokken onze aandacht omdat ze met een metaaldetector in de weer waren. De schop ontbrak ook niet.
Ze keuvelden honderduit. Ze hadden al vele plannen waaraan het geld te besteden dat zij bijeen zouden vergaren, aan bodemschatten.
Ze raakten enthousiast toen Sjef hen vertelden hoe hij zelf met zo'n detector vindersgeluk kreeg.
Ze waren vooral uit op coins. De detector gaf dat regelmatig aan. Maar waar bleven die coins dan (!?)
Sjef en ik hadden er schik in, en stuurden ze op pad.
Ondertussen lieten de valken zich bovenop de Toren horen!
Plotseling vloog een juveniel luidkeels van de Toren af, roepend naar een ander.
Terwijl hij/zij voor de Toren vloog kon je duidelijk door diens kleuren zien dat het om een juveniel ging.
Hij/zij vloog weer de Toren op.
Toen werd het stil.
Opeens doken er twee zwarte runderen op van de kudde Aberdeen Angus. Een bruine sjokte daar achteraan.
Ze liepen regelrecht naar de grote waterplas pal voor ons, stapten het water in, en begonnen begerig te drinken.
"Els, kijk eens achter je!" zei Sjef plotseling, met een waarschuwende keelklank.
Elsje deed braaf wat van haar verlangd werd.
Vanuit de bosrand werden we plotseling gewaar bij het bankhangen, dat we gedoemd waren omringd te worden door niet te tellen runderlapjes!
Je kon ook stellen dat het om een invasie van runderlapjes ging, bruin en zwart van kleur.
Bruin heeft mijn voorkeur. Zwart niet, want dat doet je denken aan "verbrand".
Een zwart kalfje bleef angstvallig achter mammie aanlopen.
De kudde was sowieso wat afwachtend omdat er tweebeners op die mislukte boom zaten.
Tweebeners denken van alles te kunnen, maar waar die twee opzaten, door tweebeners in elkaar geflanst, leek in de verste verte niet op een boom, ook al was dat gekke ding van hout.
"Mammie, ik durf niet," hoorde ik het zwarte kalfje achter het zitvlak tegen zijn zwarte mammie zeggen.
"Kom op, natuurlijk wel. Wij zijn veel sterker dan die tweebeners. Loop maar achter mij met mij mee," stelde mammie haar
kalfje gerust.
Met de kudde zetten zij er de pas in.
De invasie van runderlapjes begon.
De een na de ander passeerden ons bengske. Ze gunden ons geen blik meer waardig. Zij hadden liever geen oogcontact,
omdat zij wisten dat de meeste tweebeners graag aan runderlapjes denken.
Hun blik was op het verkoelende water gericht.
Sjef en ik bleven de runderen gade slaan. Hun vacht blonk in de zomerzon, en legde er een gouden gloed op.
Bij het zien van de kudde genoot ik van hen. Ze gingen rustig hun gang met dorst lessen en door in het gras te happen.
Het klokkende geluid bij het drinken, het trekken aan het gras was mooi om te horen.
Ze sjokten vervolgens verder richting spottersplaats.
Het bleef stil rondom de Toren. Een enkele duif passeerden ons.
Een lekkernij voor de slechtvalken, ook al had het niets met runder-lapjes van doen.
Het voortdurende "blieiebbb-blieiebbb" geluid van de metaaldectector kwam weer naderbij. Het gekwebbel van de campinggangertjes ook. De jongens zochten ons gezelschap weer op.
Ze hadden met hun metaaldetector het geduld verloren.
Ze hadden een raar geval gevonden van ijzer. Het kon van alles zijn. Maar waarde had het niet.
Op de camping was het "gekke-haren-dag". Een jongetje had dan ook een buitenissig kapsel, wat hem uitermate grappig stond.
"We gaan weer naar de camping," zeiden ze. Want "gekke-haren-dag"was toch ook wel leuk.
Ik wenste hen nog een verdere heel prettige vakantie.
Ze liepen kwebbelend de bossen weer in, om erin te verdwijnen.
Sjef en ik ondernamen onze wandeling.
Overal legde de zon zijn stralen neer.
Er was nauwelijks wind.
We genoten weer van alles om ons heen. Alles stond er weelderig bij.
De paarden in het aangrenzende weiland lieten zich weer graag door ons begroeten. De zwarte Fries duldde een bruin exemplaar niet. Stampvoetend om vervolgens een imponerend drafje te maken kwam het grote Friese paard naar de afrastering mij tegemoet.
Het oogcontact van ons beiden deed mij smelten.
Dat leverde dit schitterende dier van mij vele knuffeltjes op.
Toen we weer aanliepen keek vooral het Friese paard ons na.
We kwamen bij onze auto terecht die nog altijd in de schaduw stond.
De gehele middag hebben we aangename momenten gehad.
Terwijl we in onze auto stapten lieten de valken luidkeels aan ons horen er nog steeds te zijn.
De vier juvenielen wonen er nog steeds.
Maar dat kan nooit lang meer duren.
Hun levensweg heeft de natuur voor hen al geplaveid.......
Heerlijk bankhangen.
De eerste drie runderen.
Aanvang van de invasie.
Rechts achter mammie (niet te zien op de foto) loopt het kalfje mee.
Geen valk te zien, maar ze waren er wel.
Het bloeiende jacobskruiskruid.
Overal legde de zon zijn stralen neer....
---------------------------------------------------------
De wind liet zich horen.
Zondag 23 augustus 2015 ~ Langs de Snelle Loop.
Er werd flink aan de takken van de bomen gerukt.
De wind liet zich horen.
De meteorologen voorspelden storm, en staken een kaartje omhoog, lijkend op een scheidsrechter bij een voetbalwedstrijd.
Kaartje code geel!
Dat voorspelde niet veel goeds.
Maar de zon scheen vrolijk. De temperatuur was goed, ook al liet de wind
al van zich spreken.
Sjef en ik kozen toch voor de veiligheid een vroege-middag-De Mortel-visite in de eerste helft van de middag.
We weten inmiddels dat vier prachtige juvenielen vertrokken zijn om hun eigen levenspad op te gaan.
We weten ook dat het toch kan gebeuren dat ze af en toe nog een kijkje kunnen nemen daar waar zij geboren zijn.
We troffen een verlaten spottersplaats aan.
We namen plaats op een der bengskes en tuurden naar de lucht, en naar de Toren.
We zagen geen valk, we hoorden geen valk, we hoorden, jawel, de wind.
We bleven toch even zitten in de hoop dat een valk zich liet zien.
Dat gebeurde niet.
We besloten om weer een wandeling te maken.
We liepen amper op de Hemelsbleekweg toen een dorre tak rakelings langs Sjef naar beneden viel, het wegdek op. De tak kraakte toen het het wegdek raakte, zodat hij in verscheidene stukken uiteen viel.
We schrokken.
We wisten meteen dat we goed op moesten letten.
De wind was sterk!
In het zonnetje liepen we te genieten van de weelderige natuur om ons heen.
Krachtige wind of niet, het geruis dat de wind maakte, was mooi om te horen.
Op het veld links achter de Toren hapten de kudde Aberdeen Angus in het groene gras.
Overal was het jacobskruiskruid uitgebloeid.
Duiven vlogen af en aan.
Zij hadden geen valkje te duchten.
De Snelle Loop was dicht begroeid. Het water kabbelde lustig voort.
Op het onverharde deel van de Hemelsbleekweg doemde de hoge Toren op.
Aan de achterzijde zat een valk voor een der bovenste ramen. Een andere valk zat op de bovenste torenlamp. Meteen hoorden we een derde valk.
De valk die voor het raam zat was een volwassen valk.
De valk die hoger op de lamp zat, was moeilijker te onderscheiden vanuit de positie waar ik stond.
Op de spottersplaats streken we weer op het bengske neer.
We zagen Ton en Piet aan de wandel, nabij het benske aan de bosrand achter de Snelle Loop. Ton had zijn fototoestel in de aanslag.
Ondertussen kozen twee valken het luchtruim.
Ruimschoots konden we van hen genieten. Het zijn meesters in het luchtruim!
Een valk streek op het torenlampje van Pa neer. ( ach, lieve Pa )
Het leek mij een juveniel. Je zag dat aan de kleuren.
De andere valk verdween in het luchtruim.
Een blauwe reiger vloog op nabij de Snelle Loop. Het leek alsof hij niet kon kiezen waar te gaan zitten, om een visje te verschalken. Daarom verdween het naar elders.
De tweede helft van de middag naderde.
Sjef en ik besloten om naar huis te gaan.
Onderweg naar huis drong de bewolking zich aan je op. Toch zag de zon telkens kans om er tussendoor te komen.
Op tijd waren we thuis om op het terras van onze bloemen te genieten.
We hadden ruimschoots de valken gezien en dat vergoedt alles......
De Toren.
Sjef aan de wandel.
Speels zonlicht achter de Snelle Loop.
Ik aan de wandel.
Achter de Snelle Loop.
De kudde Aberdeen Angus links op het veld achter de Toren.
Aan de bosrand achter de Toren kom je dit moois tegen.
---------------------------------------------------------
Aan deze picknicktafel is het Brabants gezellig....
Donderdag 10 september 2015 ~ Herfstbode.
Deze dag werden we geconfronteerd met een mooie nazomerse dag.
Sjef en ik lieten "de boel de boel" en tuften om half 11 die morgen naar De Mortel.
Het was druk op de weg.
Dan zat een stoplicht mee, dan zat ie tegen.
Maar tegen half 12 stopten we op de Hemelsbleekweg tegenover de spottersplaats.
Meteen werden we geconfronteerd hoe Brabants gezellig een picknick-
tafel kan zijn.
We schoven bij Gerrit uit E., Rionne en José aan.
Maar we waren de gebruikelijke knuffels niet vergeten.
Dat leverde ook een gemoedelijke foto door Rionne op.
Eenmaal gezeten trakteerden Gerrit ons gul.
Bedankt Gerrit!
Ondertussen zat een valk boven op de nestkast.
Gerrit kon niet goed waarnemen of het om VV of VM ging. Ik pakte zelf
snel de extra lens om er een leuke foto van te maken. Toen ik een positiehouding wilde aannemen zei José: "En nu is valkje gevlogen!"
Wat jammer. Maar ook dat dit het was aan valk-aanwezigheid.
Het gezellige gekeuvel ging onverdroten verder.
En dit alles met een zacht geetje.
Als eerste vertrok Rionne, toen Gerrit en daarna José.
Sjef en ik zetten toen onze wandelpas in.
Her en der doken kleine paddestoeltjes op, en wisten elvenbankjes de boomstammen te vinden.
Een eerste herfstbode.
Op het veld achter de Toren graasde de kudde Aberdeen Angus, waar voorheen het jacobskruiskruid volop in bloei stond.
Een blauwe reiger zat vlakbij hen. Het wist kennelijk dat het van deze logge vierpoters niets te duchten had.
Toen hij/zij echter twee tweebeners aan zag komen lopen ging hij/zij op de wieken laag scherend over het grasland.
Van ons had het mooie beest ook niets te duchten, maar dat wist hij/zij kennelijk nog niet.
We pauzeerden daar even, om vervolgens weer door te lopen.
De zomer met diens extremen had ondanks dergelijk weer voor rijkelijke begroeiing gezorgd. Je zag dit vooral langs en deels in de Snelle Loop.
Ondanks de eerste herfstsporen gaf je dat een zomerse aanblik, en zeker met zo'n vrolijk zonnetje erbij.
Tijdens de wandeling hoorden of zagen we geen slechtvalken.
De middag vorderde.
Omdat er verder geen valken activiteiten waren besloten we om na de wandeling huiswaarts te keren.
De rust rondom de Toren is weergekeerd na een mooi broedseizoen van vier nakomelingen, waarvan ik nogmaals hoop dat zij op hun levensweg Pa nog tegenkomen......
Foto van Rionne. Bedankt Rionne!
Een onderonsje.
Rechts Gerrit, midden José, links mijn
persoontje.
Gerrit met een sigaret (?)
Een ontzettend leuke foto van José met mij, toen zij als laatste bij ons bleef, gezeten aan de gezellige picknicktafel.
Langs de Snelle Loop.
Elvenbankjes.
Dichte begroeiing langs de Snelle Loop.
Dichte begroeiing in de Snelle Loop.
Grazende kudde Aberdeen Angus op het veld achter de Toren.
Speels zonlicht achter de Toren.
---------------------------------------------------------
Herfstwandeling 1.
Zondag 18 oktober 2015 ~ Langs de Snelle Loop.
Dagenlang had het onophoudelijk geregend.
Ondertussen doken overal de paddenstoelen op, en lieten de loofbomen hoe langer hoe meer diens verkleurde bladeren zien.
Deze dag bleef verrassend nagenoeg droog.
De zon brak 's morgens af en toe voorzichtig door, om toch maar 's middags weer te verdwijnen.
Onder deze weersomstandigheden reden Sjef en ik deze zondagmiddag naar De Mortel.
Een grote omleiding kwamen we tegen, omdat de volledige weg naar Beek en Donk was afgesloten.
Op de terugweg, wisten we, zouden we met diezelfde omleiding te maken hebben.
Maar dat mocht de herfstpret niet hinderen.
We bereikten de spottersplaats die er eenzaam bij lag.
We troffen een Toren aan, die geen nestkast meer bezat.
We zagen geen enkele valk.
Maar gelukkig weten we dat de nestkast terugkeert, zij het enkele metertjes lager, namelijk op de vierde/bovenste ring aan de zijde van de spotters-plaats.
Dit vanwege een nog grotere straling die zal ontstaan omdat er antennes op het dak worden bijgezet.
De dakrandcam blijft wel bestaan.
Maar ja, de valken zullen het torendak toch wel blijven bezoeken ondanks de hogere frequentie aan straling!
Het was windstil.
Dat konden we goed gebruiken toen we al vrij snel vanaf de spotters-plaats aan onze herfstwandeling begonnen.
Het viel ons op dat veel loofbomen nog groen waren.
Des te opvallender waren de verkleurde bomen die her en der opdoken.
De paddenstoelen lieten zich nabij onze beschoende voeten zien tussen de ontelbare afgevallen herfstbladeren.
Ik kreeg direct een herfstgevoel. Temeer ook omdat de atmosfeer grijs en kil was. Dat hoort echt bij de herfst.
De kudde Aberdeen Angus lag in het vochtige gras op het veld achter de Toren. Jong en oud lagen genoeglijk bij elkaar. Dat gaf een knusse aanblik.
Dat vond mijn fototoestel ook.
Maar mijn fototoestel vond wel meer, wat ik ook vond. Dus dat werden weer een aantal mooie herfstfoto's, terwijl ik samen met Sjef liep te genieten.
We kwamen aangelopen langs het onverharde deel van de Hemelsbleek-weg.
We naderden de hoge, logge grijze Toren zonder nestkast.
Toen lieten de slechtvalken aan ons zien allebei thuis te zijn. Ze zaten elk op een bovenste torenlamp links en rechts.
Mijn hart maakte een vreugdesprongetje bij het zien van deze aanblik.
Ik hoop voor hen dat de nestkast spoedig terugkeert, verankert op diens nieuwe plek. Hun nestplaats op zich is immers voor hen heel vertrouwd.
Het bleef verder stil op het mooie plekje rondom de Toren.
De herfstwind liet zich niet horen.
De natuur sliep, liggend onder een grijze deken waarin ook twee slechtvalken zich hulden.....
HERFST.
Bomen in het vlakke land laten hun bladeren los.
Zij laten eerst hun mooie tinten zien voordat zij de aarde raken.
Bomen in de parken, in de steden en in het bos.
De voeten geworteld in de zwarte grond waar zij houvast maken.
De wind die aan de takken schudt en de bomen van hun kleed ontdoet.
De bomen staan stil en naakt in de koude winterdagen.
Totdat de Lente in haar voorzichtige warmte hen weer ontmoet,
En de bomen hun de bladeren in ontluikend groen weer schenkt, zonder
te hoeven vragen......
Els - september '08.
-------------------------
Wandel via het fotoalbum gezellig met ons mee.... Klik op foto.
---------------------------------------------------------
Herfstwandeling ~ 2.
Tussen racende wielrennersbandjes door.....
Zondag 8 november 2015 ~ Met uitzicht over het veld, met aan het einde de spottersplaats.
Deze dag nodigde mij uit om al vroeg naar de valken in De Mortel te gaan.
Het weer zat mee.
De herfst had het nodige werk al gedaan, zodanig dat ik wist gezorgd te hebben voor verkleurde bladeren en deels kale bomen.
Het versterkt de herfstperiode en de naderende winter.
In de vroege morgen belandden Sjef en ik op het bengske op de spot-tersplaats.
Een blik op de Toren vertelde ons dat er geen valk te zien was, en hoe vreemd het nog steeds was om geen nestkast te zien.
Het is een geruststelling te weten dat er weer eentje terug komt.
Het opgeknapte verharde deel van de Hemelsbleekweg lag er niet eenzaam bij door groepsgewijs voortsnellende wielrenners in vol ornaat, alsof zij de Tour de France hadden uitgevonden.
De dunne wielrennersbandjes gaven een snorrend geluid door de snelheid waarmee de stoere mannen het asfalt gebruikten waar grint overheen was gestrooid.
Omdat de valken zich ongeziens rustig hielden ondernamen Sjef en ik onze tweede herfstwandeling.
We werden getrakteerd op mooie herfstkleuren en reeds kale, of deels kale bomen.
En dat vind ik heel mooi.
De als het ware grilligheid van dit jaargetijde vertelt mij dat het extra accenten legt op datgene wat zich onder het gebladerte bevind.
En het doet dat kleurrijk.
De grasvlaktes kleurden hier en daar geel. De looppaden werden bedekt met een tapijt van afgevallen bladeren.
Ogenblikkelijk werden we geconfronteerd met zwoegende, naar adem happende wielrenners in allerlei leeftijdscategorieën.
Rakelings en met hoge snelheid ploegden zij op het smalle pad langs de Snelle Loop door het gebladerte.
Ik zag een mooi punt om te fotograferen ( zie bovenste foto)
Ik hield de naderende wielrennersmeute nauwlettend in de gaten.
Opeens een harde stem links van mij die, zonder overdrijven, mijn oren inknalde: "Mevrouw, mevrouw, kijk uit!!!" Ik schrok van die stem. Maar ik hield al afstand van wat daar op mij en Sjef afkwam.
De verontruste man passeerde mij. Maar ik kon toch niet nalaten te zeggen dat het hier om een wandelgebied ging, ook al waardeerde ik zijn bezorgdheid.
Her en der op bomen waren pijlen aangebracht om de route te markeren.
Men zal ongetwijfeld toestemming hebben gekregen om in dit rustieke wandelgebied een dergelijke race uit te mogen zetten.
Maar toch, wij vonden het gevaarlijk.
Niet alleen voor de wandelaars, maar ook voor de wielrenners.
Sommige paden zijn wel erg smal. En de vochtige bladeren op de grond nodigde nu niet bepaald tot snelheid uit op dunne wierlrennersbandjes!
"Dadelijk hangt er hier eentje in het prikkeldraad,"zei ik tegen Sjef.
"Of nee, in de Snelle Loop," voegde Sjef daaraan toe. ( dan fietst ie niet snel, maar loopt ie snel)
Sjef en ik lieten ons niet "uit-het'veld-slaan", laat staan uit het wandel-gebied.
We wandelden lustig verder.
Menige wielrenner passeerden ons met een "goedemorgen". De een na
de ander.
Daarom wisten we zeker dat we 's morgens bij de valken waren.
De wielrenners maakten telkens dezelfde ronde.
Als wij de heren meerdere malen zagen werd er ietwat lachwekkend naar elkaar geknikt.
Ik kwam de waarschuwende man met diens barse stemgeluid ook weer tegen.
Ik glimlachte, maar hij wist toch eventjes niet hoe te kijken. Ik wilde hem al uitleggen, dat je dat met je ogen doet, maar dat deed ik toch maar niet.
De man ploegde voort tussen het gebladerte.
Ondertussen ontging mij niets wat ik aan herfst-moois tegen kwam.
Twee reeën doken op in het gebied achter de Snelle Loop.
Ze waren te snel om gefotografeerd te worden.
Maar ik troostte me met de gedachte dat wij ze wel gezien hebben.
Overtrekkende kraanvogels maakte luidkeels duidelijk ons in het lucht-ruim indrukwekkend te passeren!
Voldaan keerden we terug op de spottersplaats. Er zat inmiddels een valk op de bovenste torenlamp.
Maar we weten inmiddels dat ze er gelukkig allebei nog zijn, nestkast of niet.
Het was heerlijk toeven op het bengske.
We lieten de wielrenners rustig passeren. Ze begonnen welhaast bij het landschap te horen.
"Mooi fietsweer, hé", zei er eentje tegen een ander.
"Ja, dat kan niet beter!" vond die ander ook.
Het was ook heerlijk wandelweer.
Tussen de fietsbanden door is dat ons aardig gelukt.
De valken zullen ons wel met een valkgniffeltje hebben gadegeslagen.....
Wandel weer gezellig met ons mee.... Klik op foto..
---------------------------------------------------------
Vreemde vogels bovenop de Toren (?!)
Donderdag 10 december 2015 ~ Goud zonlicht.
Een gouden zon stond aan de blauwe hemel.
Reden om weer naar het mooie plekje te rijden in De Mortel.
Heel vroeg in de middag arriveerden Sjef en ik.
De onbemande spottersplaats nodigde ons uit om op een van de bengskes plaats te nemen.
We hebben er twee gebruikt.
"Sjef, ik zie iets vreemds links op de Toren. Iets groots. Wat moet dát voor een vreemde vogel zijn?!"
Ik had de verrekijker op de picknicktafel gelegd. Snel griste ik hem ervan vandaan.
Ik plantte het geval voor mijn ogen waar altijd een brilletje voor zit.
Toen zag ik het.
Het waren inderdaad twee vreemde vogels die in de stellage stonden van de schotels links op de een na bovenste torenring.
Vogels die geen vleugels bezaten en totaal geen hoogtevrees hadden, en een deskundig oog hadden voor de schotels.
Het waren twee tweebeners oftewel twee mensen, om precies te zijn twee mannen, die druk aan het werk waren.
Sjef en ik sloegen beide mannen gade.
Het betekende echter dat er geen valkje te bespeuren was. Zij hielden zich gedeisd.
We besloten om een laatste wandeling te maken van dit jaar.
Enkele runderen van de Aberdeen Angus sloegen ons gade. Ook zijn profiteerden graag van de warme stralen van de zon, omdat er best wel een koud windje waaide over het veld.
Overal was het rustig.
De kale loofbomen staken fier de hoogte in tegen het heldere blauw van de hemel.
Het water in de Snelle Loop kabbelde hoorbaar voort.
De varens waren nog steeds groen.
Het stak mooi af tussen het geel geworden hoge stugge gras.
In het aangrenzende weiland stonden twee Friese paarden dicht bij elkaar. Ze hadden geen zin om ons tegemoet te komen. Dat hadden ze van mij best mogen doen.
Ondanks dat genoot ik van ze.
Terug op de spottersplaats waren de "vreemde vogels" op de een na bovenste torenring verdwenen.
Weer wat later vertrok een werkbusje. Het reed weg over het verharde deel van de Hemelsbleekweg. Daarin zaten beide mannen die in de stel-lage van de schotels boven in de Toren gestaan hadden.
De rust op de Toren was terug gekeerd.
Er keerde een valk zwevend op de thermiek huiswaarts.
Nog steeds ontbreekt de nestkast. Ik hoop dat het nu snel geplaatst wordt, want het broedseizoen wacht niet.
In de loop van de middag verlieten we de Hemelsbleekweg, om het in het nieuwe jaar weer graag te betreden......
Genieten van vreemde vogels (?!)
Vreemde vogels op de een na bovenste ring links staande in de stellage van de schotels.
Enkele runderen van de kudde Aberdeen Angus rondom het "zwaluwheu-veltje".
Mooi wijds uitzicht, met links zicht op de spottersplaats.
Goud zonlicht in De Mortel!
------------------------------------------------
Dit is het einde van VERSLAGEN DE MORTEL 2015.
In VERSLAGEN DE MORTEL 2016 gaan we weer even vrolijk verder....
------------------------------------------------