Heden wordt verleden.
Deel 4.
Hierin vertel ik je gebeurtenissen van mij privé.
---------------------------------------------------------
( klik indien mogelijk op foto voor vergroting )
---------------------------------------------------------
In het Evolúonpark…
Eindhoven ~ dinsdag 3 juli 2018.
Het Evolúon aan de parkzijde.
Op die dag in de morgen en tot beslist in de middag brachten we onze
uren door in het Evolúonpark bij het futuristische gebouw Evolúon.
Het werd in 1966 feestelijk geopend door de firma Philips die het aan
de gemeente Eindhoven aanbood.
Was het voorheen een technologiemuseum, nu is het een tentoonstel-
lings -evenementengebouw geworden.
Mijn jeugdjaren heb ik grotendeels doorgebracht in stadsdeel Strijp
waar dit unieke bijzondere gebouw verrees.
Ik heb het zien bouwen.
Ik heb het park zien ontstaan.
Dit tesamen met mijn ouders en mijn twee zussen.
Toen ik met mijn man Sjef op een bankje deze morgen neerstreek
voelde ik emoties die op deze plek thuis horen.
Het waren de emoties van mijn jeugd.
Ik heb vele uren vroeger in dit park doorgebracht.
Het was een wandelpark en vrij toegankelijk.
Dat is helaas niet meer.
Het is afgesloten en privéterrein geworden.
Maar enkele poortjes nodigden je toch uit om het park te betreden.
Het is praktisch niet meer te herkennen.
De bovenstaande foto geeft wel een vertrouwt beeld.
Hoewel ook hier veranderingen zijn.
We kwamen voor de familie Slechtvalk die ook dit plekje in Eindhoven
ontdekt heeft.
We hadden onze compact camera bij ons.
Ik hoopte vooral de rondvliegende juvenielen te kunnen spotten en op
de camera vast te leggen.
Maar helaas. Ze waren mij te vlug af.
Twee juvenielen vlogen af en toe buitelend om elkaar heen hoog boven de
klokkentoren waar de nestkast een uitstekende plek heeft.
Een valk dook even bovenop het ronde dak van de toren met prachtige
gespreide vleugels om in balans te blijven.
Eenmaal op het dak onttrok hij zich aan ons oog.
Jonge zwaluwen vlogen speels en roepend naar elkaar voortdurend boven je.
We hebben op twee plaatsen gezeten.
Op een bankje opzij van de nestkast, en in het koele gras beter in het
zicht van de nestkast.
Werklieden waren druk bezig om attributen voor een op handen zijnde
evenement rondom het water uit te zetten.
We maakten nog een wandeling in zoverre dat nog ging.
De toegankelijkheid tegenover vroeger is beperkt geworden.
Een aangelegde sloot tussen hoge rietkragen vertelde ons dat er een
mooi koppel kuifeenden wonen.
Deze eenden schuwden ons niet en lieten zich gewillig fotograferen.
We wandelden naar het daarnaast gelegen Gelderlandplein waar mijn ouderlijk huis opdoemde.
Ik werd door vele mooie herinneringen overspoeld toen ik er foto's van maakte.
Toen we terug naar onze auto liepen herkende ik een vrouw die nog
steeds in deze buurt woont. Ze wist ook wie ik was toen ik mijn
meisjesnaam noemde. Deze kranige vrouw van nu bijna 96 vertegen-
woordigde mijn herinneringen van toen.
Ik verliet de plek.
Ik had het voorgoed verlaten in 1973 om aan een eigen leven te begin-
nen die me nieuwe herinneringen gaven, zoals ook deze dag....
KLIK:
---------------------------------------------------------------------
Klein, maar fijn.....
Vrijdag 28 september 2018.
Zoon Marcel dook weer een schilderstuk van mijn vader op.
Elk schilderstuk van hem is van grote emotionele waarde.
Het bleek in Eindhoven te zijn niet ver van onze woning vandaan.
Het schilderstuk waar hij oorspronkelijk vandaan kwam bleek ook
van een familie Pennings te zijn, van een tak die ik niet ken.
Hoe mooi dan toch dat het terecht kwam bij de juiste familietak.
Het schilderstuk is niet groot.
Het is heel vaardig maar toch verfijnd geschilderd.
Een sfeervol landschap die niet veel verfstreken nodig had om toch
helemaal af te zijn in elk detail.....
Graag heb ik dit fijne werkje gevernist zodat het weer als nieuw werd.
Het hangt nu bij onze zoon....
Zojuist gevernist, gevat in een betere houten lijst.
Je ziet dergelijke lijsten ook vaak op een raamwerk met daar bovenop
gips.
Het voordeel van hout is dat het niet snel beschadigd wordt.
Het schilderstuk. Linksonder staat de signatuur. Het is in 1979 geschilderd.
--------------------------------------------------------------------
45 jaar getrouwd.
Vrijdag 26 oktober 2018.
Die dag waren mannetje Sjef en ik 45 jaar getrouwd.
We hebben dit met ons tweeën extra gevierd....
Twee locatie's.
Henri Dunantpark en Grieks restaurant in Eindhoven.
--------------------------------------------------------------------
Hondenmeisje Jamy ~
Dinsdag 6 augustus 2019.
Enkele maanden terug ontdekte vooral mannetje Sjef dat ons lieve hondenmeisje Jamy af en toe stram met haar achterlijfje begon te lopen.
Telkens herstelde dat weer.
Totdat het verergerde. Eind vorige week kon ze niet meer lopen en niet meer eten of drinken. Ik voerde haar telkens en probeerde water naar binnen te krijgen, wat deels lukte.
Ze zakte telkens door haar achterpootjes. Afgelopen maandag gingen we met haar naar de dierenarts.
We zagen het somber in. Maar ik kon me er niet bij neerleggen. Moesten we haar gaan missen?
In september wordt Jamy 10 jaar.
De dierenarts constateerde een hernia.
Om haar leventje leefbaar te maken kregen we pijnstillers voor haar mee.
De hernia zit op een moeilijke plaats. Daarnaast heeft ze hartruis. Opereren is geen optie.
Er werd direct een injectie aan pijnstillers geplaatst.
Eenmaal thuis moest ze even bijkomen van het bezoek aan de dierenarts.
Maar toen begon ze te eten en te drinken, en beter te lopen.
Vandaag reageerde ze ook weer goed op de pijnstillers die tevens
infectieremmend is en koorts verlagend.
Nu maar hopen dat het nu goed blijft gaan, en dat haar hartruis stabiel
blijft, waarvan wij al wisten dat zij dit had.
We gaan nu met kleine wandelingetjes nog met haar lopen.
Meer kan niet.
We waken ervoor dat ze geen lijdensweg krijgt. Want wat is zij toch
een verschrikkelijk lief vriendinnetje van ons ....
Collage ~ beide foto's genomen op 4-8-'19.
---------------------------------------------------------------------
"Het sprokkelvrouwtje."
Januari 2020.
Mijn vader Theo Pennings was vooral een landschapsschilder.
Maar er waren uitzonderingen.
Het thema van "het sprokkelvrouwtje" was er zo een.
Gaandeweg werd deze benaming een begrip.
Bij particuliere opdrachten werd het door mijn vader regelmatig
geschilderd. Waarom? Omdat het opviel. Omdat het een mooi
nostalgisch onderwerp is.
Er zijn twee exemplaren bij de naaste familie.
Totdat ik in de maand januari van 2020 op mijn gastenboek van
de site een berichtje kreeg.
Buiten het gastenboek ontstond een mailwisseling met als resultaat
dat er een derde exemplaar bij de naasten terecht kwam.
Het derde exemplaar is van onze dochter.
Naast onze zoon wilde ook zij heel graag het schilderstukje hebben.
Het is altijd op formaat 30/40 geschilderd, meestal in een bijgele-
verde klassieke "gouden" lijst.
De twee exemplaren van onze kinderen heb ik schoongemaakt en
gevernist.
En we zijn heel blij met de drie exemplaren die gekoesterd worden.....
Het exemplaar van mijn zus Ans.
Het exemplaar van onze zoon Marcel.
Het exemplaar van onze dochter Astrid.
13-2-2021 ~ definitief nieuw plekje bij dochter Astrid en haar gezin.
20 februari 2020.
En alsof het zo moest zijn kwam er nog een exemplaar voor mij
op Sjef's weg.
Hij haalde het in Boxtel op waar het 20 jaar in een familie zat.
Van de tijd ervoor ontbreken de gegevens.
Er zat geen lijst om. Die hebben we erbij gekocht.
Ik heb het schilderstuk schoongemaakt, bijgewerkt en gevernist.
Nu hangt het in onze woonkamer.
Ook ik ben er enorm blij mee.
Dit is een bijzonder familieverhaal....
Het vierde exemplaar van Sjef en mij zonder en met lijst,
en zoals het in de woonkamer hangt.
Oorspronkelijke schilder, oorspronkelijk schilderijtje.
Donderdag 7 mei 2020 ~
Op de verjaardag van dochter Astrid ontving zij van ons als cadeau
het schilderstukje "het sprokkelvrouwtje."
Eindelijk kon ze het in ontvangst nemen.
Al langere tijd wilde zij ook heel graag een exemplaar van haar opa
in haar bezit krijgen.
Op haar verjaardag was het dan zover. Reikhalzend heeft ze er
bijna drie maanden naar uitgekeken. Ze is er enorm blij mee!
Die avond ontvingen we een app van kleindochter Margriet.
Via internet had zij de oorspronkelijke schilder ervan gevonden
met het originele schilderstuk!
Ze achterhaalde ook dat dit onderwerp door vele kunstschilders
is nageschilderd.
En daar hoort mijn vader, haar overgrootvader, Th. Pennings ook
bij.
We waren kleindochter Margriet hier heel dankbaar voor.
Kunstschilder Gustav Adolph Hensel ( 1874-1953)
_____________________________________
Deze schilder is in Duitsland geboren.
Hij schilderde het oudere vrouwtje die een sleutel in het sleutel-
gat steekt in de deur van de woning, terwijl zij een takkenbos draagt.
Aan haar voeten naast haar staat een mand.
Het is gesigneerd met D. Hensel. Het is in 1920 geschilderd.
Zijn bijnaam was "Dolph"."
De schilder is geboren op 13 augustus 1874.
In 1903 studeerde Hensel af in de Lutherse kerk als predikant.
In 1906 kwam hij in Amerika terecht.
Hij deed diensten in het middenwesten voordat hij verhuisde in
1914 naar San Francisco.
Daar was hij predikant in de gereformeerde St. John kerk tot 1922.
Hierna verhuisde hij naar de oostzijde van Amerika als predikant.
Op 15 april 1953 overleed Gustav Adolph Hensel in San José......
Het originele schilderstuk.
Zelfportret in olieverf via een spiegel ~ 1931.
Twee overige werken van predikant/kunstschilder D. Hensel.
-----------------------------------------------------------------
Hondenmeisje Jamy overleden....
woensdag 26 februari 2020 ~
Foto door zoon Marcel gemaakt ~ di. 25-2-2020.
Helaas hebben Sjef en ik ons ontzettend lief hondenmeisje en
vriendinnetje Jamy moeten laten inslapen bij de dierenarts.
Ze had hartfalen.
Het is best wel onverwachts allemaal gegaan.
We zijn hiervan beslist geschrokken.
Verder lijden hebben we haar bespaard.
Ze was voor ons en iedereen een lief en sociaal meisje die van
mensen, honden en katten hield, en zelfs ook van de dieren op het
Eindhovense Henri Dunantpark.
Met haar ruim 4 jaar kwam ze in april 2014 bij ons wonen.
Een "klik" over en weer was snel gemaakt. Ze heeft het erg goed
bij ons gehad. Zij maakte ons en wij maakten haar gelukkig.
We hebben je mee naar huis genomen, lieve Jamy, zodat je dicht
bij ons blijft op jouw definitieve rustplekje.....
Rust zacht lieve Jamy....
26-2-2020 ~ haar rustplekje is voor bij de hoge naaldboom in onze
achtertuin.
---------------------------------------------------------------
Luna.
ma. 2 ~ vr. 6 maart 2020 ~
"Mijn naam is Luna.
Ik ben een meisje.
Mijn nieuwe vriendje en vriendinnetje zijn verdrietig. Vrij
onverwachts moesten zij hun vorige hondje voorgoed la-
ten inslapen. Zij heette Jamy.
Alsof het zo moest zijn kwam ik op hun weg aangewandeld.
Dit gebeurde via internet.
Het was een via-via contact.
Het leek erop of ik als het ware op hen wachtte.
Mijn vorige vriendinnetje en vriendje zochten voor mij
een volgend goed mandje. Daar hadden zij hun redenen
voor. Zij wilden dat ik weer goed terecht kwam.
Een afspraak werd gemaakt.
Ik woonde in Roermond.
En wat bleek, dat mijn vorige vriendinnetje en vriendje
zoon Marcel, eigenaars van mijn nieuwe mandje, heel goed kennen.
Dat voelde over en weer heel vertrouwd. Dat was het ook.
De visite na de afspraak daartoe verliep met een erg goede klik.
Vervolgens nam ik afscheid van mijn vorige vriendinnetje en
vriendje, en zij van mij.
Ik maakte kennis met de stad Eindhoven, een nieuw huis en met
drie katervriendjes. En natuurlijk liet ik me meteen al graag
knuffelen door mijn nieuwe vriendinnetje Els en vriendje Sjef.
Ik wordt graag door hen verwend.
Ik steek mijn neusje graag in het zachte vachtje van mijn katervriendjes.
Wat voor soort hondje ik ben ?
Ik ben nadrukkelijk een kruising met een jack russel en een
boeren fox.
Ik ben 3 jaar en bijna 4 maanden jong.
Ik geef vriendinnetje Els en vriendje Sjef troost bij het verdriet
om Jamy.
Ik geef hen blijdschap met mijn gezelschap en veel hondenliefde.
Zij geven mij ook alle liefde en, dat weet ik nu al, een goed leven...."
di. 3 maart 2020.
di. 3 maart 2020.
di. 3 maart 2020.
"Ik kwispel voor kater Flipje."
wo. 4 maart 2020 ~ "Dit plekje vind ik leuk, samen met Beertje."
--------------------------------------------------------------------
Mara Matveld.......
....moeder van Jan, schoonmoeder van Marcel.
Vergeten doen we je nooit meer.......
Josh Groban ~ To Where You Are.
---------------------------------------------------------------------
Super maan.....
Een item waard!
Jeanette bracht mij op een idee....
In nachtkleding ging ik de achtertuin in. Ik zag de maan, die
ons 's nachts graag verlicht, als ze niet geplaagd wordt door wolken....En....KNIP....
LUNA.
------------------------------------------------------------------
De Mispelhoeve.
Schilderij in olieverf gemaakt door mijn vader Th. Pennings.
24 mei 2020 ~
Zoon Marcel ontdekte via internet weer een schilderij van zijn opa
en van mijn vader.
Het was te koop.
Na onderhandelen door mij en de verkoper kon ik het ophalen en
kwam het weer terug in de familie.
De vorige eigenaar was Bauke Hüsken die graag schilderijen verzamelt
van oude stadsgezichten, met name Eindhoven.
De Mispelhoeve is een begrip in Eindhoven en omstreken.
Het is een oude boerderij, nu herberg De Mispelhoef.
Mijn vader kreeg eind jaren zestig/begin jaren zeventig de opdracht
om het te schilderen. Er werd hem een foto aangeboden waarop de
boerderij in een winters sneeuwlandschap lag. Zelf had hij liever ge-
wild dat het niet in een winters sneeuwlandschap gesitueerd lag.
Maar men wilde het graag als zodanig geschilderd zien.
Mijn vader gaf daar uiteraard gehoor aan.
Ik ken het schilderij. Ik heb het mijn vader zien schilderen.
Hij heeft het vaardig en snel geschilderd. De verf is schraal en daar-
door zie je de structuur van het schilderslinnen/canvas er doorheen.
Ik heb het schilderij schoon gemaakt. Het droogde zeer snel, zodat
ik het ook kon vernissen.
Bauke, dank je wel dat je persé wilde dat het weer in de familie terug
kwam.....
-----------------------------------------------------------------
Racisme......
Juni 2020 ~
Geschreven n.a.v de demonstraties wereldwijd tegen racisme.
En daarbij kwam ik op Facebook een veelzeggende foto tegen.
Een foto dat mij diep raakte.
Het deed mij het volgende schrijven.......
RACISME......
Een wond in de maatschappij die tot nu toe niet volledig te helen is.
Ik raakte diep getroffen door een zwart/witfoto op Facebook.
Een grof gebouwde blanke man met een pet op gaat breeduit pal voor
een gekleurde vrouw staan. Ze heeft een mondkapje voor vanwege
corona.
De man draagt geen mondkapje. De vrouw heeft een protestbord in
haar handen. Met grote letters staat daarop geschreven "Sey Their
Names."
De blanke man provoceert haar. Hij kleineert haar.
Hij blijft haar aankijken. Zij kijkt niet van hem weg. Zij staat waar
zij voor staat en mág daar staan.
De racistische man denkt daar heel anders over.
Hij meent in zijn recht te staan door te vinden dat de gekleurde vrouw
minderwaardig is, en hij zelf niet. Hij wil haar dat laten voelen.
De man echter is minderwaardig door het gedrag dat hij ten opzichte
van de gekleurde vrouw toont.
En toen ik de foto zag betrapte ik mijzelf op het feit dat ik me
schaamde omdat ik blank was. Het woord mislukt kwam in mij op als ik
aan mijn eigen ras denk. Dat ligt aan verschillende factoren.
Ik ga terug naar het verleden, waar de blanke mens zich superieur
ging voelen boven de mens met een andere huidskleur, cultuur
en religie.
De kruisvaarders trokken met geweld ten strijde naar Palestina om
de bevolking ervan te overtuigen dat het christendom het enige
ware geloof vertegenwoordigde.
Dat moest met geweld duidelijk gemaakt worden. Palestina werd
als het heilige land beschouwt van waaruit het Christelijke geloof
oorspronkelijk uitgedragen werd.
De kruisvaarders moesten onverrichterzake terugkeren.
De uitdragers van het christelijk geloof beschouwden de bewoners
als een heiden en dat was minderwaardig.
De kruistochten werden uitgevoerd door westerse christenen.
De westerse blanke mens ging op ontdekkingstocht.
Waar voet werd gezet op een ontdekt land werd ingenomen.
De eigenlijke bewoners werden slechts als inlanders gezien
en zelfs als wilden. De blanke mens heerste over het ontdekte
land om er zelf beter van te worden.
Dat betekende gaandeweg dat het land uitgebuit werd.
De bevolking was ondergeschikt aan de blanke overheerser.
Dat betekende veelal dat de eigenlijke bevolking hun cultuur
verloor!
De Indiaanse bevolking in Amerika is hier een duidelijk voorbeeld
van. Evenals de Aboriginals in Australië.
Slavernij.
Daar heeft de blanke mens zich op grove schaal schuldig aan gemaakt.
De pijn ervan is nog altijd voelbaar.
Vroeger op de lagere school werd ons duidelijk gemaakt dat de Gouden
Eeuw een gegeven was waar we trots op moesten zijn.
Het V.O.C. trok zeevarend de wereld over.
Nederlanders waren een zeevarend volk die flink handel dreven.
Wat bewust verzwegen werd op de lagere school was dat ons land zich
grof schuldig had gemaakt aan de handel in gekleurde mensen.
Zij werden slechts als een product gezien die het vermogen had om
voor de superieure belangrijke blanken werk te verrichten.
Zij werden tot slaaf gedegradeerd. Dit alles werd op de lagere school
bewust verzwegen.
Dat is volksverlakkerij te noemen.
Onze generatie bracht deze zwarte bladzijde in onze geschiedenis
eindelijk naar buiten. De generatie die wij zelf voortbrachten ging daar
terecht nog dieper op in.
En wat is de joodse bevolking wel niet aangedaan door de Duitsers
in de jaren dertig en veertig!
De Duitsers kozen binnen Europa als bezettende macht voor
het uitroeien van de joodse mens.
Dit gebeurde ook met zigeuners en mensen met een andere
geaardheid!
Deze verschrikking had geen enkele goedkeuring buiten de be-
zettende macht tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
En dan nu.
Je hebt nu de blanke mens die zich wil vasthouden aan het feit dat
het blanke ras in alle opzichten hoger aangeschreven staat dan de
gekleurde bevolking.
Dat is racisme.
Daarnaast heb je de blanke mens die daar tegen in opstand komt.
Hoe langer hoe duidelijker wordt dat racisme geen stand kan houden.
Ik noem een racist een mislukt individu die met zichzelf opgescheept
zit.
De blanke mens die zich boven de andere mens stelt met een andere
huidskleur, cultuur en religie daar schaam ik me voor.
De blanke mens die daar tegen in opstand komt daar voel ik mij goed
bij.
En waarom? Omdat zij de confrontatie met het racisme aangaan en
daar terecht tegen protesteren om dit uit te bannen.
We leven gezamenlijk op een prachtige planeet.
Daarin zijn wij allen gelijk.
Wat is mooier dan in een kleurrijke wereld te leven, waarin de mens
in al diens kleuren niet misstaat. En waarin we elkaars religie, cultuur,
verscheidenheid en geaardheid volledig accepteren.
Als we dat bereiken hoef ik mij niet meer voor mijn eigen ras te
schamen....
Els ~ 12 juni 2020.
Een kleurrijke wereld......
19-4-2017 ~ nabij de slechtvalken in De Mortel.
Fries paard.
------------------------------------------------
Ga naar vervolg op HEDEN WORDT
VERLEDEN deel 5......