Verslagen De Mortel.
De Wondere Wereld biedt je de verslagen van rondom de Gemert-
toren van Alticom in het Brabantse De Mortel waar de Falco pe-
regrinus gehuisvest is....
De verslagen van 2017.
Deel 2.
----------------------------------------------------------
( klik op foto voor vergroting )
--------------------------------------------------------
Juvenielen die al weten wat territorium verdedigen betekent!
Zondag 25 juni 2017 ~ beide juvenielen spelend met elkaar.
Na ontzettend warme dagen die tevens ook de zomer inluidde, was de
temperatuur die daarop volgde bijzonder welkom!
De thermometers duikelden naar beneden en dat was helemaal niet erg.
Daarom was het deze middag een aangename verpozing bij de valken in
De Mortel.
Sjef en ik arriveerden gelijktijdig met Judith.
De samenkomst was niet zomaar toevallig.
Allebei waren we blij elkaar weer te zien.
We streken op de spottersplaats neer, wat Gerrit112 pal daarna ook
deed.
Het leek alsof de familie Slechtvalk wist waar wij op wachtten.
Meteen kwamen zij luidkeels in actie.
Als eerste kwamen vrolijk fladderend de twee juvenielen aangevlogen.
Niet lang daarna kwam een oudervalk met prooi.
Een juveniel dook daar regelrecht op af, want het was een ouder met prooi.
"Een prooioverdracht!" riep Gerrit uit.
Er verscheen, leek wel, een buizerd, maar we twijfelden toch.
Wellicht een wespendief, vroeg Gerrit zich af.
Maar de twee juvenielen waren niet gediend van diens aanwezigheid.
We zagen dat de twee juvenielen al wisten wat het verdedigen van je
territorium betekende!
WOW!
Ze doken op de vreemde roofvogel die niet van wijken wist.
Hij scheen te denken: "Wat moet ik met die pubers. Moet ik daar nu
écht bang van worden?"
Maar ik had bewondering voor ze.
De niet precies te duiden roofvogel koos zelf het tijdstip waarop hij
verdween.
Een oudervalk dook op de bekisting neer rechts onder de onderste ring.
Een juveniel vond een plaats op de bovenste ring naast de nestkast, na
mooie speelse vliegbewegingen boven ons, samen met broertje of zusje.
Een andere valk vond een plekje tussen twee ringen in op een stellage.
Een juveniel bleef zich luidkeels roeren.
De prooivlucht was geëindigd rechtsachter bovenop de Toren.
Sputterde de juveniel soms tegen dat de prooi elders lag (?)
Zus Ans met zwager Fernand arriveerde.
Dat was ook voor Judith een prettig weerzien!
Het werd ook voor hen scoopje kijken en ver kijken met de verrekijker
ook al werd bij dat laatste het beeld dichtbij gehaald.
Na gezellig keuvelen en valkje kijken ondernamen Sjef en ik met Ans en
Fernand een heerlijke wandeling.
We schrokken bij het zien van de Snelle Loop. Het water stond na de
hitte schrikbarend laag, en in de bocht naar de Esperloop zelfs helemaal
droog!
De kudde Aberdeen Angus was letterlijk neergestreken in het hoge gras
op het veld achter de Toren.
Je zag ook op de velden de sporen van de droogte.
Het jacobskruiskruid stak zielig de kopjes de hoogte in. Zij hadden ook de gevolgen ondervonden van de hitte die alles en iedereen gepasseerd had.
We kwamen weer terug op de spotterplaats waar Dorine ook nog even was.
Het bleef rustig daarboven rondom de torentop.
De juveniel op de bovenste ring was er bij gaan liggen.
Gerrit nam afscheid van ons.
De middag vorderde.
Heel spontaan gingen we allen met Judith naar de camping waar zij een lang weekend verbleef.
Dat leverde een zeer gezellig samenzijn op, met lekkers, en in onder
andere ook het aangename gezelschap van Mary.
In het begin van de avond keerden we huiswaarts, na een fijne mid-
dag bij de mooie vliegbewegingen van de valken en een onverwachte
fijne visite op een bosrijk mooi vakantiepark ....
Er zijn 5 foto's van vriendin Judith toegevoegd.
Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. Zo lief!
Juveniel.
Niet geheel te duiden roofvogel.
Beide juvenielen.
Juveniel.
Juveniel op de bovenste ring, met rechts een juveniel in diens vlucht.
Fotografie Judith. Dank je wel!
Juveniel.
Juveniel op de bovenste torenring.
Fotografie Judith. Dank je wel!
Juveniel.
Fotografie Judith. Dank je wel!
Juveniel.
Fotografie Judith. Dank je wel!
Gerrit, Judith, Els (ik).
Judith, Els (ik), Ans.
Samen gezellig op de spotterplaats.
V.l.n.r. Gerrit, Els (ik), Ans, Fernand, Sjef.
Fotografie Judith. Dank je wel!
Sfeervol.
Ook weer een sfeerplaatje.
De hitte en de droogte eiste zijn tol!
Waterlelie in de Snelle Loop die het water moest missen!
De kudde Aberdeen Angus.
Waar wijzen deze twee heren eigenlijk naar?
Bij de splitsing van Snelle Loop naar Esperloop staat het helemaal droog!
----------------------------------------------------------
Juvenielen en jacobskruiskruid.
Zondag 9 juli 2017 ~ de fiere Toren in het zicht van het jacobskruiskruid.
Rond het middaguur belandden Sjef en ik op de zonovergoten spotters-
plaats bij de familie Slechtvalk.
Een ouder lieftallig echtpaar zat op het eerste bengske.
Zij kenden de slechtvalken en in grote delen de geschiedenis ervan.
De conversatie die met hen ontstond was hartverwarmend.
Pal voor onze komst hadden twee valken een duif op de tweede toren-
ring van bovenaf gejaagd.
Duifje zat bij de stellage links om zich veilig te voelen.
Een valk zat nu op de bekisting onder de onderste ring.
Een ander zat op een zijstang van de stellage rechts op de tweede ring
van bovenaf.
Ik zag door mijn kijker dat het om de twee juvenielen ging.
Weldra gingen zij weer op de vlucht terwijl duifje bleef zitten.
De fladderende vliegbewegingen boven ons lieten ons voortdurend naar hen kijken.
Telkens hoorden we een buizerd.
Die maakte zijn opwachting.
Een van de juvenielen was daar niet van gediend, en wist hem succesvol
te verdrijven.
Het was telkens af en aan vliegen van beide juvenielen.
Twee kanjers van vliegers!
Daarnaast zaten zij telkens regelmatig luidkeels op een plekje boven op de Toren.
Ondertussen arriveerde Piet.
Na ook met hem een gezellige babbel gemaakt te hebben, maakten Sjef en ik weer onze wandeling in heerlijk zomerweer.
In de Snelle Loop stond weer water.
De waterlelie voelde zich niet zielig meer.
Overal doemde het bloeiende jacobskruiskruid op, waar ik altijd extra
oog voor heb.
Mijn lievelingskleur van kindsbeen af is geel. Daarom wordt ik altijd vrolijk bij de aanblik van het kruid.
Ons fototoestel legde al dat zomerse geel dankbaar vast.
Keer op keer hoorden we de keelklanken van de beide juvenielen.
Het accentueerde onze wandeling. Het maakte het plaatje compleet.
We kwamen weer terug op de spottersplaats waar inmiddels twee spotters bij gekomen waren.
We maakten nog een algeneme babbel.
De twee juvenielen zaten nu op de dakrand van de Toren.
Duifje zat nog steeds op diens torenplekje.
Op de webcambeelden zijn de twee juvenielen niet vaak te zien.
Broertje en zusje Slechtvalk hebben niet de behoefte gehad om veel
in de directe nabijheid te zijn van de nestkast.
Om ze beslist te zien had je een bezoek aan de Toren nodig.
En laat ik dat nu helemaal niet erg vinden.
Halverwege de middag verlieten we het mooie plekske rondom de Toren.
En toch, het broedseizoen is ten einde.
De twee juvenielen zijn uitgegroeid tot twee prachtige sterke roofvo-
gels, die mijn hart sneller doen laten kloppen.
Spoedig zullen zij hun eigen levensweg gaan.
De natuur bepaalt wanneer.
En dat tijdstip is altijd voor hen op het juiste moment....
Copyright © 2017 VWG Gemert
Screenshot genomen pal voor ons vertrek.
Juveniel.
Juveniel.
Het bloeiende jacobskruiskruid.
Jacobskruiskruid.
Jacobskruiskruid.
Jacobskruiskruid.
Familie Eend in de grote waterplas.
Bengske-zit-Elsje.
Bengske-zit-Sjefke.
Een vrolijk veld achter de Toren.
Jacobskruiskruid. Een zomerse aanblik.
----------------------------------------------------------
Een ree dat te snel was......
Woensdag 26 juli 2017 ~ begroeiing in de Esperloop.
De zon twijfelde deze morgen.
Het had die nacht flink geregend. Een grijze wolkenmassa bleef even
hardnekkig hangen. Er vielen verloren druppeltjes.
De voorspelling was op deze dag droog weer.
De Toren in De Mortel riep.
Zijn roep werd gehoord.
Sjef en ik reden 's morgens naar de grijze kolos waar de slechtvalken
wonen.
Daar aangekomen troffen we een valk bovenop de Toren op de grootste
antenne aan.
Overal was het stil.
Het was aangenaam toeven op de spottersplaats, en zeker toen de zon
tevoorschijn kwam.
Regelmatig kwamen er groepjes fietsers langs.
Een echtpaar pauzeerde even op de spotterplaats. De taal die zij spra-
ken leek op Deens.
Niet lang daarna waren Sjef en ik weer alleen.
Een nijlgans ging op de wieken, evenals een reiger.
"Wat praat jij zachtjes,"zei Sjef op een gegeven moment tegen mij.
"Dat komt omdat het hier zo stil is, en daar geniet ik van," antwoordde ik.
De valk bleef op de antenne, totdat het plots toch het luchtruim koos.
Sjef en ik gingen weer aan de wandel.
De Snelle Loop en de Esperloop liepen dat het een lieve lust was.
Dat werkte aanstekelijk want wij bleven ook lopen.
Het water was helder. Je kon de bodem goed zien waar de zon op scheen.
Overal doken de varens rijkelijk op.
Ineens zagen we een roestbruin exemplaar.
Het bewoog.
Het zag ons.
In een spurt rende het weg.
Het was een ree dat voor ons te snel was om er een foto van te maken.
Wat jammer, zeg!
De manier waarop het zich uit de poten maakte hield mijn blik gevangen.
In sierlijke bewegingen wist het zich heel snel te verplaatsen.
We hielden ons stil en keken voortdurend alle kanten op in de hoop dit
prachtige dier weer te ontdekken.
Maar nee. Reetje was nergens meer te zien.
We vervolgden onze wandelroute om weer op de spottersplaats te belan-
den.
Opnieuw zat er een valk op de grootste antenne bovenop de Toren.
Een andere valk zat op de bekisting direct onder de onderste ring.
Mijn verrekijker vertelde me dat het om een juveniel ging.
Lang bleef antenne-zittertje niet, want hij/zij koos weer voor het
luchtruim onder de aangename zon.
Een vliegtuig naderde de Toren om het absoluut niet te raken. Het ging
om een groot passagiersvliegtuig die richting Eindhoven vloog.
Die middag reden wij ook weer richting Eindhoven.
We hadden weliswaar geen vluchten gezien van de slechtvalken.
Maar het rustig zitten op de Toren van ze, hun rots in de branding, hun thuishaven, accentueerde de stilte van dit mooie plekske waar het altijd heerlijk toeven is....
Valk op de grootste antenne.
Beiden op de spottersplaats.
In de verte de ingang van het terrein rondom de Toren.
Aan de wandel.
Bij het bruggetje. De bodem van de Snelle Loop.
Achter de Toren. Het jacobskruiskruid is nagenoeg uitgebloeid.
Sfeervol.
Juveniel op de bekisting onder de onderste ring van de Toren.
----------------------------------------------------------
Bekist valkje.
Zondag 6 augustus 2017 ~ "Tja, ik ben bekist vandaag!"
Beslist vroeg in de middag arriveerden Sjef en ik in De Mortel op de
spottersplaats, waar verder niemand was.
In de verte zagen we enkele wandelaars die ook de rust zochten en von-
den op deze zomerse dag.
De wind en de zon waren aangenaam bij een heerlijke temperatuur.
We troffen in de luwte van de Toren een valk aan op de bekisting van
de Toren direct onder de onderste ring.
De valk leek veel op een juweniel met diens grijs/bruine dekveren en
donkere onderzijde.
Valkje leek bekist want wist van geen wijken op de plek waar hij/zij zat.
Plotseling begon valkje te krijsen.
"Hij ziet een ander aankomen," merkte ik op, zonder dat ik die ander op
dat moment zag.
En ja hoor, weldra zagen we een valk moeizaam komen aanvliegen.
Waarom moeizaam? Er bengelde een flinke prooi aan zijn/haar poten.
De valk nam een ruime bocht. Hij/zij belandde op de bekisting naast be-
kist valkje. Dat ging nu niet bepaald potig. Luide protesten kwamen uit twee valkkeeltjes.
Tja, het werkte dan ook "voor geen meter"
Dus de valk met prooi droop af.
Stuntelig vloog het weg over het landgoed rechts tegenover de Toren.
Maar ja, waar heen met die prooi?
Sjef en ik voelden het al aankomen.
Inderdaad, de valk vloog terug, en dook met de prooi het dak op van de Toren.
Bekist valkje protesteerde niet.
We bleven de Toren gadeslaan.
De rust keerde weer, ook al waren twee fietsende stellen luid kweb-
belend op de spottersplaats neergestreken.
Ze doken op de picknicktafel af omdat ze genoeg prooi bij zich hadden.
De fietsen waren aan de kant gezet.
Druk pratend en met het verorberen van hun prooi zaten de twee oudere
stellen genoeglijk bij elkaar.
Ze kwamen duidelijk niet voor de valken.
Zij wisten denk ik niet dat die er zaten.
Sjef en ik ondernamen weer een wandeling.
Telkens hoorden we een buizerd.
Diens keelklank hoort ook helemaal thuis op dit mooie plekske.
De Snelle Loop raakt hoe langer hoe meer begroeid.
In het najaar zal dat wel weer flink aangepakt worden.
De waterlelies blijven ijverig bloeien.
Op het veld achter de Toren graasden de kudde Aberdeen Angus.
Het geruis van de zomerwind deed je deze jaargetijde extra en aan-
genaam voelen.
We keerden weer terug op de spottersplaats.
De twee oudere stellen hadden kennelijk hun prooi op, want zij waren
er niet meer.
Ondertussen was Gerrit weer gekomen.
Bekist valkje zat nog steeds op zijn/haar plek.
Gerrit zag een valk zitten daaronder in het raam, naast de stellage van
een lamp.
Het zat in een hoekje, want meer ruimte was er niet.
De valk met prooi zat misschien wellicht nog steeds op het torendak
om een gevuld buikje te krijgen.
Nagenoeg halverwege de middag keerden Sjef en ik weer huiswaarts,
om thuis in de koelkast te duiken, om in de tuin tussen de bloemen een
prooi-ijsje te gaan eten.......
Overal vind je er bramen.
Nabij de Toren.
Sfeerplaatje.
En wat denk je van deze....
De top van de Toren.
Waterlelies.
---------------------------------------------------------
"Wij rusten uit."
Zondag 20 augustus 2017 ~ langs de waterkant van de Snelle Loop.
Grijze wolkenpartijen pakten zich telkens samen, om regelmatig toch de
zomerzon toe te laten. Reden genoeg om deze middag de valken in De
Mortel weer te bezoeken. Dus deden Sjef en ik dat ook.
Begin van de middag arriveerden we op de spottersplaats.
We waren niet alleen.
Ruud en Yvonne waren er ook. Gaandeweg de gesprekken wisten we van
elkaar wie wie was. Vandaar dat ik de namen van hen graag noem.
Er kwam een valk fladderend aangevlogen. Ik dacht aan een juveniel.
De valk nam plaats op de bekisting van de Toren onder de onderste ring.
We hadden onze telescoop weer bij ons. Hoe meer ik daar doorheen
keek hoe meer ik twijfelde dat het om een juveniel ging. Ik zag aan het
formaat en aan de bouw dat het een vrouwtje moest zijn.
Yvonne zag dat het om VV ging.
Er kwam opnieuw een valk aan. Na enig gefladder, en na zwevende rond-
jes belandde de valk onder de bekisting voor een raampje naast de
lamp.
Door de telescoop zag ik dat het om een ouder ging.
De donkere dekveren vertelde me dat het om VM ging. Yvonne zag dat
ook.
Beide valken bleven heerlijk zitten.
Ze rustten uit tegen de Toren aan, na een succesvol broedseizoen.
Weldra kwam een derde valk aangevlogen die fladderend op de dak-
rand belandde.
Het was een juveniel.
Ook hij/zij bleef rustig zitten.
Het was stil rondom ons heen. Af en toe vloog er een duif, of een
kauwtje over ons heen.
Roodborstjes zaten op het prikkeldraad langs de Hemelsbleekweg. Ik
zag dat via mijn verrekijker.
Om deze tijd van het jaar gaan ook de andere gevleugelde vrienden/jes
altijd in de rustpauze.
Sjef en ik ondernamen weer een wandeling.
Her en der duiken er weer paddenstoelen op. Afgevallen dennenappel-
tjes lagen ook op de bosgrond verspreid.
Sommige kleuren groen van de loofbomen, en van de struiken waren
enigszins verkleurd. Het felle groen was zo fel niet meer.
Een wat onaangenaam windje trok aan onze zomerse outfit.
Maar het deerde ons wandelplezier niet.
Op de spottersplaats terug gekomen gingen we met Yvonne en Ruud
met onze gesprekken weer even vrolijk verder.
Natuurijk hadden de slechtvalken daarin de hoofdrol.
VV en VM zaten nog steeds op hun plekje tegen de grijze Toren aan,
waar het zonnetje telkens tegenaan scheen.
De juveniel was weer op de wieken gegaan.
Met Ruud en Yvonne stapten we gelijktijdig in onze auto's.
We namen afscheid van hen, en van de valken.
Maar er is altijd weer een volgende keer op dat mooie plekske bij
de Toren......
VV.
VV.
Een vreemde vogel.
VV.
Langs de Hemelsbleekweg.
Samen aan de wandel.
Dichte begroeiing.
Sfeervol.....
---------------------------------------------------------
Op een mooie septemberdag....
Woensdag 20 september 2017 ~ het veld naast de Toren is gevuld met de
kudde Aberdeen Angus.
September liet zich heel mooi zien.
Naast mooie wolkenpartijen kreeg de zon ruimschoots de kans om door
te breken. De temperatuur was aangenaam.
Reden te meer om de valken in De Mortel weer te gaan opzoeken.
Halverwege de morgen arriveerden Sjef en ik op de Hemelsbleekweg.
Weldra zaten we op een der picknickbenkses om een valk op de bekis-
ting bovenin de Toren te kunnen gadeslaan en te kunnen fotograferen.
Op de cambeelden, vlak voordat wij vertrokken, had ik al gezien dat
er minimaal een valk thuis was.
De valk op de bekisting leek op een juveniel als je naar de onderzijde
van de valk kijkt.
Het was rustig rondom de thuishaven van de valken.
De kudde Aberdeen Angus had voor het veld tegenover de Toren gekozen.
Jong en oud lagen heerlijk bij elkaar in het zonnetje.
Er kwam een valk aangevlogen. Hij/zij vloog een aantal rondjes rondom
de top van de Toren.
Luid schetterend verdween het achter bovenop de grijze kolos.
Niet zo heel lang.
Opnieuw vloog hij/zij diens rondjes om opnieuw op de Toren te ver-dwijnen.
Er vloog een nijlgans laag over de Snelle Loop.
Op dat moment besloten we om weer een heerlijke wandeling te maken.
De eerste herfstsporen waren zichtbaar.
Om ons heen hoorden je telkens eikels op de grond vallen.
Dennenappels groot en klein lagen overal verspreid.
De eerste verdorde bladeren lagen op de grond.
Er zijn beslist bomen gemarkeerd om gerooid te worden.
Staatsbosbeheer houdt alles er goed bij.
Een rund, diep zwart van kleur, een jong, was totaal niet bang van ons.
Het lag rakelings langs de afrastering af op het looppad tegenover
de Toren.
Het liet zich onze aanraking en woorden graag welgevallen.
De warme gloed van de zon priemde overal door, daar waar het de
begroeiing en de aarde raken kon. Dat gaf je een mooi sfeerbeeld.
Na de aangename wandeling kwamen we weer terug op de spottersplaats.
De valk op de bekisting was op de wieken gegaan.
Het was rustig daarboven.
Sjef en ik bleven nog een tijd zitten omdat het zonnetje ons goedge-zind was.
In de eerste helft van de middag keerden we huiswaarts om ook een
zonrijke stad te ontmoeten.......
Copyright © 2017 VWG Gemert
Drie cambeelden: valk op de dakrand van de Toren.
Valk op de balustrade van de Toren.
Valk op de balustrade van de Toren.
Valk op de bekisting van de Toren.
Als ik de Toren voor de foto nog rechter had gezet was ik spontaan van de spottersplaats afgeduikeld.
De eerste herfstsporen.
Sfeervol!
"Ik hoor jullie aankomen, hoor."
"Ik luister graag naar jullie."
Tijdens de aangename wandeling.
Tijdens de aangename wandeling.
---------------------------------------------------------
Herfstwandeling ~ 1.
Woensdag 25 oktober 2017 ~ ook bij de valken laat de herfst diens mooie
kleuren zien.
De dag was grijs, met af en toe een heel voorzichtig zonnetje.
Het grijs met de warme kleuren om je heen gaf je een extra herfst-
gevoel.
De wind trok aan en liet de verkleurde bladeren rijkelijk vallen.
Onder deze omstandigheden reden Sjef en ik deze morgen naar de
valken in De Mortel.
Het was de atmosfeer die aan mij trok.
Het beantwoordde voor mij het ultieme herfstgevoel.
Ik had daar op gewacht.
Toen we bij de thuishaven van de slechtvalken aankwamen werd je
naar de stilte toegetrokken, ondanks het geluid van de aantrekkende
wind die over de spottersplaats blies.
We namen op een bengske plaats.
Er was geen valk te bekennen. Met de verrekijker speurde ik de Toren
af. Maar nee, er zat niets wat op een slechtvalk leek.
Daarom besloten we om een mooie herfstwandeling te gaan maken.
De wandeling begon en weldra zei een valk dat we de wandeling konden
maken in diens gezelschap.
Het plaatje was compleet.
De valk dook op de bekisting van de Toren onder de onderste ring.
Aan onze beschoeide voeten lag een tapijt van herfstbladeren.
De verkleurde loofbomen doken her en der op, evenals de loofbomen
wiens blad nog groen was. Maar het had reeds zijn frisgroene kleur
verloren.
De varens hadden hun groene jasje ook nog aan.
Paddenstoelen staken hier en daar triomfantelijk omhoog tussen het
gebladerde op de grond.
Duiven klapwiekten boven ons, om elders neer te strijken.
Kauwtjes lieten af en toe hun kauwende keeltjes horen tussen de boom-
toppen door.
Het geruis van de herfstwind verstomde als de grip op de bomen onder-
broken werd.
Rijkelijk lagen de eikels op de grond van de eikenbomen die we passeer-
den.
De grond was vochtig door de regen die er de afgelopen dagen gevallen
was.
Waar we ook keken de herfst was beslist aanwezig.
Dat lieten wij dan ook aan ons fototoestel weten.
We kwamen weer op de spottersplaats waar de slechtvalk nog steeds
rustig op de bekisting van de Toren zat.
De wind trok aan onze kleren, maar dat hoorde erbij.
Het bleef verder rustig.
We hadden een mooie herfstwandeling gemaakt, waar wij voor kwamen.
Het mooie valkenplekske stelt ons daarin nooit teleur.
Het valkengevoel was er helemaal dankzij de slechtvalk op de Toren.....
Bomen in het vlakke land laten hun bladeren los.
Zij laten eerst hun mooie tinten zien voordat zij de aarde raken.
Bomen in de parken, in de steden en in het bos.
De voeten geworteld in de zwarte grond waar zij houvast maken.
De wind die aan de takken schudt en de bomen van hun kleed ontdoet.
De bomen staan stil en naakt in de koude winterdagen.
Totdat de Lente in haar voorzichtige warmte hen weer ontmoet,
En de bomen hun de bladeren in ontluikend groen weer schenkt, zonder
te hoeven vragen......
Els – 21 september 2008.
Wandel aangenaam met ons mee......
Klik:
---------------------------------------------------------
Herfstwandeling ~ 2.
Zaterdag 11 november 2017 ~ herfstrood nabij de Toren.
Grijze wolken pakten zich dik samen toen Sjef en ik begin van deze
middag naar De Mortel reden om de valken weer te bezoeken.
De herfst had ons niet in de steek gelaten en had zijn werk voortge-
zet.
Toen we op de spottersplaats aankwamen arriveerde een zilverreiger
en dook neer langs de waterkant van de Snelle Loop.
Achter de grijze wolkenmassa probeerde de zon om tevoorschijn te
komen. Dat lukte af en toe moeizaam.
Het waren wolken die duidelijk aankondigden dat er opnieuw regen
op komst was. Zij beloofden aan ons om bij onze momenten geen drup-
peltje te laten vallen.
We voelden de kou terwijl we op een van de bengskes zaten. De herfst-
wind blies niet al te hard, maar toch.
Op de Toren zat op de bekisting onder de bovenste ring weer een valk.
Hij/zij leek opnieuw tegen Sjef en mij te zeggen, dat we voor de twee-
de keer een herfstwandeling konden maken in het gezelschap van de val-
ken.
We stonden op en gingen aan de wandel.
Er was over de wandelroute weer een wielrennerstraject uitgezet waar
we rekening mee moesten houden.
Stoere mannen van middelbare leeftijd, gehuld in de outfit van een ware
wielrenner, trotseerden de regenkou en de drassige grond en de glibbe-
rige ontelbare herfstbladeren.
"Hallo," "Hallo", klonken barse keelklanken, niet van een slechtvalk
maar van de stoere kerels op twee wielen als zij kwamen aangestormd. Zij wilden vooral hun snelheid niet verliezen.
Maar, stoere heldhaftige kerels, tegen een slechtvalk kunnen jullie toch
niet op. Zij halen jullie, vliegend nog wel, met gemak in.
We liepen over een tapijt van bladeren die de regen opgesoupeerd had
en daarom nog altijd gehuld zat in een natte jas.
Er waren loofbomen die nu nog mooier verkleurd waren, en er waren
loofbomen die nog even langer hun groene jas wilden aanhouden, ook al
zag het groen er niet meer zo fris uit. Menig blaadje hadden ook deze
bomen reeds verloren.
En ook waren er loofbomen die hun bladeren reeds volledig kwijt waren.
Af en toe kwamen we een klein paddenstoeltje tegen die kennelijk niet
groter wilde worden.
De herfst voelt duidelijk dat de winter op komst is. De nachten worden
steeds langer en kouder.
We keerden op de spottersplaats terug.
De slechtvalk week niet van de bekisting van de Toren.
De zilverreiger had een ander plekje langs de Snelle Loop gevonden.
De vogels hielden zich stil.
Je zag ook geen vogels vliegen.
Wij trotseerden nu de kou om van de stilte bij de Toren te genieten.
Toen we huiswaarts keerden zat de slechtvalk er nog.
We werden begroet door schapen in het aangrenzend weiland aan het
begin van het verharde deel van de Hemelsbleekweg.
Zij deden mij aan Kerstmis denken.
In de Kerstnacht zouden zij niet misstaan.
We sloegen rechtsaf om de Toren achter ons te laten.
De grijze kolos biedt de slechtvalk jaar na jaar een uitstekende thuis-
haven, en dat voelt goed.....
Wandel sfeervol met ons mee....
Klik:
----------------------------------------------------------
"Wij zijn een kerstboom aan het optuigen."
Donderdag 14 december 2017 ~ het is stil daarboven.....
Na vroege winterse dagen, waar bijna geen doorkomen aan was,
togen Sjef en ik deze morgen naar de valken in De Mortel.
Daar aan gekomen blies er een venijnige wind over de spottersplaats.
Hier en daar rondom lagen er nog restjes sneeuw.
Eenmaal op een bengske gezeten zagen en hoorden wij dat het stil
daarboven was.
Meegezogen door de wind fluisterde een valkenkeelklank in mijn ge-
oorbeld oor dat VV en VM op het dak van de Toren een kerstboom
aan het optuigen waren.
Ik kreeg nog een complimentje van ze dat ik het in onze woonkamer
zo mooi versierd had, samen met hij-zonder-veren. Zij hadden de
foto ervan op mijn Facebook gezien.
Daarop zei ik: "Dank je wel," waarop Sjef zei: "Wat zit jij te l....n!"
Een vraag die niet beantwoord werd. Leek mij toch even beter.
Omdat het koud was, geen valkje te zien was, gingen we weer aan de
wandel.
Alle loofbomen waren kaal. De wind had er voor gezorgd dat de af-
gevallen bladeren rondom de stammen gegroepeerd lagen. Het vorm-
de een bladerentapijt.
Je moest goed uitkijken waar je liep. De grond was erg glibberig.
Telkens dreigde het te regenen.
De lucht kende donkergrijze wolken, maar ook open gebieden.
Daardoor zag je voorzichtig blauw en kreeg de zon ook een kans.
Ook andere vogels namen hun rust. We zagen er geen eentje. Zelfs
de kraaien hielden zich stil, tot plots de klank van de buizerd weer-
klonk in de stilte van de wind.
Het gaf het rustieke van deze plek weer.
We kwamen weer terug op de spottersplaats.
Wederom bracht de wind de keelklank van een valk in mijn oor, die
me wist te vertellen dat de kerstboom klaar was.
Blij zei ik: "Ik wens jullie een heel fijn Kerstfeest en voor volgend
jaar weer een mooi broedseizoen".
Sjef vroeg: "Heb je het nu tegen de valken?"
Ik durfde nu wel te antwoorden: "Ja, ik heb het tegen de valken".
"Juist, ja...", zei Sjef, even niet wetend wat te denken.
In het begin van de middag verlieten we de spottersplaats.
Het was voor het laatst in 2017.
Op het einde van de Hemelsbleekweg wisten witte en zwarte schapen
ons te vertellen dat zij nu even niet bij nachte lagen, maar overdag,
ook al was het binnenkort 24 december.
Ik zei "Okee" omdat Sjef kennelijk niets meekreeg.
Want hij zei: "Okee dus, we kunnen nu gaan?"
Ik antwoordde: "Ja, we kunnen nu gaan."
De auto verliet de Hemelsbleek weg met de wetenschap dat in het
nieuwe jaar een nieuw broedseizoen van de valken in het verschiet
ligt......
Met een vuurrode "kerstdas".
Rustiek.
Wederom de Toren waarboven het rustig is.
Sjef aan de wandel.
Goud zonlicht.
....zij lagen overdag in het veld....
---------------------------------------------------------
Dit is het einde van VERSLAGEN DE MORTEL 2017.
In VERSLAGEN DE MORTEL 2018 gaan we
weer even vrolijk verder....
--------------------------------------------------------