Verslagen De Mortel.

De verslagen van 2021.

Deel 2.

De Wondere Wereld biedt je de verslagen van rondom de Gemert-

toren van Alticom in het Brabantse De Mortel waar de Falco pe-

grinus gehuisvest is....

------------------------------------------------------------------------------------

( klik op foto voor vergroting )

------------------------------------------------------------

Dinsdag 1 juni 2021 ~ juveniel op de bovenste ring van de Toren.

De tweede die we zagen rechts van de nestkast.

Via de webcams zagen we hoe de twee juvenielen de sprong waagden.

Ze verlieten het nestrooster en ontdekten de daarachter gelegen bovenste

torenring.

Hun leefwereld werd daarmee plotseling groter.

De parmantige lijfjes waggelden triomfantelijk over de ring. Ze wisten dat

dit de eerste stappen waren naar het volwassen leven. 

Het luchtruim lonkt!

Dat was de reden waarom Sjef en ik in de vroege morgen weer naar De

Mortel reden. Ik wilde het takken van beide mooie vogels ook in het echt

zien.

Het was opvallend druk op de weg. Even stonden we dan ook in een file.

Gelukkig loste dit snel op en konden we linea recta doorrijden naar De

Mortel.

Eenmaal gezeten op de spottersplaats zagen we alleen de hoge Toren

tegen een strakblauwe lucht aan. Sjef keek via zijn mobiel naar het cam-

beeld van Beleef de Lente. We zagen samen dat een juveniel links van

de nestkast achter een paal van het hekwerk zat. Daarom zagen wij

hem vanaf de spottersplaats niet zitten. Voor ons rechts van de nest-

kast.

Ons geduldig wachten werd beloond toen de andere juveniel links van

de nestkast, vanaf de spottersplaats af gezien, kwam aanwaggelen. Hij

koos voor de betonrand. Onze compact camera zag hem ook.

Sjef bleef met de verrekijker de ring in de gaten houden.

"Daar komt de ander!" riep Sjef enthousiast. Juveniel hekwerkzittertje

kwam ook in beweging.

We zagen ze allebei!

En daar kwamen we voor.

Een ouder maakte diens opwachting hoog in de lucht. De twee juvenielen 

reageerden daar ogenblikkelijk luidkeels op. Het liep naar half 11. Etens-

tijd zullen ze gedacht hebben.

Maar de oudervalk maakte geen aanstalten om voor de Toren te kiezen.

De juveniel rechts waggelde naar de nestkast en hipte het nestrooster op

om vervolgens even flink zijn vleugels in beweging te zetten.

Het werd rustig daarboven.

Sjef en ik maakten in dit prachtige weer een zeer aangename wandeling.

De natuur leek plotseling uit zijn voegen te barsten, omdat het eindelijk

zijn weldadige groen kon laten zien.

De vogelkeeltjes lieten zich ook telkens horen.

Opzij van de Toren, vanaf de spottersplaats gezien, was de juveniel

( die we als eerste zagen ) neergestreken.

Dat waren ook weer foto's waard.

Er kwam een fiets aangereden met een dame erop. Ze zocht naar

J*han Klaassen.

Ik antwoordde haar: "Jan klaassen ken ik wel." De vrouw lachte.

Verdere hulp konden we haar helaas niet geven.

Ze wist dat ze op de Grotelse Heide moest zijn. Daar was ze dan ook.

Ze besloot om weer verder te gaan zoeken. En ze fietste weer verder.

Sjef en ik kwamen weer terug op de spottersplaats. Spotter Piet was er

inmiddels.

We hoorden beide juvenielen omdat een ouder de nestkast indook.

We zagen niet of het om aanvoer van een prooi ging.

De ouder bleef niet lang in de nestkast.

Even later vlogen beide ouders telkens hoog boven de Toren.

Via de mobiel op de roostercam zagen we dat een juveniel in de nestkast

zat.

De andere juveniel zagen we niet meer.

Daar had je de zoekende dame op de fiets weer. Sjef gaf haar te kennen

dat de Grotelse Heide diep naar achteren liep. Piet had haar ook al

aangesproken. Ook hij kon haar niet helpen.

De dame gaf niet op, en weer reed ze terug.

Het liep naar het middaguur. We hadden gekregen waar we voor gekomen 

waren. En dat gaf ons een dankbaar en blij gevoel. Wat zijn het toch twee

mooie kanjers!

Voldaan reden we toen huiswaarts met een groet naar Piet.....

Copyright © VWG 2021 Gemert

Welterusten juvenielen. Morgen zien wij jullie weer ter plekke!

"Wat een ruimte voor mij "

De tweede juveniel die van rechts uit op het nestrooster hipte.

"Ik ga aan de wandel."

Heerlijk wandelen in prachtig zonnig weer.

Sjef wil het bruggetje verlaten.

Juveniel was opzij van de torenring gewandeld.

"Ik zie jou! "

De varens duiken overal weer op.

Naald -en loofbomen.

Sfeervol....

-------------------------------------------------------------------

Dinsdag 15 juni 2021 ~ juveniel op het hekwerk op het dak van de Toren.

De lucht was grijs. Hier en daar stapelden zich wolken die enigszins de

zon de kans boden om door te breken.  Je zag ook  bescheiden stukjes

blauw.

De temperatuur was heerlijk. De zomer trappelt van ongeduld om vaste

voet te gaan krijgen. De temperaturen liegen er al niet om.

Sjef en ik tuften maar wat graag weer naar De Mortel.

We hadden de juvenielen gezien terwijl ze reikhalzend vanuit de nest-

kast naar het enorme luchtruim keken.

We hebben de juvenielen gezien terwijl ze uit de nestkast waren gestapt

en de Toren als een ideale takkende plek zagen.

En nu wilden we ze zien vliegen.

We zaten alleen op de spotterplaats. Telkens zagen we de zon twijfelen.

Wie niet twijfelde was een oudervalk die ontspannen in de kleine antenne

bovenop de Toren zat rechts vanaf de spottersplaats gezien.

Deze situatie bleef even zo.

Dan worden we geconfronteerd met de twee juvenielen in de lucht.

Ze speelden tikkertje, buitelden om elkaar heen en schetterden tegen

elkaar, terwijl de oudervalk op de antenne toekeek.

Op een gegeven moment vloog de oudervalk met hen mee. Mijn vermoe-

den was dat het om het vrouwtje ging.

Ze speelde even vrolijk mee. Het leek of ze haar kids aanspoorde om in

hun vlucht allerlei manoeuvres te moeten gaan uithalen. Dat deden ze dan

ook. De oudervalk vloog buitelend om hen heen, vloog naar hen toe, zodat

beide juvenielen verschillende bochten moesten maken om de ruimte te

kunnen krijgen om verder te vliegen. Alle drie zwenkten ze telkens om elkaar heen.

Wat was dit mooi om te zien.

De Toren werd niet vergeten. Telkens vlogen ze om de top van de Toren

heen. Vervolgens landden ze daarop.

De oudervalk vloog weg.

Dit was voor Sjef en ik de ideale gelegenheid om weer een mooie wande-

ling te maken. Dat deden we dan ook.

Af en toe verstomden de vogelgeluiden om ons heen.

Immers, er vloog genoeg jong spul rond. En dat vond ik een hele fijne

gedachte.

Hier en daar stond het vingerhoedskruid  in bloei. De loofbomen stonden

dik in hun bladeren. Het weelderige groen was overal om ons heen.

We kwamen weer terug op de spottersplaats waar twee koppels zaten. 

(om in slechtvalktermen te blijven)

Ze waren met de fiets gekomen. Een koppel zat er vaker, en wist iets van

de slechtvalken, bijgepraat door fervente spotters. Ik ben ook fervent en

liet hen de door mij zojuist genomen foto's zien, zodat ook zij de gelegen-

heid kregen de valken van nabij te zien.

Opnieuw werden we geconfronteerd met de speelse vliegvaardigheden

van de juvenielen samen met een oudervalk.

Een juveniel vloog zelfs erg hoog van de Toren weg. Hij keerde ook weer

om, want het speelse vlieggedrag ging weer even vrolijk verder.

Telkens keerden ze op de Toren terug. De oudervalk deed dat ook, en

hield haar/zijn  kids nauwlettend in de gaten.

Waar we voor gekomen waren werd  geducht beloond.

Het liep naar het einde van de morgen.

Beide juvenielen zaten heerlijk bij elkaar op de dakrand uit te rusten.

Op de valreep kwam Piet. Het leek of hij het stokje van ons overnam.

Voldaan reden we naar huis.

Onderweg op een lantaarn zat een koppel aalscholvers. Ik voelde dat als

een traktatie, na de vele mooie traktaties van de geliefde slechtvalken....

Copyright © VWG 2021 Gemert

Vlak voordat we vertrokken. De nestkast heeft de twee juvenielen los

gelaten....

Omdat het om veel foto's gaat heb ik ze in een album gezet.

Veel plezier ermee!

KLIK:

-------------------------------------------------------------------

Woensdag 7 juli 2021 ~ juveniel met prooi op de bekisting van de Toren.

Omdat het luchtruim lonkt kiezen de juvenielen HSK en HSV hoe langer

hoe meer voor het grootse luchtruim. Hun leefgebied wordt daardoor hoe

langer hoe groter.

Dat ondervonden Sjef en ik toen we deze morgen weer nabij hen waren.

Ik liep de spottersplaats op. Sjef was onze auto nog aan het afsluiten.

Een hoop gekrijs. Het waren overduidelijk de bekende keelklanken van

de slechtvalk.

Heel laag over het beplante veld tussen de spottersplaats in en de Toren

buitelden drie slechtvalken om elkaar heen. Aangezien ik onze camera's

nog in de cameratassen had zitten kon ik dit mooie schouwspel helaas

niet vastleggen.

Ik zag dat het om beide juvenielen ging en een ouder. De ouder dook tus-

sen de beide juvenielen in. Hij/zij leek hen aan te sporen om behendig in

het vliegen te worden. Ze moesten daardoor allerlei manoeuvres  uitvoe-

ren om elkaar te ontwijken. Dat deden zij uitstekend.

Toen gingen zij gedrieën peilsnel de hoogte in om links langs de Toren af 

voorlopig te verdwijnen.

We  bleven nog enige tijd op een van de bankjes op de spotterplaats

zitten. Omdat het rustig bleef maakten we een mooie wandeling.

Het weer was aangenaam. De zon scheen en het was droog.

En dit opnieuw naast vele regenachtige dagen.

De vrolijke vogelgeluiden buitelden weer om ons heen. Af en toe kwaak-

te een kikker in de grote poel.

Twee kalveren van de kudde Aberdeen angus maakten zich niet al te

moe.

Het jacobskruiskruid op het veld achter de Toren wuifde in de wind. Het

stond weer in bloei. Ik wordt altijd blij van de gele kleur die de bloempjes

dragen. Vandaar dat onze fotocamera ze wist te "vangen."

We kwamen weer op de spottersplaats terug.

Weldra kwamen twee valken aangevlogen. Het gefladder vertelde ons

dat het wellicht om de terugkerende juvenielen ging.

Een dook achterop de Toren. De ander wist de bekisting (ontluchter) op

de Toren te vinden met prooi.

Ondertussen maakte spotter Piet weer zijn opwachting. Dat leverde een

gemoedelijk gesprek op. 

Even later kwam een stel de spottersplaats opgelopen met hun hond.

Zij kenden Piet goed.

Het liep naar het einde van de morgen. We kozen ervoor om weer huis-

waarts te keren.

Ik heb kunnen aanschouwen dat beide juvenielen zich nadrukkelijk klaar-

maken om uiteindelijk te vertrekken om hun eigen zelfstandige weg te

gaan. Getuige de beelden ervan laag scherend over het veld pal voor de

spottersplaats.

Voldaan reden we terug naar Eindhoven.... 

Copyright © VWG 2021 Gemert

Een meestal lege nestkast.....

Juveniel met prooi.

Op het hoekje.

Aan de wandel.

Blik op het "zwaluwheuveltje" Overal rondom rijkelijk begroeid.

De kalveren.

Bloeiende jacobskruiskruid.

Het bloeiende kruid.

Het bloeiende kruid.

De Snelle Loop.

Zicht op de Toren.

Een distel in de berm van de Hemelsbleekweg....

-------------------------------------------------------------------

Dinsdag 20 juli 2021 ~ oudervalk op de grootste antenne op de Toren.

Ik denk het mannetje.

In schitterend zomerweer waren we deze morgen weer bij de slechtvalken

in De Mortel.

Iedereen hunkerde naar de zon, na opnieuw langdurige regen. Dat bracht

ernstige gevolgen met zich mee! Overstromingen in veelal vredige heuvel-

achtige gebieden zoals in Zuid-Limburg.

De uitbundige zon die daarna kwam legde het in een vriendelijke gloed.

Maar de aanblik ervan kon toch niet verzacht worden.

Het water zakt weer en weet de rivieren weer te vinden.

Met dat in het achterhoofd zaten Sjef en ik weer op de spottersplaats.

Ons landje had zojuist iets achter de rug, waarvan het volledige herstel

nog enige tijd zal duren.

We werden iedere keer geconfronteerd met een roep van een niet te dui-

den vogel. Het leek op een buizerd, maar dat was het toch niet. We zagen

hem telkens niet.

Het bleef stil bovenop en rondom de Toren, nadat een oudervalk de bekis-

ting van de Toren verlaten had. Ik vermoedde dat dit weer het vrouwtje was.

We bleven enige tijd zitten in afwachting van. Maar er gebeurde verder

niets. Ik was al geneigd om alle grassprieten te gaan tellen. Ik besloot 

dat toch maar niet te doen.

We ondernamen een aangename wandeling. Een mountainbiker verstoor-de de wandelroute. De man zette er flink de spurt in. Hij had geluk langs

ons te kunnen uitwijken. Hij groette ons beleefd. Wij groetten terug. We

hadden geen zin om in discussie te gaan.

Het water van de Snelle Loop stond hoog vanwege de vele harde regen die

gevallen was. Het jacobskruiskruid stond nog steeds vrolijk in bloei.

Over de bospaden waren de boomwortels goed zichtbaar door de wegge-

spoelde grond vanwege, inderdaad, de vele regen. 

Plots zagen we de roepende vogel bruin van kleur. Aan de vleugels te zien

leek hij op een wespendief. Hij vloog definitief weg.

We kwamen weer terug op de spottersplaats.

Stilte alom.

We bleven rustig wachten. En gelukkig werd ons wachten beloond.

Luid krijsend kwamen twee valken aangevlogen. Eentje dook achterop de

Toren, de ander streek op de een na bovenste ring neer in ons blikveld.

Hij dook rechts opzij de ring op zodat we hem niet meer zagen. Dit alles

ging razendsnel. We hadden het zware vermoeden dat het om aangevoerde

prooi ging.

Of het ging om de twee juvenielen, of om een ouder met een krijsende ju-

veniel weten we niet zeker.

Achter de Toren vandaan hoorden we telkens het hongerige gekrijs van een valk.

Piet was inmiddels ook weer gekomen. We legden hem de situatie over

de roepende vogel uit. Ook hij zei dat het om een wespendief moest gaan.

Er streek een oudervalk op een stellage neer op de een na bovenste ring.

Ik vermoedde dat dit om het mannetje ging.

Hij had zich in zijn vlucht mooi laten zien voordat hij op de stellage van de

Toren dook.

We waren gelukkig niet voor niets bij ze op visite gegaan.

De morgen naderde zijn einde. We besloten weer huiswaarts te keren.

Ons werd door de familie slechtvalk verteld, en met name beide juve-

niel, dat hun vluchten hoe langer hoe groter worden.

Wie weet verlaten zij in de loop van augustus voorgoed het ouderlijk

nest....

Vermoedelijk het vrouwtje.

Vermoedelijk het vrouwtje.

Verstild.

Zicht op wat eerder door iedereen het kikkerpoeltje werd genoemd.

Heerlijk aan de wandel.

Bloeiende jacobskruiskruid.

Bloeiende kruid.

Wie het weet mag het zeggen. Ook mooi, hé!

En Marjo zei het. Dank je wel!

Het is Duizendblad (Achillea millefolium) 

Sjef met zijn mobiel in de hand na berichtje van zoon

Marcel.

Wat is het er toch mooi....

---------------------------------------------------------------

Woensdag 11 augustus 2021 ~ de Toren in nevelen gehuld.

Toen wij bij het hoge huis van de familie Slechtvalk deze morgen aan-kwamen was de lucht grijs en wierp het een welhaast doorzichtige deken

over het land.

Het was wat frisjes. De vogels hielden zich stil.

Op de spottersplaats keken Sjef en ik om ons heen. De grijze sfeer samen

met de temperatuur deed je aan de herfst denken. En toch was het volop

zomer.

Er was goed weer voorspeld na weer een wisselvallige periode.

Af en toe priemde een blikkerig zonnetje door het wolkendek. We waren

hoopvol gestemd. 

We zagen de top van de Toren nauwelijks. Er vlogen twee duiven langs

het nevelige gevaarte. Op de Toren zelf kon je niets waarnemen, daar zorg-

de de grijze deken voor ook wel nevel genoemd.

Het deed mij willekeurig aan Halloween denken ook al moest die toch nog

een poosje wachten. En toch, je kon zomaar een stel vleermuizen verwach-

ten scherend langs de Toren.

Plotseling weerklonk jengelig gekrijs boven op de Toren. Mijn gedachte

ging meteen naar een juveniel, omdat het zeurderig klonk. 

Diens roep werd beantwoord door een andere valk.

Toen werd het stil.

We gingen aan de wandel. De zon kreeg steeds meer kans om telkens

even door te breken. De nevel trok op. De temperatuur werd aangenamer.

Je voelde de zomer als het ware terugkomen.

Wat deed die verdwaalde paddenstoel dan nabij het bruggetje?

Het water in de Snelle Loop stond hoog. Het had weer dichte begroeiing

ontvangen.

Bij het vroegere kikkerpoeltje scharrelde een vogel rond. Hij stak zijn

snavel telkens in de modder langs de waterkant.

Ik zoomde in met onze compact camera. Het was een duif..... (?)

Er zijn weer verscheidene bomen gerooid. Op sommige plaatsen zag het

er kaal uit. Maar het betekent dat nieuw leven in beter daglicht weer kan

ontstaan.

We kwamen weer terug op de spottersplaats. De Toren had de grijze

deken van zich afgeworpen. Op de bekisting ervan onder de top zat een 

oudervalk. Ik denk het vrouwtje. Ze zat er heerlijk op haar gemak rond te

kijken.

Nog even en haar twee jongen zullen definitief op de wieken gaan.

De middag naderde. De wolken gaven de lucht de kans om het blauw te

laten zien.

De herfst moet nog even wachten en Halloween ook.

We verlieten de Hemelsbleekweg terwijl de slechtvalk ons nakeek....

Scharrelduifje. Dacht ik, zag er wat vreemd uit omdat het onder de modder zat.

Margot tipte me: geen duif maar een meerkoet. Dank je wel, Margot!

De nevel trekt op.

Ik bij een "houvastpaaltje".

Langs de Snelle Loop.

Sjef met de compact camera in de hand.

Er is gerooid.

Achter het hoge gras.

Aan de overkant van de Hemelsbleekweg.

De Toren liet zich weer zien.

Het vrouwtje...

------------------------------------------------------------------

Dinsdag 24 augustus 2021 ~ valk nabij de Toren. Waarschijnlijk het vrouwtje.

Sjef en ik profiteerden van deze mooie zomerdag door naar de valken in

De Mortel te gaan. De zomer van 2021 is beslist nat te noemen zonder

buitensporige hete dagen.

En als er dan een mooie dag, of enkele mooie dagen tussen zitten,  kun je

daar maar beter van profiteren. En dat deden wij dan ook tussen de druk-

te van een op handen zijnde verhuizing door.

We gingen er even tussenuit.

We kwamen in het begin van de morgen  aan en bivakkeerden ons weer

op de spottersplaats. Zoals gewoonlijk ben ik er altijd als eerste en zeker

toen ik zag dat er een valk op de bekisting/ontluchter van de Toren zat.

Zo te zien ging het weer om het vrouwtje. Zij zit graag op die plek. Ze

volgde nauwkeurig de bewegingen van Sjef bij onze auto. Ze keek hem na

toen ook hij de spottersplaats betrad.

Er gebeurde verder weinig. 

Af en toe hoorden we dat een stel kraaien ruzie hadden. Telkens legde ik

mijn oor te luister, maar ik kon helaas toch niet volgen waar herhaaldelijk de ruzie over ging.

We besloten toen om weer een wandeling te ondernemen.

We liepen over de Hemelsbleekweg de rust tegemoet.

Het water van de Snelle Loop liep via de sluis weer snel om vervolgens

kalm door te kabbelen. Het water stond hoog.

De grashalmen wuifden in de wind. Er was verder geen andere wandelaar

te bekennen. Dat vonden we niet erg. We werden opgenomen in de rust

van de natuur. 

We hoorden heel even de keelklanken van de slechtvalk. Het kwam van

de Toren vandaan.

Af en toe kwamen we een paddenstoel tegen. Zij duiken nu al op vanwege

het vochtige weer.

Het ruisen van de wind door het gebladerte van de loofbomen accentueer-

de de rust.

We kwamen weer terug op de spottersplaats.

Weldra zagen we een valk vliegen. De bekisting op de Toren zat er verla-

ten bij. Het was het vrouwtje dat wegvloog.

Het bleef even rustig totdat we rechts van ons achter de bomen hoog in

de lucht het gekwetter van slechtvalken hoorden. 

En daar kwamen ze aan: vier stuks!  Druk kwebbelend vertelden de juve-

nielen ons dat zij nog steeds thuis waren, en nog altijd graag in de lucht

met hun ouders luchtacrobaatje speelden. 

Ik probeerde ze met onze compact camera te "vangen". Dat lukte mij niet.

Wel vermoedelijk het vrouwtje. Zij zwenkte weg van de andere drie en be-

landde weer op de bekisting van de Toren.

Het mannetje met beide juvenielen hielden het vliegspelletje luid kweb-

belend nog even vol. Toen vlogen ze weg van de Toren om in het witte

dons van de voorbij drijvende wolken te verdwijnen.

Opnieuw werd het stil.

Voldaan keek ik naar de Toren, omdat we de familie Slechtvalk tegelijk

hadden gezien.

Toch blijven de juvenielen steeds langer weg. Zij zijn klaar voor hun de-

finitieve levensreis.

Het liep naar de middag. We besloten om huiswaarts te keren waar

verhuisdozen klaar staan om verder gevuld te worden......

Het vrouwtje ziet Sjef.

Sjef krijgt een en al aandacht.

Soms een prooirest (?) 

Ik op de spottersplaats.

Een blik op het begroeide zwaluwheuveltje.

Sjef aan de wandel.

Sfeervol!

Mooi!

De Toren.

Zon en schaduw.

Rustgevend......

------------------------------------------------------------------

Dinsdag 7 september 2021 ~ mannetje op de linker grootste antenne boven op

de Toren.

Grijze wolkjes sierden deze morgen boven in de lucht.

Ze zaten dicht bij elkaar. Het blauw priemde er af en toe tussendoor

zodat de zon even kans zag tussen al die wolkjes door te breken.

Dat was de situatie toen Sjef en ik naar De Mortel reden.

We kwamen op de Hemelsbleekweg aan. De situatie in de lucht was

onveranderd.

Toen ik op de spottersplaats kwam aangelopen zag ik meteen dat beide

ouders thuis waren. Zij leken ons te vertellen dat zij het nu rustig aan

doen. Dat kan ook na een succesvol mooi broedseizoen. De jongen

worden niet of nauwelijks gezien. Zij weten dat hun weg open ligt om

hun bestemming te gaan vinden. De natuur heeft hen dat ingefluisterd.

De natuur zegt ook tegen de ouders dat zij ze moet laten gaan.

Zij maakten zich daarom niet al te moe. Wij ook niet. Waar je ook om je

heen keek het was overal stil en rustig. 

Achter de Snelle Loop maakten een stelletje kraaien zich even druk,

maar dat verstomde spoedig. Het leek wel bij de stilte alsof zij schrokken

van hun eigen drukte.

Het valkenvrouwtje op de bekisting/ontluchter van de Toren keek voort-

durend om zich heen. Dat deed ook het mannetje die op de linker grootste

antenne zat bovenop de Toren. Het ging er rustig aan toe.

Sjef en ik maakten weer onze wandeling. Op dat moment ging een van 

de ouders even op de wieken om ook weer op de Toren terug te keren.

Wij zagen daarna ook dat het mannetje de grote antenne verlaten had.

Het ruisen van de wind door de bomen accentueerde de rust.

Vanwege de vele regen was het gras hard gegroeid. In hoge pollen doken

zij op.

De lucht liet aan ons meer blauw zien zodat de zon meer kans kreeg.

De temperatuur was zeer aangenaam.

Weer terug op de Hemelsbleekweg kwamen we enkele fietsers tegen.

Het hoort bij de rust van de dag.

Weer terug op de spottersplaats zagen we dat het vrouwtje er nog steeds

zat. Het is haar relax-plekje.

Sjef en ik bleven rustig afwachten of er nog iets aan vliegbewegingen

zouden gaan gebeuren. 

En ja, een valk kwam aangevlogen. Dat moest het mannetje zijn. Hij

vloog voor langs de Toren weer weg. Heel rustig zoals het hoorde op

deze dag.

Sjef en ik werden er ook rustig van ook al keuvelden we over de aan-

staande verhuizing. We wisten dat dit het laatste bezoek aan de valken 

was vanuit onze hoekwoning. Het daarop volgende laat ons vertrekken

vanuit de nieuwe woning.

De verhuisactiviteiten zijn volop aan de gang. En dan is zo'n rustig

relax-dagje een aangename afwisseling.

Het einde van de morgen naderde.

We reden weer huiswaarts waar we weer onder gedompeld werden

in drukke verhuisbezigheden.......

Het mannetje.

Het mannetje.

Het vrouwtje.

Berkenbomen.

Rustgevend.

Je kijkt over de hoge graspollen heen.

Sfeervol.

En ja, ook dit is een rustige foto......

------------------------------------------------------------------

Zaterdag 23 oktober 2021 ~ waarschijnlijk het vrouwtje in een raamkozijn op de Toren.

Grijze wolkenpartijen dreven uiteen. Een omfloerst zonnetje priemde zich

daar doorheen.

Bij alle verhuisactiviteiten reden Sjef en ik deze middag voor het eerst van-

uit de nieuwe woning naar ons geliefd plekje in De Mortel. Dat vond ik een

beetje vreemd. Maar het zal wel wennen.

Ik hoopte beide slechtvalken te treffen.

Toen ik, zoals gewoonlijk, als eerste de spottersplaats betrad, zag ik direct

al een valk bovenin in de grote linker antenne op de Toren zitten.

"Jammer, "dacht ik, "er is er maar een."

Vermoedelijk het mannetje.

Lang hoefde ik dat niet te denken. Ik ontdekte rechtstandig onder de bekis-

ting/ontluchter in een raamkozijn een tweede valk. Vermoedelijk het vrouwtje. Mooi zo, ze waren speciaal voor ons beiden thuis. Zo voelde ik

dat. 

Terwijl we op een van bankjes zaten werden we opgenomen in de stilte van

de natuur. Er waren loofbomen wiens bladeren nog groen kleurden en er

waren loofbomen wiens bladeren de herfstkleuren droegen. Dat had ik dan

ook verwacht. Maar het frisse groen was toch verdwenen. 

Een licht briesje blies over het veld. Het was een aangename herfstdag na

de regen die we weer gehad hadden.

Omdat het rustig bleef bovenop de Toren maakten Sjef en ik onze eerste

herfstwandeling.

De eikenbomen zorgden voor een waar bladerentapijt waar onze beschoen-

de voeten doorheen liepen. Het welbekende ritselen ervan bereikte ons

oor. Zelfs twee oren. Het hoort bij de herfst.

Ik houd van de herfst. De sfeer, de bonte kleuren bezorgen bij mij altijd een

gezelligheidsgevoel die zegt, wanneer je dan weer thuis komt, je weer

warm wordt ontvangen in jouw eigen knusse geborgenheid nadat je de

mooie herfstkleuren hebt ontvangen. Als ik dat eenmaal bezit komt de

herfst altijd pas echt bij me naar binnen. Zo ook nu.

Intens kan ik altijd genieten van de rust die de natuur zich aan het voorbe- reiden is. Rust die het ook verdient. In de zomer is het uitbundig geweest

in al diens vrolijke groen.

We kwamen een enkele wandelaar tegen.

Het water in de Snelle Loop stond hoog. Nieuw geplante jonge berken-

bomen lieten voorzichtig hun gele tinten zien naast het groen dat nog ge-

dragen werd.

We kwamen weer terug op de spottersplaats waar het aangenaam vertoe-

ven was in de herfstzon.

Beide valken zaten nog steeds op hun plekje. Zij hadden alle tijd en maak-

ten zich vooral niet moe. Sjef en ik ook niet.

Onze volgende auto had ons ook feilloos naar dit mooie, rustige plekje

gebracht.

De middag vorderde. 

We besloten weer huiswaarts te keren, na een mooi Torenbezoek.

Daar aangekomen doemde een flatgebouw op die we moesten betreden.

Je moest de lift gebruiken om je woning via een knusse binnenhal te

kunnen bereiken. Ook dat was een beetje vreemd. Maar ook dat zal gaan

wennen.

De volgende auto had ons naar ons nieuwe thuis gebracht.....

Wandel met ons mee.......

KLIK:

-----------------------------------------------------------------------

Dinsdag 9 november 2021 ~ waarschijnlijk vrouwtjesvalk op de grote antenne.

Deze morgen onder een strakblauwe lucht reden we weer naar de valken

in De Mortel.

Het was opnieuw een stralende herfstdag. Het nodigde ons uit om een

tweede herfstwandeling te maken onder toeziend oog van beide slecht-

valken. Want ja, ze waren beiden weer thuis. 

Waarschijnlijk zat het vrouwtje op het nestrooster, en het mannetje op de

bekisting/ontluchter van de Toren.

Onder de warme gloed van de herfstzon waren zij heel duidelijk te zien.

Zij maakten zich niet al te moe.

Deze dag nodigde je uit om alleen maar te genieten. Dat deden zij dan ook.

En wij met hen op de spottersplaats.

Wij maakten van deze rustige gelegenheid gebruik om onze tweede herfst-

wandeling te gaan ondernemen.

Wederom genoten we hiervan. Er waren bomen reeds kaal, er waren bomen nog groen, en er waren bomen die hun gekleurde bladeren rijkelijk

lieten zien. Maar het groene loof zag er niet meer zo fris uit.

Aan je voeten dook af en toe een paddenstoel op tussen de ontelbare afge-

vallen herfstbladeren. Het ritselde rondom je beschoende voeten.

De zon zette alles in een warme gouden gloed. 

Het was weer genieten.

Op het onverharde deel van de Hemelsbleekweg aangekomen weerklonk

dwingend gekwetter van een van de valken. Ik zag tussen de boomtakken

door dat een van de twee valken ongedurig rondom de top van de Toren

cirkelde. Hij/zij was het duidelijk ergens niet mee eens.

We kwamen weer op de spottersplaats terecht. Ik keek ogenblikkelijk naar

boven, naar de top van de Toren.

Het gekwetter was verstomd. Het vrouwtje zat nu op de grote linker anten-

ne van de Toren. Het mannetje zat op de bekisting op een andere plek.

Wie zich nu zo druk had gemaakt bleef voor ons een vraagteken, hoewel

het vrouwtje wat onrustig op de antenne zat.   

Het vrouwtje ging er toen goed voor zitten, in de jubelende warme herfst-

zon.

Er werd weer genoten. Dat deden wij toen ook weer.

Het was nagenoeg windstil. Je hoorde geen andere vogels. Zelfs de kraai-

en en de kauwtjes hielden zich stil. Ook zij genoten.

De morgen naderde zijn einde. Het thuisfront riep ons.

Daar gaven wij gehoor aan.

Toen we thuiskwamen werden we door hondenmeisje Luna verwelkomd

en door katervriendje Fonsje, in een woonkamer waar de  warme herfstzon

vriendelijk naar binnen scheen.

"Welkom thuis," werd overduidelijk door hen beiden tegen ons gezegd....

Wandel met ons mee....

Klik:

-----------------------------------------------------------------------

Dinsdag 14 december 2021 ~ langs de Hemelsbleekweg.

Heden middag waren Sjef en ik weer te vinden op de spottersplaats

bij de slechtvalken in De Mortel.

Het was koud en grijs.

Ogenblikkelijk zagen we dat een valk op de bekisting van de Toren zat.

Het briesje dat over het veld en de jonge aanplant ging stelde niet

heel veel voor.

De loofbomen zijn van hun blad ontdaan. Het was stil. De natuur rust.

Het heeft zich in de lente en in de zomer uitbundig aan eenieder laten

zien. Het zat vol leven. De natuur verdient het om nu zijn rustpunt te

vinden.

Omdat het niet echt aangenaam was op het bankje op de spottersplaats

ondernamen we weer onze gebruikelijke wandeling.

Aan onze beschoende voeten lag een tapijt van herfstbladeren.

Het ritselde niet meer. Ze lagen wat aaneen gekoekt door de regen die

er gevallen was.

Af en toe hoorden we een kraai die zich ergens druk om maakte. Maar

het stoorde de rust van de natuur niet. Want het hoort erbij.

Het water van de Snelle Loop stroomde ijverig via de sluis onder het brug-

getje door.

Door al het grijs van deze dag was het ook een beetje "heiig" als je om-

hoog keek naar de top van de Toren. Het leek de rust van de natuur extra

te accentueren. Dat hoorde er echt bij.

Deze dagen worden ook wel "de donkere dagen voor Kerstmis" genoemd.

We kwamen weer terug op de spottersplaats. De valk op de bekisting op

de Toren at ijverig van een geslagen prooi. In een raamkozijn rechts daar-

onder zat een tweede valk. Ons gevoel zei: zij zijn beiden thuis. Waarom

schrijf ik dit speciaal? Omdat er een derde valk gesignaleerd is die geringd

is.

We bleven beide mooie valken gadeslaan. Hier kwamen we immers voor.

Met hen namen we afscheid van dit jaar waarin twee mooie valken het

levenslicht zagen. Dat was weer mooi om te zien ter plekke en op de cam-

beelden.

We verlieten de spottersplaats terwijl de valk op de bekisting inmiddels

uitgegeten was en de andere valk ook nog steeds in het raamkozijn zat.

We werden in onze auto rijdend richting Eindhoven door het grijs weer

opgesoupeerd.

De mens zoekt dan graag het licht op.

Eenmaal thuis deed ik de kerstverlichting aan. Ik ontving het fonkelend

licht in de kerstboom en het lampje in de kerststal.

Ik maakte het licht omdat ik dit van de stal extra graag ontvang.

Ondertussen zaten de valken ieder op hun plek. Ze begrepen de rust

van de natuur, omdat zij er deelgenoot van zijn.

Tot het nieuwe jaar ouders Slechtvalk.....

Valk op de bekisting van de Toren.

Ik tussen het hoge gele gras.

De Toren.

Sjef nabij het gele gras.

De natuur rust.

Bospad.

Bospad.

Naaldbomen.

De slechtvalk verorbert een geslagen prooi.

Het smaakt goed.

De tweede valk in het raamkozijn op de Toren.

"Ik zie jou ook."

"Ik ben uitgegeten."

Tot het nieuwe jaar, ouders Slechtvalk....

------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------------

Dit is het einde van VERSLAGEN DE MORTEL

2021.

In VERSLAGEN DE MORTEL 2022 gaan we

weer even vrolijk verder....

--------------------------------------------------------

--------------------------------------