Verslagen De Mortel.

De verslagen van 2021.

Deel 1.

De Wondere Wereld biedt je de verslagen van rondom de Gemert-

toren van Alticom in het Brabantse De Mortel waar de Falco pe-

grinus gehuisvest is....

------------------------------------------------------------------------------------

( klik op foto voor vergroting )

------------------------------------------------------------

Woensdag 6 januari 2021 ~ valk op het nestrooster.

Het was koud deze dag toen we 's morgens naar De Mortel reden.

Er was twijfel om te gaan omdat er regen en natte sneeuw voorspeld

was. Maar er werd ook gemeld dat het in de ochtend droog zou blijven. 

Ik verlangde naar de slechtvalken in De Mortel om ze te kunnen begroeten

in het nieuwe jaar. 

Hopelijk waren ze thuis.

Ik werd blij, toen ik als eerste de spottersplaats betrad, en zag dat het

vrouwtje op de bekisting van de Toren zat. Ze at van een geslagen prooi.

Het mannetje kon ik nergens ontdekken.

Gevoelsmatig wenste ik beide valken een gelukkig nieuwjaar.

Ik hoop dat het voor hen weer een mooi broedseizoen wordt.

Ik nam plaats op het middelste benkske. Sjef deed dat ook.

We tuurden voortdurend naar de top van de Toren.

Toen richtten we onze blik op het grijze luchtruim. En ja, er kwam

zwenkend een valk aangevlogen. Ondertussen had het vrouwtje de

bekisting van de Toren verlaten.

Plotseling luidkeels geroep van de valk.

Hij/zij streek achter op de Toren ergens neer. Het geroep herhaalde zich

een paar keer. We hadden stellig de indruk dat beide valken toch thuis 

waren. Vandaar de roep.

Plotseling dook een valk op het nestrooster. Soms het mannetje?

Triomfantelijk keek hij alle kanten op, de kou trotserend. Gelukkig was

het windstil.

De valk op het nestrooster vloog weer weg, om achter de Toren een andere

plek te zoeken.

Sjef en ik maakten weer een wandeling. De opvallende veranderingen van

de Snelle Loop trok opnieuw onze aandacht, temeer ook dat de loop en-

kele geheimen bloot heeft gegeven voor archeologisch onderzoek.

Dat gegeven was voor Sjef en ik extra interessant.

Achter de Toren graasden de kudde Aberdeen Angus. Zij hadden geen

last van de kou.

Waar je ook keek op deze mooie en bijzondere plek, de natuur sliep ook

daar. Het grijze weer leek dat extra te benadrukken.

Wat houd ik toch van deze plek.

Het geel geworden gras gaf de vele bomen een mooi warm kleurig tapijt.

We kwamen weer terug op de spottersplaats waar geen valk te zien was.

We wisten gelukkig dat ze er waren. Ze hadden wellicht de beschutting

van de Toren opgezocht. We bleven wel op ze wachten op een volgend

slechtvalkglimpje. Het mocht ook een GLIMP zijn. Maar dat gebeurde niet.

Rond het middaguur verlieten we de Hemelsbleekweg.

Dit bezoek heeft ons verteld dat dit koppel nog altijd op elkaar ingesteld

is, en deze nestplaats nog altijd zeer waardeert....

Onze bijzondere geschiedenis....

Er zijn dus archeologische vondsten in de Snelle Loop uitgevoerd.

Dat brengt mij nu op het punt om daarin onze eigen geschiedenis

te beschrijven.

In 2007 had Sjef een metaaldetector aangeschaft.

Hij nam hem mee tijdens een van onze bezoeken aan de Toren.

Tot zijn stomme verbazing heeft hij in de omtrek van de Toren Romeinse

bronzen munten uitgegraven en een zilveren. Een ervan was nog vrij

goed intact. Het is een munt van 222 jaar na Christus van ceasar Severus

Alexander. Op deze zilveren denarius is de kop en de benaming duide-

lijk zichtbaar.

Op diezelfde plek bij de munten vond mannetje Sjef een speer zonder

heft. Het gaat om een speer van een huurling. De Romeinen voerden deze

speren niet. Immers, het Romeinse leger maakte ook gebruik van huur-

lingen.  Ook vond Sjef daarbij een pijlpunt.

Experts hebben naar deze vondst gekeken en de oudheid ervan bevestigd.

Sjef had in die tijd de gemeente Gemert-Bakel op de hoogte gesteld van

deze vondst. Men had geen belangstelling.

Nu willen we deze vondsten niet meer kwijt. Het blijft in de familie.

Grotelse heide laat een boeiende geschiedenis achter die heel ver terug

gaat in de tijd.

De werkzaamheden van de Snelle Loop met sporen van honderden jaren

geleden trok daarom extra onze aandacht.

Vandaar dat ik deze vondst nu openbaar heb gezet, omdat het nog zoveel

meer verteld, van de plek waar ik zozeer van hou.....

De speer, de pijlpunt en de zilveren denarius.

De kop van de zilveren denarius.

De andere zijde van de zilveren denarius.......

KLIK:

Filmverslag van de werkzaamheden aan de Snelle Loop.

KLIK:

Caesar Severus Alexander.

Waarschijnlijk het mannetje op het nestrooster. Ik heb op de wangvlek gelet.

Een blik naar de verte.

Ik op de spottersplaats.

Verandering in de Snelle Loop.

Sjef nabij het bruggetje met de aangebrachte sluis daaronder.

Het bruggetje met daaronder de sluis.

De kudde Aberdeen Angus.

Sfeervol!

Dit ook.

Waarbij de zon enigszins even een kans waagde....

------------------------------------------------------------------

Donderdag 4 februari 2021 ~ het mannetje op het nestrooster in een mooie

positie.

In de morgen reden Sjef en ik weer naar De Mortel. 

We kozen voor deze dag omdat er droog weer was voorspeld, waarin de

zon ook een kans kreeg. 

Toen we op de Hemelsbleekweg arriveerden werden we geconfronteerd met een raceauto, zwaar gehavend en vuil (?) Daar kon je even niet veel meer mee. Hij stond in de berm zielig te wezen.

Op de spottersplaats gezeten werden we meteen met ons inmiddels geliefd

koppel slechtvalken geconfronteerd.

Het mannetje zat op het nestrooster en het vrouwtje  zat op de grootste

antenne links. Vaak is dat andersom.

Een koude wind blies over de spottersplaats. Het was maar goed dat we in

warme jassen waren gehuld. 

Het viel ons op dat we beslist geconfronteerd werden met buitelende vo-

gelgeluiden. Dat gaf nu al een voorjaarsgevoel.

Een buizerd vloog over de Snelle Loop roepend naar een ander. Hij/zij

zwenkte weg over de boomkruinen om uit ons zicht te verdwijnen.

Luid roepend verliet het mannetje het nestrooster. Ik probeerde hem met

mijn compact camera te "vangen" maar dat lukte mij niet. Ik hield toen mijn

camera weer terzijde. En dát had ik beter niet kunnen doen!

Het mannetje vloog regelrecht in een grote boog naar de top van de anten-

ne. En ja hoor, hij bevloog het vrouwtje! Ik greep naar mijn camera.

Maar de valken zijn daar zo bevleugelig in dat ik te laat was met mijn ca-

mera.

"O, wat jammer!" riep ik uit.

"Hoezo?" vroeg Sjef verstrooid.

"Zag je dat niet, ze hebben elkaar bevlogen." riep ik weer uit.

"Was het dát?" vroeg Sjef weer.

"Nou en of! Dat wij mensen altijd veel werk hebben. Dat wil nog niet zeg-

gen dat vogels daar ook "uren" overdoen."

"Mmmm....,"mompelde Sjef grinnikend.

Dan gaat het opnieuw even heel snel. Het vrouwtje verliet de antenne.

Het mannetje verliet het nestrooster. Even later werd er samen gevlogen,

waarna een van de twee weer op het nestrooster ging zitten. Het zonnetje

kwam toen eventjes door.

Het werd toen rustig daarboven.

Sjef en ik maakten weer een wandeling.

We moesten voorzichtig lopen. Hier en daar was het erg drassig vanwege

de vele regen van de laatste tijd.

Voor de sluis tot voorbij het zwaluwheuveltje was de Snelle Loop uit zijn

oevers getreden. Dat hadden we nog niet eerder gezien. Het water lag dan

ook veel hoger tot aan de sluis onder het bruggetje.

Het water voorbij de sluis lag ( vanwege de sluis ) lager en gutste ijverig

vanuit het hoger gedeelte de sluis door. 

In het lager gedeelte stond het water weliswaar ook hoog vanwege de

vele regen.

We zagen ook tijdens onze wandeling dat er veel bomen weer gerooid

waren. Bomen die door de voorgaande storm gevaarlijk helden of in de

weg lagen, waren geruimd.

Men was daar ijverig mee bezig geweest. Je zag daardoor nu beslist

veel beter de Toren telkens opdoemen.

Op het onverharde deel van de Hemelsbleekweg aangekomen zagen we 

dat er enkele zompige markeringspaaltjes doormidden er zielig bijstonden.

We zagen het opstaande putje van een der huizen, van de gierput.

"En als we dat dekseltje er nu even afschroeven....?" zei ik doodleuk.

Sjef lachte.

Toen we op het verharde deel van de Hemelsbleekweg aankwamen zagen

we bij de gehavende racewagen een takelwagen. Twee mannen waren

voorbereidingen aan het treffen om hem weg te takelen en mee te nemen.

Weer terug op de spottersplaats zat een valk op de antenne en een rechts

op de hoek van de dakrand.

Opeens een hoop gekrijs van een valk. Er kwam razendsnel een derde valk

aan gevlogen. Dat werd door de valk die op de antenne zat niet geduld. 

Hij dook van de antenne af en vloog de derde valk achterna. Krijsend raak-

ten ze elkaars poten aan. 

De derde valk leek te verdwijnen. "Onze" valk keerde terug, maar dook op

de kleinere rechter antenne nabij de valk op de dakrand.

Ze keken telkens achterom. Wij zagen niets in het luchtruim waar zij naar

keken. Maar de valken wel.

En ja hoor, de derde valk kwam weer terug. Ik hield mijn compact camera

op het koppel gericht bovenop de Toren.

Rakelings zoefde in mijn zicht van de camera de derde valk links langs

de rechter antenne waar het koppel zat. Dat ging zo snel dat ik ook dat net 

niet kon vastleggen. Ik fotografeerde wel "ons" verbouwereerde koppel die

de derde valk nastaarde.

De ongenode gast kwam niet meer terug.

Het liep naar de middag. We besloten weer huiswaarts te keren. 

We zagen de werkende mannen bij de gehavende sportauto. We hebben

uitgebreid beide valken gezien, en zelfs een derde valk.

En wat we vooral weten is, dat "onze" valken inmiddels een bevlogen

stel is. En dat belooft veel goeds....

Het vrouwtje.

In het zonlicht.

In het zonlicht.

De Toren.

Veel bomen gerooid. De Toren is beter zichtbaar.

Sfeervol.

Valk op de dakrand van de Toren.

Het koppel bij elkaar. Ze zien de derde valk terugkomen.

Het koppel staart de reeds passerende derde valk na.

Els febr. 2018 ~ "Bevlogen". Tekening in pastel op pastelmat.

Zo ziet dat eruit.......

----------------------------------------------------------------------

Woensdag 10 februari 2021 ~ de spottersplaats in sfeerlicht.

Winter Wonderland.

Uit kleine kristallen ben jij geboren, vallend naar benee.

Tot een vlok verworden in stilte heel gedwee.

Vanuit de hemel gevallen dwarrelend in de lucht.

Meedeinend wanneer de wind naar jou zucht.

Dan raakte jij de aarde, geruisloos kwam jij neer.

Weldra kreeg jij gezelschap, en het werden er meer.

Ontelbaar werden de vlokken, een deken werd gespreid.

De aarde werd bedekt, het had zich hierop voorbereid.

De sneeuwvlokken lieten geruisloos de contouren vervagen,

Omdat zij alles bedekten, verstild werden de dagen.

Het leek op een betovering verspreidt door een feeërieke hand.

Je begaf je plotseling in Winter Wonderland....

Els ~ 7 februari 2021.

Dit gedicht is speciaal voor deze dag gemaakt.

Het geeft precies mijn gevoel, en daarom mijn gedachte weer.

Toen Sjef en ik deze morgen op de Hemelsbleekweg arriveerden en ik rond

keek wist ik meteen dat mijn gedicht het precies goed had omschreven.

We kwamen vanuit de drukke stad Eindhoven aangereden. Ook deze stad

had zijn scherpe contouren verloren. Daarin de plaats lag er ook daar een

witte deken die alles verzachtte.

Het park waar wij aan wonen gaf ook dezelfde sfeer weer. Ik had het ook

op de "gevoelige plaat" vastgelegd.

Dit mooie plekje vertelt je dat het alleen maar rust kent, en dat zoek ik

graag op. Ik dompel mij daarin, samen met mijn man Sjef.

Het was heel erg koud. We hadden een nacht van -12 graden celsius 

achter de rug. Deze morgen liep de temperatuur maar langzaam op.

Dat was de reden waarom wij ons extra warm hadden aangekleed.

Ik had vlak voor ons vertrek naar de webcam gekeken. Ik maakte er een

screenshot van. Het vertelde je de stilte en de sneeuw die er gevallen was,

zelfs in de nestkast!

Het was plotseling ouderwets winter geworden. Vele herinneringen komen

bij je naar boven vanuit jouw kind zijn en die je de winters van toen ver- telden. Maar plotseling werd het realiteit en werd het naar het heden ge-

duwd. Het kon nog steeds.

Het was bitter koud op de spottersplaats. Het deerde ons niet. Ik keek naar

boven en nam zelfs vanaf het spottersbankje de sneeuw in de nestkast

waar.

We zagen geen valken. Dat was de week ervoor wel anders. We hoorden ze

ook niet. Overigens waren alle verdere vogelgeluiden verstomd. De vogels

voelden nadrukkelijk dat het plotseling toch winter geworden was. 

In de sneeuw zagen we sporen van een dier die haast had. Ik dacht meteen

aan een haas.

Omdat het stil bleef rondom de Toren gingen we aan de wandel.

Het was opletten hoe je liep en waar. Maar omdat we dit mooie rustige

plekje kunnen dromen werd dat geen enkel probleem.

Het water in de Snelle Loop kabbelde door de sluis heen. Op sommige

plaatsen was het water bevroren, waar de stroming gering was.

Achter de Toren werden we weer de kudde Aberdeen Angus gewaar.

Dat gaf een mooi aanblik in het sneeuwlandschap.

Oplettend liep ik rond, om maar niets aan wonderlijk moois te missen.

Sjef liet mij rustig mijn gang aan.

Af en toe hoorden we kraaien. Hun keeltjes verstommen nooit volledig.

In een der bomen hoorden we het ratelende geklop van een specht.

Ik tuurde de bomen langs maar kon hem niet ontdekken. Deze vogel

dacht overduidelijk vooruit. Het weet dat de lente toch in aantocht is.

Waar sneeuw kon liggen, lag het er. En dat is nu zo mooi!

Onze laarzen veroorzaakten een knisperend geluid door het ijs wat onder

het sneeuw lag. Dat gaf je tevens een extra ijzig wintergevoel.

We kwamen weer terug op de spottersplaats. Het voorste bengske nodig-

de ons weer uit om te gaan zitten. Daar gaven we weer gehoor aan. We

zaten elk op een matje. Dat was warmer.

We wachtten op het koppel valken. Maar zij kwamen niet.

Of zouden ze op de Toren zitten, zodanig dat wij ze niet konden zien?

Echt vliegweer was het niet, ook al kwam het zonnetje af en toe even tevoorschijn.

Wij gunden hen de rust die het winterweer in stilte bood.

Zij weten dat het voorjaar eraan komt. We hebben niet voor niets nog geen

week geleden een paring van ze waargenomen.

Nog even geduld slechtvalken. Het voorjaar wacht ook nog.

Geniet maar van deze ouderwetse winterperiode, want jullie plekje vertelt

dat je je in Winter Wonderland begeeft.

Tegen het middaguur reden we naar huis een rustiek plekje achterlatend....

Geniet met ons mee van de wandeling.

Omdat het om veel foto's gaat heb ik ze

in een album gezet....

KLIK:

-----------------------------------------------------------------

Dinsdag 2 maart 2021 ~ slechtvalk op de linker grootste antenne.

Onder een staalblauwe lucht zetten we deze morgen onze auto tegenover

de ingang van de spottersplaats op de Hemelsbleekweg.

We zagen direct dat er ook weer aan de paddentrek gedacht was. Het

traject is weer uitgezet.

We zagen ook dat beide valken thuis waren.

Eentje zat bovenop de grote linker antenne van de Toren. De andere zat

op de dakrand voor de rechter kleinere antenne.

Ook zagen we hoe Staatsbosbeheer rondom de spottersplaats hun werk had gedaan.

De velden rondom waren beplant met bomen, en ook struiken.

Zij waren allemaal nog mini. Maar de bedoeling is dat zij maxi worden.

Dat wordt over een x-tijd boompje klimmen vanaf de spottersplaats om

de valken op de Toren nog te kunnen spotten.

( ik weet ook dat dit nog jaren niet van toepassing is )

Beide valken koesterden zich in de warme zon die uitbundig scheen.

Sjef en ik gezeten op een bankje deden dat ook.

Het was windstil. Langzaam werd het warmer.

De beelden van "Beleef de Lente" zijn weer online. Ook weer bij dit mooie

valkenkoppel! Zelfs de cambeelden vertelden je dat het een stralende dag

was!

We keken vaak omhoog vanwege de hoge Toren. Daarom zagen wij ook

een groep kraanvogels overvliegen.

De valk op de grootste antenne vloog even een rondje, en landde weer

terug op het topje ervan.

Even later was een valk in de nestkast gaan zitten. Dat heb ik ook mooi

weten te spotten met de compact camera.

Omdat het rustig bleef maakten Sjef en ik weer onze wandeling.

De natuur leek te slapen bij al die rust.

Maar niets is minder waar. Alles suddert van nieuw leven. Het staat op

het punt om dit waar te maken. 

Plotseling gekwetter boven ons. Tussen de boomkruinen door zagen

we dat beide valken kwamen aangevlogen. Ze hadden de Toren verlaten.

Speels tikten zij elkaar met de poten aan. Hun baltsgedrag vertelt je

dat ook bij hen nieuw leven in de maak is.

Ze zeiden tegen ons: "Wij zijn smoorverliefd." En dat zegt meer dan ge-

noeg. Beide valken vlogen naar de top van de Toren. Ze leken op het dak

te landen.

Opnieuw viel het ons op hoeveel bomen er gerooid waren, om het daglicht

beter door te laten. Her en der lagen boomstammen verspreid.

Terwijl we wandelden bleven we het gakkende, kwetterende geluid van de

valken horen.

Het gaf je het gevoel met hen verbonden te zijn.

We kwamen weer terug op de spottersplaats.

Nog steeds hoorden we de valken. Hun geluid kwam duidelijk van de top

van de Toren vandaan. 

We kregen ze niet meer te zien. Maar dat vonden we helemaal niet erg.

We hebben ruimschoots van ze kunnen genieten.

De voorbij trekkende vreemde valken die zijn waargenomen hebben we 

niet gezien. Het was er "valkenrustig".

De middag gloorde. We besloten toen om huiswaarts te keren.

En ja, we wisten het heel zeker:  er zijn eitjes in de maak.....

Vlak voordat we vertrokken zag ik via de cam een valk thuis.

Valk op de grootste linker antenne.

Valk op de dakrand bij de rechter kleine antenne.

                                      Tussendoor even de veertjes poetsen.

                                           "Heerlijk om mij heen kijken."

De beplanting tussen de spottersplaats en de Toren in.

Rechts zie je de poort die eerst verder weg hing.

De nieuwe dakcam.

Valk in de nestkast.

Toen we aan de wandel gingen kon ik de valk op de antenne dichterbij fotograferen.

De Toren centraal.

De beplanting achter de spottersplaats.

Sjef aan de wandel.

Ik aan de wandel, met de compact camera bij de hand.

In uitbundig zonlicht.

Berkenbomen.

Zon en schaduw.....

-----------------------------------------------------------------

Donderdag 1 april 2021 ~  valk op de rechter kleine antenne op de Toren.

Het was deze dag opnieuw een uitbundige lentedag, hoewel het enigs-

zins wat heiig was. Maar de zon kreeg gelukkig toch nog voldoende kans

om zich te laten gelden.

Deze morgen waren we weer in De Mortel. Op de spottersplaats speurde 

ik de Toren af met onze compact camera. Ik passeerde tevens de nestkast 

waarin drie mooie valkeneitjes liggen. IJverig wordt er weer wisselend ge-

broed door het koppel slechtvalken. Hun wisselwerking is weer mooi om 

te zien via de beelden van VWG/Beleef de Lente.

Ik bespeurde geen valk, terwijl ik wist dat er in de nestkast wel eentje aan-

wezig was, omdat de eitjes goed bebroed worden.

Spotter Ton kwam. De vergeten automatten die we op de spotterplaats in 

de sneeuw in januari er per ongeluk hadden laten liggen, kregen we van

hem terug. Hij had ze gevonden en voor ons bewaard. Dank je wel, Ton.

Ton zag een valk zitten in de rechter kleine antenne. Want ja, er huisde

een vreemde valk met twee zilverkleurige ringetjes óp de Toren,  ver-

telde hij ons!

We trapten erin: 1 april! Hahahaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa....!

De valk, ik denk het mannetje, wist van geen wijken. Hij zat heerlijk in het

zonnetje te genieten.

Overal om je heen zag je het voorzichtige ontluikende voorjaarsgroen op-

duiken. De vrolijke vogelgeluiden gaf je een extra voorjaarsgevoel.

Ik vond het weer heerlijk om er te zijn.

Omdat het rustig bleef gingen Sjef en ik weer aan de wandel. Ton bleef

op de spottersplaats achter.

Onder het bruggetje gutste het water onverdroten van links naar rechts

het  diepere deel in. Het geruis van het water van de Snelle Loop hoort

voortaan onder het bruggetje thuis.

Op het veld achter de Toren stond de kudde Aberdeen angus. Ook zij ge-

noten van de aangename lentezon.

In de berm van het onverharde deel van de Hemelsbleekweg lagen veren

van een geplukte vogel. De grotere veren vertelden ons dat het wellicht

om een duif ging. Soms een slechtvalkprooi?

Het lag niet ver van de Toren af.

We kwamen weer terug op de spotterplaats waar een fietsend koppel

was neergestreken. Er zaten ook twee mannen aan de picknicktafel 

van de "Bird Watch". Toch kenden zij het verhaal van dit koppel slecht-

valken niet. Sjef en ik legden hen dat uit.

Even later gingen zij. Beiden droegen zij een mosgroen uniform: panta-

lon en bloes.

Een valk kwam peilsnel uit de nestkast gevlogen. Hij/zij scheerde over

de spottersplaats. Weldra kwam hij/zij ook weer terug en dook linea

recta de nestkast weer in. Een van de twee mannen van "Bird Watch" had 

het vermoeden dat het om het mannetje ging.

Even later vertrokken beide mannen van "Bird Watch.".

Spotter Piet kwam.

Ton was aan de wandel.

Het vriendelijke stel had allerlei vragen over de valken op de Toren.

Zij werden door ons en Piet beantwoord.

Ton kwam weer terug. Over en weer werd er gezellig met elkaar gebab-

beld. We zaten op afstand van elkaar. Over de natuur en over de slecht-

valken valt altijd genoeg te vertellen.

Vroeg in de middag besloten Sjef en ik weer huiswaarts te keren.

De slechtvalk op de antenne was op de wieken gegaan.

Wij deden dat ook, maar dan op vier wielen.......

Antenne-slechtvalk: "Hallo, ik zit met mijn rug naar de tweebeners toe

die op de plek zitten waar ze altijd naar ons kijken."

Nestkast-slechtvalk: "O, zit je daar."

Antenne-slechtvalk: "Wat ze niet weten is dat ik een mobieltje in mijn

rechtervleugel geklemd heb zitten. Waar heb jij hem verstopt?"

Nestkast-slechtvalk: "De mijne zit in mijn linkervleugel verstopt. Je ziet 

het ook niet zitten."

Antenne-slechtvalk: "Mooi zo. Want ik vind het kostelijk dat de tweebe-

ners daar beneden graag naar elkaar 1 aprilgrappen uitdelen.

Ik vind het een grap dat wij uitgerekend op 1 april ieder een mobieltje heb-

ben. We kunnen nu altijd met elkaar communiceren, oftewel slechtvalk-

kletsen. Maar dat geloven de tweebeners vast niet, omdat het 1 april is.

Hahahahaaaaaaaa....!"

Nestkast-slechtvalk: "Hahahahaaaaaa......oeps niet schuddebuiken van

het lachen, want er liggen drie mooie eitjes onder"......

De nestkast waarin ijverig op drie eitjes gebroed wordt.

De valk op de kleine antenne.

Heerlijk rondkijken.

Sjef en ik op de spottersplaats.

Foto door Ton genomen. Dank je wel!

Het nieuwe bord bij de ingang van de spottersplaats. In de spiegeling ervan zie je mij fotograferen.

Voorzichtig voorjaarsgroen.

De top van de Toren.

Aberdeen angus rund.

De kudde op het veld achter de Toren.

Ik geniet.

Sfeervol.

Geplukte veren van een duif. Soms een slechtvalkprooi....

--------------------------------------------------------------------

Dinsdag 13 april 2021 ~  in het zicht van de Toren ligt de grote waterplas die

nu geheel rondom is afgezet.

We arriveerden deze morgen onder een stralende zon bij de valken in

De Mortel. Het was koud, maar je proefde de lente. De vogels waren

uitbundig in hun lied en de struiken en loofbomen vertelden je het

uitbottende jonge groen te willen dragen.

We zaten alleen op de spottersplaats. Rondom de nestkast boven op

de Toren was het rustig. Af en toe hoorde je voorzichtige "gakjes" van

de valk in de nestkast die aan het broeden was. Het was het mannetje.

Beide valken zijn wederom ijverige broeders. En dat is heel mooi om te

zien, via de webcambeelden!

De beelden nodigen mij telkens uit om ter plekke te zijn. Het verveelt

nooit. Onafgebroken ga ik er al 15 jaar naar toe. Het derde lustrum wordt

dat in mei voor Sjef en mij samen.

Hoe mooi is dat!

Bedrijvigheid plotseling daar boven. Het mannetje vloog uit de nestkast,

omdat hij het vrouwtje in zijn vizier kreeg. Ze riepen naar elkaar. Speels

vlogen zij naar elkaar toe. Ze buitelden om elkaar heen, waarna het

mannetje vertrok.

Als een speer vloog het vrouwtje regelrecht naar de nestkast. Ik wist

niet hoe vlug ik daar een foto van moest maken. Het ging nog maar net.

Maar beter iets dan niets.

Het vrouwtje dook verder de nestkast in om het broeden op de drie eitjes

over te nemen.

Duiven en kauwtjes vlogen af en aan. Drie eenden vlogen gakkend over

de Snelle Loop. Ze verdwenen uit ons gezichtsveld.

Omdat het verder rustig bleef gingen Sjef en ik weer aan de wandel.

We waren warm aangekleed omdat de lentetemperatuur nog op zich laat

wachten. Maar gelukkig proefde je toch overal het voorjaar.

De kudde Aberdeen angus lag loom in het groene gras achter de Snelle

Loop. Ik liep er naar toe. Ze hielden mij in het vizier. Het leverde mij een

mooie vriendelijke foto op.

Sjef bleef op mij wachten, waarna wij weer samen verder wandelden.

Onder het bruggetje gutste het water van rechts naar links omdat we over

het bruggetje richting Toren weer terug liepen. We vervolgden ons toren-

rondje.

We kwamen op het onverharde deel van de Hemelsbleekweg terecht.

De Toren doemde nadrukkelijk op. Het was heel stil daarboven.

We verbleven vervolgens genietend op de spottersplaats. De duiven

zijn nog steeds niet bang van de slechtvalk. Voortdurend vloog een

koppel op en neer. Van veld naar bomen. Zij vertoonden nestelgedrag.

Een koppel kauwtjes bleef ook in elkaars gezelschap op het perceel

voor ons waar het een en ander geplant is. Ik kreeg er eentje goed in

het vizier.

"Knip!"

De morgen vorderde. In het begin van de middag keerden we huiswaarts.

We hebben de wetenschap dat het nog steeds goed gaat bij de slecht-

valken in De Mortel....

Cambeeld ~ het mannetje aan het broeden pal voordat we vertrokken.

Cambeeld ~ genomen pal voor ons vertrek. Zonovergoten....

De wissel. Het vrouwtje komt, omdat het mannetje vertrok.

Screenshot van Coriena. Van haar geleend. Dank je wel!

Hetzelfde beeld 's middags zoals ik dat deze morgen ook in het vizier had. Ik knipte, maar ik pakte het  moment bij de binnenkomst van het vrouwtje in de nestkast.

In de verte een rund van de kudde Aberdeen angus.

Sfeervol!

De kudde dichtbij.

In het zicht van de Toren.

In de verte de kudde.

Sfeerplaatje!

Sjef aan de wandel.

Kauwtje pal achter de spottersplaats in ons zicht....

----------------------------------------------------------------

Dinsdag 11 mei 2021 ~ vrouwtje plukt een geslagen prooi op het nestrooster.

De natuur wacht.

Het wacht geduldig op warme temperaturen zodat het zijn ontluikende

groen eindelijk kan laten gedijen.

Overal zie je het frisse voorjaarsgroen al dan niet uitbundig.

Overal hoor je het buitelende gezang van de vogels omdat zij nieuw

leven voortbrengen.

Het is toch echt lente.

Onder deze omstandigheden waren Sjef en ik deze morgen weer in

De Mortel.

We kregen gezelschap van miezerregen, maar dat deerde ons niet.

Ons bezoek begon beslist droog. Maar gaandeweg voelden we de drup-

pels. Het weerhield ons er niet van om dicht bij twee valkenkuikentjes te

zijn die zich in de nestkast bovenin de Toren bevinden. Het derde eitje

blijkt helaas onvruchtbaar te zijn.

Maar daarnaast zijn er twee mooie gezonde kuikentjes, die goed door hun

ouders worden verzorgd.

Op de spottersplaats wachtten we op een van de ouders. Beiden mocht 

ook. Via de mobiel zagen we dat de twee kuikentjes tegen elkaar aan bij

de achterwand aan het slapen waren, wachtend op een maaltje.

Toen we op de spottersplaats aankwamen verliet een groep kwebbelende

dames de spottersplaats.

"Zijn er weer valken?" vroeg een vrouw aan ons.

"Ja, hoor, "antwoordde Sjef, "ze zijn er nog steeds."

"En er zijn twee jongen," vulde ik aan. Sjef wees de plaats van de nestkast

aan. Zo'n achttal grijze hoofden blikten omhoog. Zij lieten het zich even

geduldig uitleggen.

Toen hervatten zij hun wandeling.

Sjef en ik bleven wachten op wat zou kunnen komen.

Maar het kwam niet. De valkenouders lieten hun jongen lang alleen.

We ondernamen een wandeling. We lieten ons door een stel miezerdrup-

pels letterlijk niet uit het veld slaan, ook al liepen we over een bospad.

Het jonge prille groen drong aan ons op. Er waren bomen die nog moeite

hadden het groen uitbundig te dragen.

In de verte achter de Toren zagen we een zwart rund op het veld staan ach-

ter de Snelle Loop. Het behoorde bij de kudde Aberdeen Angus. Maar nu

even niet.

Opvallend vlogen telkens duiven af en aan. Ze leken zich op te dienen

voor de slechtvalk (!)

Een klein groepje spreeuwen vloog erg hoog tegen het grijze wolkendek

aan. Je hoorden ze tegen elkaar kletsen. Wat ze tegen elkaar zeiden ver-

stond ik niet.

We kwamen weer terug op de spottersplaats. We bleven wachten op mini-

maal een oudervalk. 

Spotter Piet te L. arriveerde. Dat leverde weer een praatje op. Hem was ook

al opgevallen dat de ouders de twee kuikentjes langer alleen durfden te 

laten. 

Maar ons geduld werd beloond. De vrouwtjesvalk kwam aangevlogen met

een kleine prooi. Ze landde op het nestrooster, alwaar zij de prooi plukte.

Witte donzige veertjes vlogen boven het nestrooster. Toen de prooi vol-

doende geplukt was ging ze ermee in de nestkast waarna een voedering

volgde.

Sjef en ik keken elkaar eens aan. Onze blikken vertelden dat we huiswaarts

wilden keren.

Dat deden we dan ook nagezwaaid door Piet.

Eenmaal in onze auto zoevend door De Mortel zelf begon het hard te re-

genen. De Mortel uit ging dat weer over in miezerregen.

Regen of niet, we weten dat het goed gaat bij dit valkennest, ook al komt

een derde valk weleens op bezoek....

Copyright © 2021 VWG Gemert

Cambeeld pal voordat we vertrokken.

Cambeeld pal voordat we vertrokken.

Bloeiende brem nabij de spottersplaats.

Sjef aan de wandel.

Ik aan de wandel.

Voorzichtig groen, en uitbundig groen langs de Snelle Loop.

Langs de Snelle Loop.

Een blik op de wei van de paarden.

De Toren.

Het vrouwtje die de geslagen prooi aan het plukken is.

IJverig bezig....

------------------------------------------------------------------

Vrijdag 28 mei 2021 ~ de twee juvenielen verlangen naar het luchtruim.

Heel bewust zijn Sjef en ik vandaag naar de slechtvalken in De Mortel ge-

gaan. We hoopten dat het weer zou meezitten. En dat deed het.

Na weken van herfstachtige dagen liet eindelijk de Lente aan ons zien er

toch te zijn!

Vandaag exact 15 jaar geleden zagen we voor de eerste keer dit mooie

plekje, de Toren die bekendheid genoot, en de slechtvalken die ook 

bn-ers waren geworden, zelfs bw-ers!

Wat dat laatste betekent zal je niet in de dikke van Dale kunnen vinden.

Heel bewust betraden we weer deze mooie plek.

Nog altijd boeit het me zoals het dat 15 jaar geleden ook deed.

De cambeelden van toen van Planet liet mij op deze plek neerzetten.

Het zette mij aan om over de slechtvalken te gaan schrijven en ze te gaan

tekenen.

De cambeelden zorgden ervoor dat ik een plek leerde kennen waar ik van

ging houden. Waar ik mijn rust vind. Het leerde mij om van de slechtvalk

te gaan houden.

We reden vroeg aan om deze morgen er op tijd te zijn. De spottersplaats

zag er in het lentezonnetje uitnodigend uit.

We maakten een foto van ons samen.

Ondertussen was een oudervalk op de grootste antenne van de Toren

gaan zitten. Via de compact camera zagen we de twee parmantige kopjes

van de inmiddels verworden juvenielen. Het luchtruim heeft een magne-

tisch effect op hen.

Het zijn twee gezonde jongetjes met inmiddels elk twee ringetjes om.

Lang zaten Sjef en ik niet alleen op de spottersplaats. Er kwamen meerdere

spotters waaronder Gerrit en Ton.

Sjef werd door Ton met zijn verjaardag, van de dag ervoor, gefeliciteerd.

Mijn compact camera deed goed zijn werk!

Er kwam een oudervalk aangevlogen met een grote prooi. Het ging linea

recta de nestkast in. Ik voorspelde nog dat wellicht er weer prooiaanvoer

zou zijn om half 11. Dat was al eerder gebeurd.

(valkjes kunnen klokkijken)

De voorspelling kwam uit. Ik had echter gehoopt dat de valk, net als eerder

om half 11 het geval was, met de prooi op het nestrooster bleef zitten.

En dit alles om de twee jongetjes tevens naar buiten te lokken. Dat had

mooie plaatjes op kunnen leveren.

De valk ging met prooi weer weg. De kwetterende juvenielen zwegen.

Sjef en ik maakten bij dit rustige moment weer een wandeling.

Overal om ons heen zagen we het vrolijke voorjaarsgroen.

Een moeder eend met jongen zwom in het water van de Snelle Loop.

Het gezang van de vogels deed je het voorjaar extra voelen.

Overal dook het felle geel van de bloeiende brem op. Het accentueerde

het lentegevoel.

Weer op de spottersplaats aangekomen waren er spotters bij gekomen,

waaronder Piet.

De valk op de grote antenne zat er niet meer.

Via de mobiel hield Sjef de twee juvenielen in de nestkast via de rooster-

cam in de gaten. Op een gegeven moment zat er een op de rand van de

onderste afscheiding. Daardoor konden we het kopje vanaf de spotters-

plaats net iets beter zien. Onze compact camera ook.

Jongetje HSK heeft al op het nestrooster gestaan. Maar als je de beelden

terug ziet leek het erop alsof het per ongeluk ging. Jongetje wilde zich

met zijn vleugeloefeningen in bedwang houden.

De morgen naderde zijn einde.

Sjef en ik pakten onze tas weer in met daarin onze verrekijker en beide

fototoestellen.

We namen afscheid van de andere spotters.

Ik deed dat met de woorden: "Tot de volgende ronde."

In onze auto verlieten we de Hemelsbleekweg. Een weg waarvan we het 

bestaan ervan ruim 15 jaar geleden nog niet kenden.

We werden nagezwaaid door de spotters.

Voldaan reden we weer naar huis.

Dat doen wij al 15 jaar elk seizoen.  Dit bezoek was net zo bijzonder als

het eerste bezoek van 15 jaar geleden. En opnieuw lieten de valken ons

niet in de steek....

Sjef telt de grassprieten. Ik heb een parmantig linkervoetje omdat ik goed kan rennen....

Ja hoor, ik zie ze!

Het luchtruim lonkt.

En een strakblauwe lucht.

Vrolijk voorjaarsgroen.

Ik geniet.

Moeder eend met jongen.

Lente rondom de Snelle Loop.

In het midden bloeiende brem.

Sfeervol.

Sjef aan de wandel.

"Ik zit nu hoger. Nu kijk ik nog verder weg."

"Kiekeboe"

Copyright © 2021 VWG Gemert

Cambeeld ~ Wow...... goed gedaan!......

-----------------------------------------------------------------

--------------------------------------------------

Dit is het einde van deel 1.

Het tweede gedeelte en het slot vind je op de pagina VERSLAGEN DE MORTEL 2021 - 2.

--------------------------------------------------

-------------------------------------------------